Zaterdagochtend las ik in de krant het achtergrondartikel over de baby van zwakzinnige ouders, die begin maart overleed aan het shaken baby syndroom. Van dat soort berichten word ik altijd even niet goed. Uit het commentaar van mensen die het gezin meegemaakt hebben bleek dat de baby soms twaalf uur op een dag huilde. Wat een miserabel, kort bestaan voor zo'n klein wezentje.
Wat moeilijk ook dat je dit soort leed als samenleving waarschijnlijk nooit volledig kunt uitbannen. Er zijn een aantal dilemma's die bijna onoverkomelijk zijn voor de autoriteiten, aangezien je moet kiezen tussen meerdere kwaden:
Als je de beslissing vóór de zwakzinnige mensen gaat maken dat ze geen kinderen mogen krijgen, begeef je je op een hellend vlak richting de praktijken van meneer H. uit D.. En hoewel het wat mij betreft de effectiefste manier is om onnodig lijden bij hun baby's en kinderen te voorkomen, heeft het iets engs om mensen tegen hun wil te steriliseren. Het schendt niet alleen de integriteit van hun lichaam, maar ook de integriteit van de arts die zo'n procedure zou moeten uitvoeren.
Het lijkt ideaal om de baby's van zwakzinnige ouders geboren te laten worden, en de ouders te begeleiden bij de opvoeding, maar het toezicht kan nooit zo intensief zijn als nodig is om dit soort situaties te ondervangen. Is er ooit genoeg personeel in een zorginstelling om om te zien naar alle bewoners, en ze alle hulp te geven die ze nodig hebben?
De uithuisplaatsing van zulke kinderen is tegelijkertijd een goede én een zinloze oplossing. De ouders mochten de kinderen blijkbaar krijgen omdat niemand inbreuk wilde maken op hun autonomie, maar uiteindelijk worden de kinderen ze toch afgenomen. Voor het kind is het waarschijnlijk een redding om in de handen van capabele ouders terecht te komen, maar komt het nog goed met een kind na zo'n slechte start?
Dan is er nog het kind zelf: Heeft het kind zelf ook een mentale achterstand, of heeft het een normale intelligentie? In het ene geval zal het kind net als de ouders levenslang zorg en begeleiding nodig hebben, in het andere geval zal het kind als snel het zelfstandigheids- en denkniveau van de ouders overstijgen. Hoe kan je tot een evenwichtig mens uitgroeien wanneer je vanaf je vroege jeugd al over meer capaciteiten beschikt dan je ouders?
Als jonge ouders én wetenschappers kunnen dr. E en ik niet uit over het duivelse dilemma van dit probleem. Dr. E verzuchtte dat het helaas puur Darwinisme is dat de kinderen van zwakzinnige ouders het niet overleven. Maar we gaan als mensen juist koste wat kost tegen Darwinisme in door de zwakkeren in onze samenleving te verzorgen en te proberen een goede kwaliteit van leven te bieden. Wij mensen doen al lang niet meer aan 'survival of the fittest'.
Toen ik nog op de middelbare school zat heeft deze discussie ook gewoed in onze lessen in Algemene Natuurwetenschappen. Als je 15 bent lijkt alles veel simpeler. Het voornaamste wat wij ons toen afvroegen was waarom het niet centraal geregeld werd dat alle zwakzinnige vrouwen de prikpil kregen.
Nu, als aspirerend ethicus, weet ik dat de zaak oneindig veel gevoeliger en genuanceerder is dan dat.
Het is ook een kwestie van de maakbaarheid van het leven. Wat willen wij in onze samenleving wel en niet toelaten?
Als moeder kan ik alleen maar denken aan dat arme kindje, dat na een ellendige bestaan uit het leven werd gerukt door het onnozele geschud van een zwakzinnige man.
maandag 31 oktober 2011
woensdag 19 oktober 2011
Metalmum
Zondagavond bevond ik mij in het kleine toilet van rockclub The Cave in Amsterdam, samen met de zangeressen van de Noorse metalband Ancestral Legacy en de Venezolaanse band Bleeding Tears. We stonden nogal opeengepakt omdat we ons nog moesten omkleden voor het optreden. Ik meldde dat ik nog 5 minuten nodig had voor mijn makeup, dat thuis vergeten was te doen vanwege baby's bedtijd.
