Vandaag zullen we het even hebben over nog zo'n fantastisch fenomeen dat zich voordoet als je je voortplant: Andere mensen gaan zich je lichaam toe-eigenen. Alsof je ineens publiek bezit bent! Iedereen wil je aanraken op manieren waarvoor je makkelijk aangifte van aanranding zou kunnen doen als je dat zou willen.
Op Baby and Bump (Engels forum, red.) werd ik al vroeg in mijn zwangerschap gewaarschuwd dat mensen aan je buik willen zitten, en dat het zich niet beperkt tot familieleden en intimi. Sterker nog, er zijn mensen die zich niet laten tegenhouden door het feit dat ze wildvreemden zijn. Er klaagden vele vrouwen in evenveel topics over dit onderwerp, en ik vreesde met grote vrezen.
Toen mijn buik nog nauwelijks zichtbaar was zat ik al te griezelen bij het idee dat vreemden me op deze manier zouden aanraken. Ik ben niet zo'n held met ongewenste intimiteiten. Van mijn man, vróuwelijke familieleden en vriendinnen kan ik het buikvoelen uitstekend verdragen, maar verder moet het per geval bepaald worden. Als baby schijn ik al niet dol op knuffelen geweest te zijn, laat staan dat een wildvreemde ineens je buik aanraakt! Stel je maar eens voor hoe het zou zijn als iemand je in de supermarkt zomaar naar je buik zou graaien.
Gelukkig voor mij viel het grootste gedeelte van mijn dikke buikheid in de winter, en sloeg ik mijn mantel als een pantser om me heen elke keer dat ik boodschappen ging doen. Daarom ben ik godzijdank niet geconfronteerd met dit gruwelijke fenomeen. Wanneer dit wel het geval geweest zou zijn had ik nog een laatste defensiemechanisme - razendsnelle jiujitsu reflexen die grijpgrage handen onbewust blokkeren dan wel hardhandig weg meppen. Helaas is mijn moeder daar wel eens in een onbewaakt moment aan ten prooi gevallen... Vragen was in dat geval trouwens wel beleefd geweest.
Aan de familie ontkwam ik dus niet, helaas. Het allerstomste is dat familie al in het eerste trimester 'de baby wil voelen'. Dan leggen ze hun hand ter hoogte van je maag om te 'voelen' wat jij van binnen nog niet eens gevoeld hebt. (Bij een eerste kind zijn de bewegingen ongeveer pas vanaf week 17 merkbaar.) Eh, ja... wat je nu voelt zijn mijn ingewanden. De baby zit nog achter het schaambeen, en als je daar aan probeert te zitten kan je er op rekenen dat je die handen kwijt bent. En dat is op zijn zachtst gezegd.
Grrrr!
dinsdag 30 augustus 2011
vrijdag 26 augustus 2011
Even serieus 3: Requiem voor een carrièreplan?
Zwangere vrouwen kunnen zich vreselijk ergeren aan vragen à la: 'Wanneer ben je uitgerekend?' 'Weet je al wat het wordt?' 'Weet je zeker dat er geen tweeling in zit, je bent zo enorm?' 'Waarom dit, waarom dat?' Toegegeven, dat wordt na een tijdje ook vervelend.
De opmerking die mij echter het meest de keel uit ging hangen was: 'Wat zonde van je studie en je carrière.'
Zoals Annet Heijerman het prachtig verwoordt in haar boek Moeder worden voor je 25ste: Je hoeft je diploma niet in te leveren bij de geboorteaangifte, hoor!
Al mijn eventuele kinderen zitten al op de basisschool wanneer ik 30 ben. Ik kan dan in alle rust aan mijn carrière werken, en hoef mijn werk niet meer te onderbreken voor zwangerschapsverlof, slopende ivf-pogingen of burn-outs omdat kleine kinderen op het hoogtepunt van je carrière/pubers tijdens de overgang al je energie opeisen. Dat is toch ook wat waard?
Het is zo normaal geworden dat je als (hoogopgeleide) vrouw het kinderen krijgen maar zo lang mogelijk uitstelt, en dat vind ik een zorgwekkende trend. Voor mijn scriptie ben ik bij de ethische commissie van het meest toonaangevende ziekenhuis op fertiliteitsgebied in Nederland geweest, en wat ik daar gehoord en gezien heb is beangstigend en verdrietig. Vrouwen leggen tienduizenden euro's neer om op hun 38ste nog eicellen te laten invriezen, in de hoop op de 5% kans dat die zich bij terugplaatsing voor hun 45ste tot een levensvatbare foetus zullen ontwikkelen.
Het is wreed dat vrouwen van jongs af aan wordt voorgehouden dat ze in hun leven alles kunnen krijgen wat ze willen, en tegelijkertijd ook. Dat is namelijk maar voor heel weinig mensen waar. De vrouwelijke fertiliteit is nu eenmaal beperkt houdbaar, en hoewel het niet eerlijk is moet je er toch rekening mee houden.
Je zult concessies moeten doen als je uiteindelijk alles uit je leven wil halen. Tussen je twintigste en veertigste moet er gefeest en gereisd worden, je moet je studie met goed gevolg afronden, een goede baan vinden en daarin hard aan de slag. Er moet een huis gekocht worden, en alle materiële zaken die daarbij komen kijken. Tussendoor moet je nog een geschikte partner vinden, en dan ook nog kinderen op de wereld zetten?
Noem me onverantwoord, noem me wat je wilt, maar ik ben dolgelukkig met mijn situatie. Een geluk bij een ongelukje. Zo hadden wij het ook niet gepland, maar het stond eigenlijk wel op de agenda wanneer onze studies klaar waren. Nu zorg ik voor onze prachtige dochter terwijl ik rustig mijn studie afmaak en nog wat bij klus. Die carrière van mij moet gewoon nog even wachten, net als dat huis en die reizen. We blijven gewoon nog even hangen in ons bescheiden onderkomen terwijl we onze schulden aan onze ouders afbetalen, zodat we de tropenjaren achter ons hebben wanneer we de dertig gepasseerd zijn.
Doe vooral wat belangrijk voor je is. Sommige mensen willen helemaal geen kinderen, of vinden dat de carrière echt prioriteit heeft. Dat kan ook, je hebt de keus. Maar denk er in ieder geval over na! Realiseer je dat je wel moet kiezen wat je wanneer wil. Laat je niet overvallen door het gemis als het te laat is.
Persoonlijk word ik op mijn sterfbed liever omringd door een liefhebbende familie dan door diploma's en herinneringen aan mijn fabuleuze werkzame leven. Dixi. :P
De opmerking die mij echter het meest de keel uit ging hangen was: 'Wat zonde van je studie en je carrière.'
