Goor

Baby's zijn vies, daar is iedereen het over eens. Wie echter denkt dat het vanaf de geboorte alleen maar beter kan worden vanwege de ontwikkelende motoriek en de verworven vaardigheden komt van een koude kermis thuis.

De eerste drie maanden beperkt de viezigheid zich tot twee beheersbare eenheden: de poepluier en de ondergekwijlde slab. Tussen de drie en zes maanden wordt daar de slab met etensresten aan toegevoegd. Tot zo ver: geen punt. Het kan allemaal in de was danwel de prullenbak.

Na zes maanden neemt de gorigheid helaas weer toe. Leren kruipen betekent dat uw baby het hele oppervlak van uw vloer erbij krijgt om onder te spugen. Als u tapijt heeft: sterkte.

Dingen leren pakken en in de mond stoppen betekent dat het lepeltje met eten niet meer veilig is. Vanuit de kinderstoel zal uw kind het lepeltje bij het gedeelte met fijngestampte aardappel en wortel erop uit uw handen grissen, om het vervolgens met hand en al in de mond te stoppen.

Even later voegt zich als vanzelf het tweede handje, al dan niet met mouw, bij de eerste, waarna beide handjes vol enthousiasme op de tafel gaan slaan/zichzelf betasten/u bij uw haar pakken.

Uw baby zal na zes maanden waarschijnlijk zijn eerste virusje oplopen. Bereid u voor op stromende snotneuzen, de terugkeer van de spuitluier en in het holst van de nacht ondergekotst worden zodra u uw kuchende baby oppakt.

 Sperzieboon... of wat...?

Voor zover ik bij mijn oppaskinderen kan zien houdt dit tot een jaar of drie aan, maar tegen de tijd dat het kind vier jaar wordt is het weer over.

Nog drie en een half jaar...

Stuntbaby

De colleges 'Religion & Ethics' zijn voorbij en dat is te merken! We zijn weer terug van weggeweest!

In de afgelopen zeven weken heeft Aurora zich ontpopt tot een ware stuntbaby. Waar ze de eerste helft van die tijdspanne nog als een dwaas over de grond tijgerde zonder enig respect voor schoenen, tafels en witgoed, beschikt ze sinds drie weken over het vermogen zich op te trekken aan allerhande meubels. Het leven was zo simpel in de ene maand dat Aurora nog genoegen schepte in het feit dat ze vrij rond mocht kruipen en zichzelf zo de hele dag vermaakte. Maar die mooie tijd is helaas voorbij...

Haar nieuw verworven vaardigheid oefent ze het liefst de hele dag, onder triomfantelijk gegil en gekraai. Ze staat de eerste helft van de dag aan de rand van de box te brabbelen, en wanneer ze dat zat is wil ze op de grond, alwaar ze zelf haar nieuwe uitzicht kan bepalen. Favoriet zijn: de boekenkast, de stofzuiger, de salontafel, bedden, banken en de kinderstoel.

Afgelopen vrijdag wilde ze zich even uitsloven voor opa Rinus en heeft ze besloten dat ze wel de box in de rondte kon lopen. Wij waren allemaal verbijsterd dat het haar nog lukte ook. Alleen haar plan om dan meteen de hoeken af te snijden faalde jammerlijk en resulteerde in herhaaldelijk hang- en vliegwerk dat haar zo te horen niet aanstond.


Nu is ons 'rustiek-antieke' interieur vrijwel onverwoestbaar, maar Auroor heeft enigszins moeite om te begrijpen dat zij sneller kapot gaat dan de massief houten tafels en dekenkisten die ons huis sieren. Vanochtend dacht ik slim te zijn door het gat tussen de salontafel en het tv-meubel te dichten met een kussen. Aurora vond dat ook een prachtig idee en lanceerde zich meteen vanaf de tafel op het kussen, waarbij haar hoofd de hoekpunt op een haar na miste.

Terwijl ik dit typ heeft ze eigenhandig een kartonnen doos met oude studieboeken opengemaakt en is ze bezig om de boeken over Sociologie en de Apocriefen van het Nieuwe Testament te 'lezen'. Ik denk dat ik haar maar even naar haar speelkleed ga dirigeren.