Zangeres 1 viel van verbazing verstrikt in haar korset van het toilet, en zangeres 2 zocht steun bij de deurpost. Deze enigszins overdreven reactie is te wijten aan het feit dat beide dames van Zuid-Amerikaanse afkomst zijn en daarom een nogal... uitbundig temperament hebben. Met puilende ogen staarden ze naar mijn extreem korte jurkje bezet met gespen (later meer over deze fashion fail) en vroegen zich luidkeels af hoe ik in godsnaam een baby op de wereld had gezet, 'want ik was zo mooi en slank'.
Ja, je kan niet anders dan van ze houden, die hispanitas. Ze zijn erg hartelijk en complimenteus, een zeldzaam gegeven in een wereld die gedomineerd word door koele kaukasische mannen. Bij ons in de band hebben we meer schik in elkaar afzeiken en in de maling nemen.
Het optreden zelf was hartstikke leuk, en we hadden behalve ongecoördineerde outfits en de afwezigheid van de geluidsman weinig te klagen. Drummer Nan en gitarist Mark hadden dezelfde broek aangetrokken, ik dezelfde schoenen als Mark, en alledrie outfits die ons achterwerk niet welgezind waren qua bukken. Wat helaas nogal vaak moet gebeuren als je een podium probeert in te richten.
Na ons optreden waren de andere bands helemaal lyrisch (wat voor 50% weer te wijten viel aan het Spaanse temperament), en mocht ik het mooiste compliment in mijn korte carrière als metal zangeres in ontvangst nemen: 'Je zingt beter dan Simone Simons (van Epica, red.), maar je bent gelukkig niet zo'n uitslover.' Dat kwam onverwacht, want Epica is enorm populair in Zuid-Amerika en ik ben zelf ook een groot fan. En hoewel ik weet dat ik me nog lang niet met Simone kan meten als performer is het toch wel leuk als je zangkunsten zo gewaardeerd worden.
Wijzelf waren erg onder de indruk van Ancestral Legacy, en hebben ook genoten van het andere optreden. Aan het eind van de avond stapelden wij ons met zeven man in één auto en keerden lichtelijk geplet huiswaarts. Dr. E lag al lang te slapen naast baby, maar jullie hoeven geen medelijden met hem te hebben. Hij heeft doordeweeks al oneindig veel meer avontuurlijke dagen dan ik.
De damesch in kwestie
Zangeres 1 viel van verbazing verstrikt in haar korset van het toilet, en zangeres 2 zocht steun bij de deurpost. Deze enigszins overdreven reactie is te wijten aan het feit dat beide dames van Zuid-Amerikaanse afkomst zijn en daarom een nogal... uitbundig temperament hebben. Met puilende ogen staarden ze naar mijn extreem korte jurkje bezet met gespen (later meer over deze fashion fail) en vroegen zich luidkeels af hoe ik in godsnaam een baby op de wereld had gezet, 'want ik was zo mooi en slank'.
Ja, je kan niet anders dan van ze houden, die hispanitas. Ze zijn erg hartelijk en complimenteus, een zeldzaam gegeven in een wereld die gedomineerd word door koele kaukasische mannen. Bij ons in de band hebben we meer schik in elkaar afzeiken en in de maling nemen.
Het optreden zelf was hartstikke leuk, en we hadden behalve ongecoördineerde outfits en de afwezigheid van de geluidsman weinig te klagen. Drummer Nan en gitarist Mark hadden dezelfde broek aangetrokken, ik dezelfde schoenen als Mark, en alledrie outfits die ons achterwerk niet welgezind waren qua bukken. Wat helaas nogal vaak moet gebeuren als je een podium probeert in te richten.
Na ons optreden waren de andere bands helemaal lyrisch (wat voor 50% weer te wijten viel aan het Spaanse temperament), en mocht ik het mooiste compliment in mijn korte carrière als metal zangeres in ontvangst nemen: 'Je zingt beter dan Simone Simons (van Epica, red.), maar je bent gelukkig niet zo'n uitslover.' Dat kwam onverwacht, want Epica is enorm populair in Zuid-Amerika en ik ben zelf ook een groot fan. En hoewel ik weet dat ik me nog lang niet met Simone kan meten als performer is het toch wel leuk als je zangkunsten zo gewaardeerd worden.
Wijzelf waren erg onder de indruk van Ancestral Legacy, en hebben ook genoten van het andere optreden. Aan het eind van de avond stapelden wij ons met zeven man in één auto en keerden lichtelijk geplet huiswaarts. Dr. E lag al lang te slapen naast baby, maar jullie hoeven geen medelijden met hem te hebben. Hij heeft doordeweeks al oneindig veel meer avontuurlijke dagen dan ik.
maandag 17 oktober 2011
Drs. E
Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Na zes jaar studeren ontving dr. E van de week zijn doctoraal. Hoera! Hij had zijn bul anderhalf jaar geleden al kunnen ophalen, maar zo werkt dat niet bij mijn man, dus daar hebben we het maar niet over.