Zoals Annet Heijerman het prachtig verwoordt in haar boek Moeder worden voor je 25ste: Je hoeft je diploma niet in te leveren bij de geboorteaangifte, hoor!
Al mijn eventuele kinderen zitten al op de basisschool wanneer ik 30 ben. Ik kan dan in alle rust aan mijn carrière werken, en hoef mijn werk niet meer te onderbreken voor zwangerschapsverlof, slopende ivf-pogingen of burn-outs omdat kleine kinderen op het hoogtepunt van je carrière/pubers tijdens de overgang al je energie opeisen. Dat is toch ook wat waard?
Het is zo normaal geworden dat je als (hoogopgeleide) vrouw het kinderen krijgen maar zo lang mogelijk uitstelt, en dat vind ik een zorgwekkende trend. Voor mijn scriptie ben ik bij de ethische commissie van het meest toonaangevende ziekenhuis op fertiliteitsgebied in Nederland geweest, en wat ik daar gehoord en gezien heb is beangstigend en verdrietig. Vrouwen leggen tienduizenden euro's neer om op hun 38ste nog eicellen te laten invriezen, in de hoop op de 5% kans dat die zich bij terugplaatsing voor hun 45ste tot een levensvatbare foetus zullen ontwikkelen.
Het is wreed dat vrouwen van jongs af aan wordt voorgehouden dat ze in hun leven alles kunnen krijgen wat ze willen, en tegelijkertijd ook. Dat is namelijk maar voor heel weinig mensen waar. De vrouwelijke fertiliteit is nu eenmaal beperkt houdbaar, en hoewel het niet eerlijk is moet je er toch rekening mee houden.
Je zult concessies moeten doen als je uiteindelijk alles uit je leven wil halen. Tussen je twintigste en veertigste moet er gefeest en gereisd worden, je moet je studie met goed gevolg afronden, een goede baan vinden en daarin hard aan de slag. Er moet een huis gekocht worden, en alle materiële zaken die daarbij komen kijken. Tussendoor moet je nog een geschikte partner vinden, en dan ook nog kinderen op de wereld zetten?
Noem me onverantwoord, noem me wat je wilt, maar ik ben dolgelukkig met mijn situatie. Een geluk bij een ongelukje. Zo hadden wij het ook niet gepland, maar het stond eigenlijk wel op de agenda wanneer onze studies klaar waren. Nu zorg ik voor onze prachtige dochter terwijl ik rustig mijn studie afmaak en nog wat bij klus. Die carrière van mij moet gewoon nog even wachten, net als dat huis en die reizen. We blijven gewoon nog even hangen in ons bescheiden onderkomen terwijl we onze schulden aan onze ouders afbetalen, zodat we de tropenjaren achter ons hebben wanneer we de dertig gepasseerd zijn.
Doe vooral wat belangrijk voor je is. Sommige mensen willen helemaal geen kinderen, of vinden dat de carrière echt prioriteit heeft. Dat kan ook, je hebt de keus. Maar denk er in ieder geval over na! Realiseer je dat je wel moet kiezen wat je wanneer wil. Laat je niet overvallen door het gemis als het te laat is.
Persoonlijk word ik op mijn sterfbed liever omringd door een liefhebbende familie dan door diploma's en herinneringen aan mijn fabuleuze werkzame leven. Dixi. :P
maandag 22 augustus 2011
Even serieus 2: 'Komt dit ooit nog goed?'
vroeg ik me af toen ik met 39 weken de indrukwekkende 'taille' omvang van 100cm had bereikt. Ter vergelijking, vorig jaar was die gemiddeld 65 cm...
Iets stelliger was mijn jongere broer in zijn mening. 'Dit komt nooit meer goed, hè?' zei hij tegen mijn moeder nadat hij me één dag na de bevalling had gezien. 'Ze blijft nu zeker zo dik.' Dat was trouwens niet zijn enige misvatting rond het proces van de reproductie. Hij geloofde namelijk ook dat de onderkant van iedere vrouw die een kind heeft voortgebracht onherroepelijk zou veranderen in de beruchte 'tovenaarsmouw'.
Hij had eigenlijk verwacht dat mijn buik als een elastiekje weer terug in vorm zou veren op het moment dat de baby eruit was. Tot op zekere hoogte deed het dat ook, maar je moet wel rekening houden met het feit dat het elastiekje maandenlang was uitgerekt. Het is niet alsof je in je in je zwangerschapskleding het ziekenhuis in waggelt en er in je jeans weer uit huppelt.
Aan de ene kant hoop je natuurlijk dat je zo snel mogelijk en met zo min mogelijk moeite je oude figuur weer terugkrijgt en kan het niet hard genoeg gaan, aan de andere kant is het verbazingwekkend hoe snel het gaat. Een week na de geboorte kon je bij mij al niet meer zien dat er net een baby van 7,5 pond ingezeten had.
Mooi was echter anders; je aantrekkelijkheidsfactor een week na de bevalling is toch wel beneden peil. Ik kon slechter lopen dan vlak voor de bevalling vanwege een stuk of tien hechtingen en een gevoel alsof mijn bekken was overreden door een lijnbus. Daarvan herstellen was nog het zwaarst. Je kunt natuurlijk paracetamol blijven slikken, maar na dag twee zei dr. E dat ik daar maar eens mee moest stoppen. Mijn buik had een heel maffe structuur met die verzwakte buikspieren, en voelde onnatuurlijk zacht, waardoor E er gefascineerd in bleef porren. Heel charmant. Mijn voormalig ivoren perzikhuidje moest ik al vanaf maand twee in de zwangerschap betreuren; hoewel ik nu een aanzienlijk grotere cupmaat heb, was het toch fijner geweest als dat iets geleidelijker was gegaan.
De verloskundige gaf me met 36 weken nog hoop voor mijn buik: ze vertelde dat de kans klein was dat ik daar nog striae zou krijgen in dat stadium. Maar helaas, het zag er twee weken later uit alsof ik met een tijger geworsteld had. Toch jammer, maar, zoals mijn vriendinnen me er fijntjes op attendeerden, het was toch echt een gevalletje 'Eigen schuld, dikke bult.'
Het goede nieuws is dat ik, nu Aurora drie maanden is, weer volledig in shape ben. De littekens blijven nog wel een jaar zichtbaar, maar ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Het feit dat de tenondergang en wederopbouw van mijn lichaam precies zo verliepen als ik me had voorgesteld zegt ook wel iets over de invloed van je mentaliteit. Na twee weken heb ik mezelf de maat genomen en een plan opgesteld om mijn conditie en spierspanning weer op peil te krijgen, en dat is uitstekend gelukt, al zeg ik het zelf.
