vrijdag 13 januari 2012

Ontdekken

Wat is het toch een vreemde manier om de wereld te verkennen: jezelf vol overgave met je mond eerst op een object storten om er eens flink je tandvlees in te zetten (tanden zijn nog in geen velden of wegen te bekennen). Hoewel ik het gewend ben van paarden en honden, die het ook met hun mond als primair tastzintuig moeten stellen, heb ik bij Aurora vaak het idee 'moet dat nou zo?'.



Dan heb ik nu nog het geluk dat ze nu alleen in gecontroleerde en relatief schone kamers scharrelt, maar ik vrees met grote vrezen voor het moment dat ze buiten een pissebed of spin te pakken krijgt. Helaas ben ik vaak te laat met haar tegenhouden om even een likje te nemen van de kinderwagenwielen of één van de prullenbakken. Ach, anders zou het maar zo'n allergisch kind worden...

Wanneer ik achter mijn pc zit te werken komt Aurora graag even een kijkje nemen onder de tafel. Mijn sloffen ben ik dan al gauw kwijt, die verdwijnen meteen in dat grote gapende gat. Dan is het moment aangebroken om mijn voeten buiten haar bereik te halen. Als ik niet oplet resulteert dat 9 van de 10 keer in één of meerdere natte sokken, en daar heb ik wel een hekel aan!

Wat wel heel leuk is, is dat ze sinds kort kusgeluidjes maakt en af en toe een maffe babykus in mijn gezicht geeft, maar nog niet synchroon. Ook heeft ze ontdekt dat ze haar tong autonoom kan bewegen, omrollen en uitsteken. Dit nieuwe spel neemt haar de halve dag in beslag. Dr E vindt het niet om aan te zien, omdat ze er een beetje een geretardeerd gezicht bij trekt, en kan het niet nalaten haar tong terug te duwen wanneer hij het ziet.