Nu mag hij de titel doctorandus voeren, en mijn schoonmoeder vroeg me quasi-bezorgd of hij al naast zijn schoenen is gaan lopen. Gelukkig deed hij dat reeds sinds zijn eerste co-schap Chirurgie ('Ik ben God!'), dus wat dat betreft is er niets veranderd.
Zijn co-schappen gaan uitstekend (cijfergemiddelde is een acht of hoger), dus in februari is het helemaal feest! Maar niet getreurd, lectori, want er blijft in ieder geval nog één studerende ouder over.
Om de witte olifant in de kamer dan meteen maar even te adresseren: Nu ik nog, ja.
Toevallig staat mijn bachelor afstuderen rond dezelfde datum gepland.
Nu mag hij de titel doctorandus voeren, en mijn schoonmoeder vroeg me quasi-bezorgd of hij al naast zijn schoenen is gaan lopen. Gelukkig deed hij dat reeds sinds zijn eerste co-schap Chirurgie ('Ik ben God!'), dus wat dat betreft is er niets veranderd.
Zijn co-schappen gaan uitstekend (cijfergemiddelde is een acht of hoger), dus in februari is het helemaal feest! Maar niet getreurd, lectori, want er blijft in ieder geval nog één studerende ouder over.
Om de witte olifant in de kamer dan meteen maar even te adresseren: Nu ik nog, ja.
Toevallig staat mijn bachelor afstuderen rond dezelfde datum gepland.
'Dokter, wat doet u nu?'
zaterdag 15 oktober 2011
"Aurora"
Dat Aurora een naam is die zelden voorkomt hadden we van te voren wel bedacht. Wat we niet voorzien hadden is dat elke keer dat we hem toevallig wel tegen zouden komen het de naam van iets compleet willekeurigs zou zijn. Zoals het tankstation langs de A4, bijvoorbeeld.
Ook mijn oom had niet de associatie met een meisjesnaam, of de naam van de Romeinse godin waar hij van afgekeken is. Toen mijn tante hem vertelde hoe wij onze dochter genoemd hadden was zijn verbaasde reactie: Wie noemt zijn kind nu naar een tunnelboor? (Franse tunnelboormachine in het Groene Hart, red.)
Begin oktober zijn we eindelijk een andere Aurora in levende lijve tegengekomen. Het was een lief meisje van een jaar of acht, die met haar moeder mee was gekomen naar de Fairday, een evenement voor traditionele boogschutters.
Wij waren natuurlijk ook van de partij, aangezien dr. E en ik allebei boogschieten. Maar omdat oma Merkje niet kon oppassen zaten we een beetje met die kleine in onze maag. Gelukkig bood een lieve dame van de organisatie, die we een beetje kennen, aan om samen met nog iemand op te passen. De andere mevrouw bleek dus de moeder te zijn van het meisje Aurora.
Zo zie je maar weer, zo'n zeldzame naam is het niet; je moet alleen in de goede kringen zoeken!
Ook mijn oom had niet de associatie met een meisjesnaam, of de naam van de Romeinse godin waar hij van afgekeken is. Toen mijn tante hem vertelde hoe wij onze dochter genoemd hadden was zijn verbaasde reactie: Wie noemt zijn kind nu naar een tunnelboor? (Franse tunnelboormachine in het Groene Hart, red.)
Begin oktober zijn we eindelijk een andere Aurora in levende lijve tegengekomen. Het was een lief meisje van een jaar of acht, die met haar moeder mee was gekomen naar de Fairday, een evenement voor traditionele boogschutters.
De dames bij de clout-verschieting - de tweede van links is ondergetekende
Dr. E met zijn trots, een Engelse oorlogsboog met 100 pond trekkracht
Wij waren natuurlijk ook van de partij, aangezien dr. E en ik allebei boogschieten. Maar omdat oma Merkje niet kon oppassen zaten we een beetje met die kleine in onze maag. Gelukkig bood een lieve dame van de organisatie, die we een beetje kennen, aan om samen met nog iemand op te passen. De andere mevrouw bleek dus de moeder te zijn van het meisje Aurora.
Aurora en Aurora doen een middagdutje...
...onder het toeziend oog van Aurora's moeder
Abonneren op:
Posts (Atom)