Dus dames, wanneer je gezond bent en de tijd neemt om aan jezelf te werken en jezelf goed te verzorgen kan je gewoon verwachten dat het weer goedkomt na een zwangerschap.* Niet bang zijn.
* Vooropgesteld dat je normaal blijft eten. Als je je regelmatig te buiten gaat aan koek, frituur, chocola, pizza en/of ijs 'omdat de baby daar trek in heeft' kan ik niets garanderen, hè. ;)
Iets stelliger was mijn jongere broer in zijn mening. 'Dit komt nooit meer goed, hè?' zei hij tegen mijn moeder nadat hij me één dag na de bevalling had gezien. 'Ze blijft nu zeker zo dik.' Dat was trouwens niet zijn enige misvatting rond het proces van de reproductie. Hij geloofde namelijk ook dat de onderkant van iedere vrouw die een kind heeft voortgebracht onherroepelijk zou veranderen in de beruchte 'tovenaarsmouw'.
Hij had eigenlijk verwacht dat mijn buik als een elastiekje weer terug in vorm zou veren op het moment dat de baby eruit was. Tot op zekere hoogte deed het dat ook, maar je moet wel rekening houden met het feit dat het elastiekje maandenlang was uitgerekt. Het is niet alsof je in je in je zwangerschapskleding het ziekenhuis in waggelt en er in je jeans weer uit huppelt.
Aan de ene kant hoop je natuurlijk dat je zo snel mogelijk en met zo min mogelijk moeite je oude figuur weer terugkrijgt en kan het niet hard genoeg gaan, aan de andere kant is het verbazingwekkend hoe snel het gaat. Een week na de geboorte kon je bij mij al niet meer zien dat er net een baby van 7,5 pond ingezeten had.
Mooi was echter anders; je aantrekkelijkheidsfactor een week na de bevalling is toch wel beneden peil. Ik kon slechter lopen dan vlak voor de bevalling vanwege een stuk of tien hechtingen en een gevoel alsof mijn bekken was overreden door een lijnbus. Daarvan herstellen was nog het zwaarst. Je kunt natuurlijk paracetamol blijven slikken, maar na dag twee zei dr. E dat ik daar maar eens mee moest stoppen. Mijn buik had een heel maffe structuur met die verzwakte buikspieren, en voelde onnatuurlijk zacht, waardoor E er gefascineerd in bleef porren. Heel charmant. Mijn voormalig ivoren perzikhuidje moest ik al vanaf maand twee in de zwangerschap betreuren; hoewel ik nu een aanzienlijk grotere cupmaat heb, was het toch fijner geweest als dat iets geleidelijker was gegaan.
De verloskundige gaf me met 36 weken nog hoop voor mijn buik: ze vertelde dat de kans klein was dat ik daar nog striae zou krijgen in dat stadium. Maar helaas, het zag er twee weken later uit alsof ik met een tijger geworsteld had. Toch jammer, maar, zoals mijn vriendinnen me er fijntjes op attendeerden, het was toch echt een gevalletje 'Eigen schuld, dikke bult.'
Het goede nieuws is dat ik, nu Aurora drie maanden is, weer volledig in shape ben. De littekens blijven nog wel een jaar zichtbaar, maar ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Het feit dat de tenondergang en wederopbouw van mijn lichaam precies zo verliepen als ik me had voorgesteld zegt ook wel iets over de invloed van je mentaliteit. Na twee weken heb ik mezelf de maat genomen en een plan opgesteld om mijn conditie en spierspanning weer op peil te krijgen, en dat is uitstekend gelukt, al zeg ik het zelf.
Dus dames, wanneer je gezond bent en de tijd neemt om aan jezelf te werken en jezelf goed te verzorgen kan je gewoon verwachten dat het weer goedkomt na een zwangerschap.* Niet bang zijn.
* Vooropgesteld dat je normaal blijft eten. Als je je regelmatig te buiten gaat aan koek, frituur, chocola, pizza en/of ijs 'omdat de baby daar trek in heeft' kan ik niets garanderen, hè. ;)
zaterdag 20 augustus 2011
Kinderopvang Designerbabies
Eigenlijk zou Aurora volgende maand naar een kinderopvang in H. gaan. Het idee was dat ik haar daar twee dagen in de week zou brengen, vanwege mijn werk en om een dag ongestoord te kunnen studeren. Dr. E en ik hadden een leuke, pedagogisch verantwoorde kinderopvang gevonden, de financiering bijna geregeld en er een plekje voor Aurora gereserveerd.
Een maand na de geboorte werden we uitgenodigd om eens te komen kijken op een doordeweekse dag, zodat we konden zien hoe de kinderen er werden opgevangen. Er waren aparte ruimtes voor de verschillende leeftijdsgroepen en het zag er gezellig en schoon uit. In de kamer aan de straatkant speelden een tiental 3-jarigen onder begeleiding van een leuke blonde leidster, in een kamer aan de tuinkant speelden de 1- en 2-jarigen onder het toeziend oog van een lief meisje met een zwart hoofddoekje.
In diezelfde ruimte bevonden zich boxen voor de 0- tot 1-jarigen op verhoogde plateaus, zodat de oudere kinderen er niet bij konden. Buiten was er een tuin met een grasveld zodat de kinderen ook nog frisse lucht konden krijgen. De boxen waren op dat moment leeg, want de baby's lagen op bed. De dame die ons rondleidde deed de deur open naar een kamertje waar de baby's sliepen.
Nou ja... sliepen... Het kamertje was donker en er werden glow in the dark maantjes en sterren geprojecteerd. De baby's lagen in wiegjes die boven elkaar waren ingebouwd in de muren en veilige luikjes met spijlen hadden die alleen van buiten open konden. Ongeveer de helft van de baby's lag keihard te huilen. Ze hadden blijkbaar geen zin in hun slaapje. Ik onderdrukte de vergelijking met achtergelaten dieren in een asiel en zei snel dat het er mooi en verzorgd uitzag.
's Middags belde oma Merkje hoe we de opvang vonden. 'Wel okee,' zei ik, 'niets mis mee.' En dr. E en ik gingen verder met het papierwerk invullen.
Een uur later belde mijn moeder weer. 'Weet je wat, breng Aurora maar bij mij als je moet werken. Ik las net een artikel over verhoogde cortisolspiegels (stresshormoon, red.) bij baby's in kinderdagverblijven en ik moest er bijna van huilen. Het is veel beter als ik een dagje oppas.'
(Dit artikel greep mijn moeder waarschijnlijk extra aan omdat ze zelf vanwege een auto-immuun ziekte, waarbij haar bijnieren geen cortisol aanmaken, elke dag medicijnen moet slikken om stress, vermoeienissen en ziekte op te vangen. Deze ziekte werd pas heel laat gediagnostiseerd, dus ze weet alles van eindeloze stress.)
Zodoende ging ik na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk, en de regeling werkte perfect, tot op een onheilspellende morgen alles in de soep liep. Er miste een cruciaal ringetje van Aurora's flesje, en de melk kwam overal terecht, behalve in baby's mondje. Arme oma Merkje zat er helemaal doorheen met een bank vol melkvlekken, een krijsende baby en een gemiste afspraak.
Als ze op dat moment mijn moeders cortisolspiegel hadden gemeten was daar ook een interessante conclusie uitgekomen. Iets over gezondheidsrisico's bij oppasoma's...
Deze week besloot ik naar aanleiding van een super interessant Master seminar over ethiek en religie, dat ik dit semester toch wel graag één dag in de week naar de universiteit wilde. Over de Whatsapp typte ik voorzichtig: 'Mam, denk je dat ik op de donderdag van 11 tot 13 uur een college kan gaan volgen?'
Als het oma Merkje teveel zou zijn kon ik altijd oma Hamster of overgrootmoeder Snoepje nog proberen.
Tot mijn verbazing verscheen er meteen: 'Natuurlijk, dan ga ik lekker drie dagen werken.'
Dus vanaf 15 september nieuwe verwikkelingen. Kan oma Merkje twee dagen oppassen aan zonder extra hydrocortison te moeten slikken? Zal Aurora zich gedragen? Zal Liselotte weer essentiële benodigdheden vergeten? Blijf kijken voor de volgende aflevering van kinderopvang Designerbabies!
Een maand na de geboorte werden we uitgenodigd om eens te komen kijken op een doordeweekse dag, zodat we konden zien hoe de kinderen er werden opgevangen. Er waren aparte ruimtes voor de verschillende leeftijdsgroepen en het zag er gezellig en schoon uit. In de kamer aan de straatkant speelden een tiental 3-jarigen onder begeleiding van een leuke blonde leidster, in een kamer aan de tuinkant speelden de 1- en 2-jarigen onder het toeziend oog van een lief meisje met een zwart hoofddoekje.
In diezelfde ruimte bevonden zich boxen voor de 0- tot 1-jarigen op verhoogde plateaus, zodat de oudere kinderen er niet bij konden. Buiten was er een tuin met een grasveld zodat de kinderen ook nog frisse lucht konden krijgen. De boxen waren op dat moment leeg, want de baby's lagen op bed. De dame die ons rondleidde deed de deur open naar een kamertje waar de baby's sliepen.
Nou ja... sliepen... Het kamertje was donker en er werden glow in the dark maantjes en sterren geprojecteerd. De baby's lagen in wiegjes die boven elkaar waren ingebouwd in de muren en veilige luikjes met spijlen hadden die alleen van buiten open konden. Ongeveer de helft van de baby's lag keihard te huilen. Ze hadden blijkbaar geen zin in hun slaapje. Ik onderdrukte de vergelijking met achtergelaten dieren in een asiel en zei snel dat het er mooi en verzorgd uitzag.
's Middags belde oma Merkje hoe we de opvang vonden. 'Wel okee,' zei ik, 'niets mis mee.' En dr. E en ik gingen verder met het papierwerk invullen.
Een uur later belde mijn moeder weer. 'Weet je wat, breng Aurora maar bij mij als je moet werken. Ik las net een artikel over verhoogde cortisolspiegels (stresshormoon, red.) bij baby's in kinderdagverblijven en ik moest er bijna van huilen. Het is veel beter als ik een dagje oppas.'
(Dit artikel greep mijn moeder waarschijnlijk extra aan omdat ze zelf vanwege een auto-immuun ziekte, waarbij haar bijnieren geen cortisol aanmaken, elke dag medicijnen moet slikken om stress, vermoeienissen en ziekte op te vangen. Deze ziekte werd pas heel laat gediagnostiseerd, dus ze weet alles van eindeloze stress.)
Zodoende ging ik na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk, en de regeling werkte perfect, tot op een onheilspellende morgen alles in de soep liep. Er miste een cruciaal ringetje van Aurora's flesje, en de melk kwam overal terecht, behalve in baby's mondje. Arme oma Merkje zat er helemaal doorheen met een bank vol melkvlekken, een krijsende baby en een gemiste afspraak.
Als ze op dat moment mijn moeders cortisolspiegel hadden gemeten was daar ook een interessante conclusie uitgekomen. Iets over gezondheidsrisico's bij oppasoma's...
Deze week besloot ik naar aanleiding van een super interessant Master seminar over ethiek en religie, dat ik dit semester toch wel graag één dag in de week naar de universiteit wilde. Over de Whatsapp typte ik voorzichtig: 'Mam, denk je dat ik op de donderdag van 11 tot 13 uur een college kan gaan volgen?'
Als het oma Merkje teveel zou zijn kon ik altijd oma Hamster of overgrootmoeder Snoepje nog proberen.
Tot mijn verbazing verscheen er meteen: 'Natuurlijk, dan ga ik lekker drie dagen werken.'
Dus vanaf 15 september nieuwe verwikkelingen. Kan oma Merkje twee dagen oppassen aan zonder extra hydrocortison te moeten slikken? Zal Aurora zich gedragen? Zal Liselotte weer essentiële benodigdheden vergeten? Blijf kijken voor de volgende aflevering van kinderopvang Designerbabies!
donderdag 18 augustus 2011
Vroegah
Vroegah was alles anders, zeker wat het grootbrengen van kinderen betreft. Één van de leuke dingen aan een kind krijgen is dat de oudere vrouwen in je omgeving je eindelijk voor vol aan gaan zien. Daarmee is het vertellen over hun eigen ervaringen op het gebied van opvoeding onlosmakelijk verbonden.
Een oudere dame voor wie ik een tijdje gewerkt heb vertelde mij elke week verbazingwekkende verhalen. Bijvoorbeeld dat de jongsten van haar negen broertjes en zusjes regelmatig een fles met een paar druppels brandewijn in de melk kregen om ze rustig te houden. Haar vader was een goede man, zei zij. Hij hield het na tien kinderen voor gezien en liet haar moeder met rust. Want aan de rand van hun dorp woonde een gezin met wel twintig kinderen. Moeder de vrouw moest helaas na haar laatste eigen kind nog doorgaan met het opvoeden van de buitenechtelijke kinderen van haar oudste dochters, en had op het hoogtepunt van haar gezinsgeluk 25 kinderen onder één dak.
Mijn eigen oma (door haar jongste kleinzoon liefkozend oma Snoepje genaamd) had er vier onder de vijf jaar, en mijn opa moest zich elke dag een weg door de drogende luiers in het trapgat banen als hij thuiskwam uit zijn werk. Ze woonden bij mijn overgrootouders in, samen met enkele broers van mijn oma, die mijn moeder als baby de hele dag uit haar slaap hielden.
Oma Snoepje paste toen mijn broertje en ik klein waren één keer in de week op. Zodra oma haar intrede deed in onze woning kwamen wij eerst koekeloeren wat er in oma's tas zat, om daarna oma te begroeten. Je kunt wel raden wat er altijd in die tas zat. Oma Snoepje leerde mij ook mijn eerste woordje, 'Poes', door mij met een grote pluche kat te vermaken. Blijkbaar zeggen niet alle kinderen eerst 'mama'.
Mijn moeder past nu op de vrijdagen op Aurora. Ze stuurt mij meestal de avond van te voren berichtjes over wat ik mee moet brengen, want ze weet dat ik soms echt een zeef kan zijn. Zo ook vanavond: Melk en een fles heb ik al, maar neem je wel even wat Oililykleertjes en de Bugaboo (de kinderwagen, red.) mee?
Ik hoef waarschijnlijk niet bang te zijn dat ik Aurora's eerste woordje ga missen. 'Oilily' en 'Bugaboo' liggen niet echt in het verlengde van babygebrabbel.
(Aurora in Tommy Hilfiger for babies)
Tijd voor een schoonheidsslaapje!
Onze kleine Houdini is te groot geworden om haar met een hydrofielluier in bedwang te houden, maar te klein voor de Swaddle Me inbakerdoek. Zodoende heeft dr. E deze hybride uitgevonden. Welterusten!
Welkom op het vernieuwde blog!
De vorige naam dekte de lading van mijn blog niet echt, en het was een nogal veelgebruikte term, dus hier is Epic!Parenting 2.0
Geboorterituelen oftewel: mjamjamjam
Twee dagen na de geboorte van Aurora haalden wij om het te vieren de laatste laag van onze bruidstaart uit de vriezer. We hadden de taart voor deze gelegenheid bewaard na onze bruiloft eind vorig jaar. Deze lekkere traktatie was wat mij betreft een leuk ritueel om stil te staan bij deze heuglijke dag.
Vandaag heb ik besloten jullie te trakteren op een gruwelijk verhaal over moderne geboorterituelen.
Zodra je zwanger bent schept dat een band met andere vrouwen die zwanger zijn. Aangezien mijn vriendinnen allemaal van dezelfde leeftijd zijn als ik en ook studeren hebben ze zoiets van: liever jij dan ik. De rest van de vrouwen in mijn leven hebben allemaal langer dan 21 jaar geleden hun laatste kind gehad. Afgezien van één vriendin bij wie ik een tijd haar paard mocht verzorgen zat er niemand in mijn directe omgeving in dezelfde situatie.
Na enig zoeken naar een uitlaatklep voor mijn baby-enthousiasme vond ik een Engels forum op het internet om gezellig tegen andere dames te kakelen over kleine kleertjes en kinderwagens en te jeremiëren over de kwaaltjes.
Daar leerde ik onder andere dat de wereld van zwangeren en nieuwe moeders verdeeld is in verschillende kampen: de borst- tegen de flesvoeders, de katoenen- tegen wegwerpluiers, de moeders die hun kind bij elke kik oppakken tegen de de voorstanders van eindeloos laten huilen... Er zijn vrouwen die de hele dag hun kind in een draagdoek bij zich hebben en moeders die hun kind met 3 maanden vier dagen naar de opvang brengen. Sommige dames alarmeren bij de eerste weeën de hele familie zodat die met zijn allen hun steun kunnen komen betuigen, anderen versturen de geboortekaartjes pas na een week zodat de oudtantes niet meteen op de stoep staat. Er zijn ouders die de stamcellen in de navelstreng laten opslaan voor het geval dat baby een levensbedreigende ziekte krijgt, anderen begraven de placenta in de tuin en planten er een boom op.
Het verhaal dat me het best is bijgebleven is die van een mevrouw die wel een heel bijzonder idee had over hoe ze haar leven als nieuwe moeder wilde inluiden.
Nu kunnen degenen met hartproblemen en bijnierinsufficiënties misschien beter even wegkijken.
...
Enkele dagen na de geboorte haalde de mevrouw in kwestie ook een lekker hapje uit de vriezer. Jawel, dames en heren, de placenta ging met bosbessen in de blender om een heilzame smoothie te maken voor moeders.
Eet u smakelijk.
Ik heb wel eens een merrie een placenta op zien eten na het veulenen, en dat was geen prettig gezicht. Wel begrijpelijk, want het laatste wat je wilt is een bloederig spoor achter laten zodat de roofdieren jou en je jong kunnen vinden. Ook kan je als dier met misschien een karig dieet zo weer enkele vitaminen en mineralen absorberen.
Waarom een gezond mens in een welvarend land er echter deze vreemde gewoonte op nahoudt...? Als ik dit geboorteritueel dus zou moeten duiden zou ik het waarschijnlijk onder de noemer 'je reinste kannibalisme' scharen.
En zie! De delicatessen waren toen nog niet op, want ook de navelstreng was bleek niet te versmaden. Elke keer wanneer de kleine verkouden is wordt er thee van de navelstreng getrokken en krijgt hij dit toegediend.
Gelukkig is Aurora nog niet verkouden geweest.
Vandaag heb ik besloten jullie te trakteren op een gruwelijk verhaal over moderne geboorterituelen.
Zodra je zwanger bent schept dat een band met andere vrouwen die zwanger zijn. Aangezien mijn vriendinnen allemaal van dezelfde leeftijd zijn als ik en ook studeren hebben ze zoiets van: liever jij dan ik. De rest van de vrouwen in mijn leven hebben allemaal langer dan 21 jaar geleden hun laatste kind gehad. Afgezien van één vriendin bij wie ik een tijd haar paard mocht verzorgen zat er niemand in mijn directe omgeving in dezelfde situatie.
Na enig zoeken naar een uitlaatklep voor mijn baby-enthousiasme vond ik een Engels forum op het internet om gezellig tegen andere dames te kakelen over kleine kleertjes en kinderwagens en te jeremiëren over de kwaaltjes.
Daar leerde ik onder andere dat de wereld van zwangeren en nieuwe moeders verdeeld is in verschillende kampen: de borst- tegen de flesvoeders, de katoenen- tegen wegwerpluiers, de moeders die hun kind bij elke kik oppakken tegen de de voorstanders van eindeloos laten huilen... Er zijn vrouwen die de hele dag hun kind in een draagdoek bij zich hebben en moeders die hun kind met 3 maanden vier dagen naar de opvang brengen. Sommige dames alarmeren bij de eerste weeën de hele familie zodat die met zijn allen hun steun kunnen komen betuigen, anderen versturen de geboortekaartjes pas na een week zodat de oudtantes niet meteen op de stoep staat. Er zijn ouders die de stamcellen in de navelstreng laten opslaan voor het geval dat baby een levensbedreigende ziekte krijgt, anderen begraven de placenta in de tuin en planten er een boom op.
Het verhaal dat me het best is bijgebleven is die van een mevrouw die wel een heel bijzonder idee had over hoe ze haar leven als nieuwe moeder wilde inluiden.
Nu kunnen degenen met hartproblemen en bijnierinsufficiënties misschien beter even wegkijken.
...
Enkele dagen na de geboorte haalde de mevrouw in kwestie ook een lekker hapje uit de vriezer. Jawel, dames en heren, de placenta ging met bosbessen in de blender om een heilzame smoothie te maken voor moeders.
Eet u smakelijk.
Ik heb wel eens een merrie een placenta op zien eten na het veulenen, en dat was geen prettig gezicht. Wel begrijpelijk, want het laatste wat je wilt is een bloederig spoor achter laten zodat de roofdieren jou en je jong kunnen vinden. Ook kan je als dier met misschien een karig dieet zo weer enkele vitaminen en mineralen absorberen.
Waarom een gezond mens in een welvarend land er echter deze vreemde gewoonte op nahoudt...? Als ik dit geboorteritueel dus zou moeten duiden zou ik het waarschijnlijk onder de noemer 'je reinste kannibalisme' scharen.
En zie! De delicatessen waren toen nog niet op, want ook de navelstreng was bleek niet te versmaden. Elke keer wanneer de kleine verkouden is wordt er thee van de navelstreng getrokken en krijgt hij dit toegediend.
Gelukkig is Aurora nog niet verkouden geweest.
Help!
Jaha. Katoenen luiers. Hoe milieuvriendelijk het is hebben de experts nog niet kunnen uitzoeken, maar het is vooral Goedkoop. Een set katoenen luiers waar je twee jaar mee doet kost je gemiddeld 600 euro, en wegwerpluiers ongeveer het dubbele. Wij hebben onze set, overigens in perfecte staat, overgenomen van iemand voor 150 euro (hoe krenterig!).
Voor de oude garde: katoenen luiers zijn niet langer vierkante lappen, maar gewoon pampers van katoen, bamboevezels, of gemixte materialen. Er is een grote variatie aan kleuren en prints beschikbaar, en ze zijn bijzonder goed voor baby's huid. Ze zijn ook best makkelijk in gebruik, maar je hebt wel drie of vier wassen meer per week.
Over het algemeen zijn we zeer ingenomen met onze slimme aankoop, totdat Aurora weer eens een spuitluier produceert. Vergezeld door een geconcentreerde blik en een geluid alsof je een hogedrukreiniger in de modder richt kondigt het fenomeen zich aan. Waar pampers de hele boel meteen zouden absorberen alsof er niets is gebeurd, falen de katoenen luiers hier toch jammerlijk. Dan begint de ingewikkelde dans om de luier te vervangen zonder het gelige goedje overal aan te smeren. Katoenen luiers sluiten namelijk ook niet zo mooi aan op de beentjes als wegwerpluiers....
Vanmiddag bracht Aurora haar moeilijkheid onder onze aandacht met het inmiddels welbekende Geluid gevolgd door een opgeluchte zucht. Manlief zei me dat hij haar wel zou verschonen en verdween met baby richting slaapkamer. Ik ging verder met wat ik aan het doen was, tot een urgent 'Help!' uit de openstaande deur klonk.
Het was werkelijk een slagveld, en mijn anders redelijk handige man had mijn hulp als veredelde dwangbuis hard nodig. Het laatste wat je in zo'n geval kan gebruiken is een kind dat haar wapperende armpjes in één beweging omtovert tot gele stempels. Mede dankzij onze goede samenwerking brachten we het er zonder kleerscheuren of poepvlekken vanaf.
Een uur later deed het Geluid ons weer een gealarmeerde blik wisselen. 'Ik pak haar wel,' zei ik, 'hoe erg kan het zijn na vanmiddag?' Twee minuten later besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen.
'Help!'
'Wat?'
'Of je het bad klaar wilt zetten...'
Voor de oude garde: katoenen luiers zijn niet langer vierkante lappen, maar gewoon pampers van katoen, bamboevezels, of gemixte materialen. Er is een grote variatie aan kleuren en prints beschikbaar, en ze zijn bijzonder goed voor baby's huid. Ze zijn ook best makkelijk in gebruik, maar je hebt wel drie of vier wassen meer per week.
Over het algemeen zijn we zeer ingenomen met onze slimme aankoop, totdat Aurora weer eens een spuitluier produceert. Vergezeld door een geconcentreerde blik en een geluid alsof je een hogedrukreiniger in de modder richt kondigt het fenomeen zich aan. Waar pampers de hele boel meteen zouden absorberen alsof er niets is gebeurd, falen de katoenen luiers hier toch jammerlijk. Dan begint de ingewikkelde dans om de luier te vervangen zonder het gelige goedje overal aan te smeren. Katoenen luiers sluiten namelijk ook niet zo mooi aan op de beentjes als wegwerpluiers....
Vanmiddag bracht Aurora haar moeilijkheid onder onze aandacht met het inmiddels welbekende Geluid gevolgd door een opgeluchte zucht. Manlief zei me dat hij haar wel zou verschonen en verdween met baby richting slaapkamer. Ik ging verder met wat ik aan het doen was, tot een urgent 'Help!' uit de openstaande deur klonk.
Het was werkelijk een slagveld, en mijn anders redelijk handige man had mijn hulp als veredelde dwangbuis hard nodig. Het laatste wat je in zo'n geval kan gebruiken is een kind dat haar wapperende armpjes in één beweging omtovert tot gele stempels. Mede dankzij onze goede samenwerking brachten we het er zonder kleerscheuren of poepvlekken vanaf.
Een uur later deed het Geluid ons weer een gealarmeerde blik wisselen. 'Ik pak haar wel,' zei ik, 'hoe erg kan het zijn na vanmiddag?' Twee minuten later besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen.
'Help!'
'Wat?'
'Of je het bad klaar wilt zetten...'
Huis-arts
Nu hoor ik jullie denken: Wat handig dat jouw man bijna arts is. Als er iets is met de baby weet hij wat jullie moeten doen. Eh... nee. Hoewel dr. E. het vast prima zou doen als kinderarts - tijdens zijn co-schap diagnosticeerde hij een kind op de Intensive Care met Coeliakie terwijl de IC-artsen nog in het duister tastten - heeft hij iets tegen het behandelen van familie. Als hem iets willekeurigs gevraagd wordt op een verjaardag heb je tien procent kans dat hij zijn mening geeft, maar in elk ander geval wijst hij zwijgend naar de specialist behorende bij de vraag. Hij durft amper de dood vast te stellen wanneer hij zelf een vlieg heeft platgeslagen.
Toen Aurora koortsig huilde en er oranje prut uit haar oor kwam beperkte hij zich tot een gelaten schouderophalen als antwoord op mijn vraag of ze misschien oorontsteking had. Dan ga je zelf maar met een zetpil aan de slag.
Je komt toch een beetje bedrogen uit als je afgaat op de collectie stethoscopen, ok-gereedschap, scalpels, pincetten, tangen, infuusnaalden, pillen, stukken hechtdraad, poeders, verband, pleisters en stuwbanden die zich de afgelopen jaren via de zakken van doktersjassen in ons huis verzameld hebben.
We hadden het er onlangs alweer voor de derde keer over dat hij zijn krat met medicamenten goed op moet bergen voordat Aurora gaat kruipen. Ze doet al flink haar best zich al flapperend met haar armpjes en beentjes te verplaatsen, dus ik dacht er goed aan te doen hem een beetje onder druk te zetten. Ze mag van mij best torens bouwen van verbandrollen, maar het lijkt me toch minder wenselijk dat ze straks met haar grijpgrage graaihandjes een infuusnaald in je voet steekt als je langsloopt.
Hoewel de protesten niet van de lucht waren behoeft het geen verdere uitleg dat de krat in kwestie een nieuw onderkomen heeft. De berging.
Toen Aurora koortsig huilde en er oranje prut uit haar oor kwam beperkte hij zich tot een gelaten schouderophalen als antwoord op mijn vraag of ze misschien oorontsteking had. Dan ga je zelf maar met een zetpil aan de slag.
Je komt toch een beetje bedrogen uit als je afgaat op de collectie stethoscopen, ok-gereedschap, scalpels, pincetten, tangen, infuusnaalden, pillen, stukken hechtdraad, poeders, verband, pleisters en stuwbanden die zich de afgelopen jaren via de zakken van doktersjassen in ons huis verzameld hebben.
We hadden het er onlangs alweer voor de derde keer over dat hij zijn krat met medicamenten goed op moet bergen voordat Aurora gaat kruipen. Ze doet al flink haar best zich al flapperend met haar armpjes en beentjes te verplaatsen, dus ik dacht er goed aan te doen hem een beetje onder druk te zetten. Ze mag van mij best torens bouwen van verbandrollen, maar het lijkt me toch minder wenselijk dat ze straks met haar grijpgrage graaihandjes een infuusnaald in je voet steekt als je langsloopt.
Hoewel de protesten niet van de lucht waren behoeft het geen verdere uitleg dat de krat in kwestie een nieuw onderkomen heeft. De berging.
Even serieus 1: Slaap
Twaalf uur 's middags, tijd voor Aurora's middagslaapje! Voor mij is dat altijd een fijn moment, omdat ik meestal twee uur ongestoord kan studeren tijdens haar dutje. Het valt namelijk niet mee om bijvoorbeeld de naamvallen van het Koinè-Grieks (het steenkool Engels van de Hellenistische wereld uit nieuwtestamentische tijden) te stampen als er een kleine baby tegen je pruttelt.
De afgelopen week viel het nogal tegen met de rust, want dr. E. heeft deze week vrij in afwachting van zijn volgende co-schap. Deze vrije weken kenmerken zich door een exponentieel toegenomen chaos in huis en het onmiskenbare geluid van first-person shooters. "Oog-hand coördinatietraining voor pro chirurgen, ja".
Vandaag is het echter weekend, en met de realisatie dat hij nog maar twee dagen vrij heeft gaat dr. E. alvast 'voorslapen'. Blijkbaar is het feit dat hij zich maandag om 7.30 op de poli chirurgie in een niet nader te noemen ziekenhuis in Noord-Holland moet melden genoeg om alle wetenschap uit het raam te gooien, aangezien het nooit bewezen is dat je met extra slaap een buffer kunt opbouwen voor toekomstige vermoeienissen. Desalniettemin ligt hij nu al twaalf uur onafgebroken in bed.
'Verwend' is het woord dat in je opkomt als je beseft dat hij sinds de geboorte van Aurora nog steeds gemiddeld zeven uur per nacht kan slapen. Als je daar zijn dutje tussen het avondeten en baby's avondvoeding bij optelt kom je uit op ongeveer acht uur slaap per dag.
Hoe doen wij dat in 's hemelsnaam?
Nee, onze baby is geen wonderkind dat uit zichzelf een fantastisch dag- en nachtritme heeft gecreëerd. Ze slaapt al sinds dag 6 regelmatig van elf uur tot zes uur door omdat wij dat bewust zo geregeld hebben. (Het scheelt natuurlijk wel dat ze gezond is en na drie dagen weer op haar geboortegewicht zat!)
De eerste drie dagen na de geboorte maakten wij dezelfde fout als de meeste nieuwe ouders: We lieten Aurora haar eigen ritme bepalen. Dat betekende dat ze overdag onafgebroken sliep en 's nachts een feestje ging bouwen in haar wieg omdat ze toch ooit eens wakker moest zijn. N.B. Haar wieg is een soort ovalen bakje met een hemeltje, dat boven het voeteneind van ons bed hangt, dus negeren is geen optie. Dit was extreem vermoeiend, want sinds de bevalling hadden wij nog niet echt de gelegenheid gehad om eens lekker uit te rusten.
Gelukkig hebben twee chirurgen waarmee E. werkte tijdens kindergeneeskunde hem de helpende hand toegestoken in de vorm van een levensreddend boek: 'De tevreden baby' van Gina Ford. De chirurgen in kwestie vormen een echtpaar, en zij hebben drie kleine kinderen. Voor hen is goede slaap misschien nóg essentiëler dan voor ons, maar dr. E. houdt toch zo van zijn slaap. Ik ook trouwens, van zijn slaap dan, omdat slaap het verschil maakt tussen poeslief en niet te genieten!
De truc is om te zorgen dat baby naar gelang zijn leeftijd en gewicht het overgrote deel van zijn voedingen overdag binnenkrijgt, zodat hij er 's nachts maar één of geen nodig heeft. Ook moet je zorgen dat baby overdag een aantal uur wakker is en gestimuleerd wordt, onderbroken door slaapjes. Je creëert voor je gezin rust en regelmaat door middel van vaste schema's die zich ontwikkelen naarmate baby ouder wordt. Voor ons werkt deze methode super, en Aurora is een gezonde, tevreden baby die weinig tot niet huilt en zich bijzonder goed ontwikkeld. Ze weet waar ze aan toe is en daarom vormen uitjes nooit een probleem. Wij hebben als ouders veel zelfvertrouwen gekregen en het gevoel dat we het goed doen, en dat is voor ons onbetaalbaar. Als je nieuwsgierig bent geworden is dit boek echt een aanrader.
De afgelopen week viel het nogal tegen met de rust, want dr. E. heeft deze week vrij in afwachting van zijn volgende co-schap. Deze vrije weken kenmerken zich door een exponentieel toegenomen chaos in huis en het onmiskenbare geluid van first-person shooters. "Oog-hand coördinatietraining voor pro chirurgen, ja".
Vandaag is het echter weekend, en met de realisatie dat hij nog maar twee dagen vrij heeft gaat dr. E. alvast 'voorslapen'. Blijkbaar is het feit dat hij zich maandag om 7.30 op de poli chirurgie in een niet nader te noemen ziekenhuis in Noord-Holland moet melden genoeg om alle wetenschap uit het raam te gooien, aangezien het nooit bewezen is dat je met extra slaap een buffer kunt opbouwen voor toekomstige vermoeienissen. Desalniettemin ligt hij nu al twaalf uur onafgebroken in bed.
'Verwend' is het woord dat in je opkomt als je beseft dat hij sinds de geboorte van Aurora nog steeds gemiddeld zeven uur per nacht kan slapen. Als je daar zijn dutje tussen het avondeten en baby's avondvoeding bij optelt kom je uit op ongeveer acht uur slaap per dag.
Hoe doen wij dat in 's hemelsnaam?
Nee, onze baby is geen wonderkind dat uit zichzelf een fantastisch dag- en nachtritme heeft gecreëerd. Ze slaapt al sinds dag 6 regelmatig van elf uur tot zes uur door omdat wij dat bewust zo geregeld hebben. (Het scheelt natuurlijk wel dat ze gezond is en na drie dagen weer op haar geboortegewicht zat!)
De eerste drie dagen na de geboorte maakten wij dezelfde fout als de meeste nieuwe ouders: We lieten Aurora haar eigen ritme bepalen. Dat betekende dat ze overdag onafgebroken sliep en 's nachts een feestje ging bouwen in haar wieg omdat ze toch ooit eens wakker moest zijn. N.B. Haar wieg is een soort ovalen bakje met een hemeltje, dat boven het voeteneind van ons bed hangt, dus negeren is geen optie. Dit was extreem vermoeiend, want sinds de bevalling hadden wij nog niet echt de gelegenheid gehad om eens lekker uit te rusten.
Gelukkig hebben twee chirurgen waarmee E. werkte tijdens kindergeneeskunde hem de helpende hand toegestoken in de vorm van een levensreddend boek: 'De tevreden baby' van Gina Ford. De chirurgen in kwestie vormen een echtpaar, en zij hebben drie kleine kinderen. Voor hen is goede slaap misschien nóg essentiëler dan voor ons, maar dr. E. houdt toch zo van zijn slaap. Ik ook trouwens, van zijn slaap dan, omdat slaap het verschil maakt tussen poeslief en niet te genieten!
De truc is om te zorgen dat baby naar gelang zijn leeftijd en gewicht het overgrote deel van zijn voedingen overdag binnenkrijgt, zodat hij er 's nachts maar één of geen nodig heeft. Ook moet je zorgen dat baby overdag een aantal uur wakker is en gestimuleerd wordt, onderbroken door slaapjes. Je creëert voor je gezin rust en regelmaat door middel van vaste schema's die zich ontwikkelen naarmate baby ouder wordt. Voor ons werkt deze methode super, en Aurora is een gezonde, tevreden baby die weinig tot niet huilt en zich bijzonder goed ontwikkeld. Ze weet waar ze aan toe is en daarom vormen uitjes nooit een probleem. Wij hebben als ouders veel zelfvertrouwen gekregen en het gevoel dat we het goed doen, en dat is voor ons onbetaalbaar. Als je nieuwsgierig bent geworden is dit boek echt een aanrader.
Het reizende circus is weer in de stad
Gisteren kreeg ik een nieuwsbrief over de email van Pampers. Geen idee hoe ze er bij komen, maar blijkbaar houden ze bij wanneer onze baby geboren is en in welke fase van ons leven we ons zouden moeten bevinden. Het begon met: "Geachte P.L., jouw baby is nu drie maanden, tijd om voor het eerst een uitje te ondernemen. "
Verbazingwekkend genoeg was het ze ontgaan dat ons gezin al twee maanden met trots de bijnaam 'Het reizende circus' voert. Vorig weekend was het tijd voor de Reis der Reizen, de culminatie van al het gesleep met weekendtassen dat wij al ruim vier jaar ondergaan onderweg van Amsterdam naar Leiden en alles wat daar tussen ligt:
Castlefest, middeleeuws- en fantasyfestival bij kasteel Keukenhof.
Dr. E. en ik zijn de fase van verkleedpartijen en ridders en prinsessen nooit ontstegen, zoals het ware gottiks en fantasie-gekkies betaamt. We gingen de volle drie dagen naar het festival en logeerden 's nachts bij oma Merkje en opa Rinus.
Op woensdag begonnen wij met goede moed onze Daewoo Matiz in te laden en kwamen erachter dat onze bagage onmogelijk in één keer verscheept kon worden. Wij hadden namelijk bij ons:
1 baby in maxicosi
1 bugaboo kinderwagen
1 luiertas
3 weekendtassen
2 eastpaks
2 kledingzakken vol kostuums
1 oorlogsboog van twee meter met pijlenkoker
6 paar schoenen en laarzen
3 hoeden
Dus...
Mede dankzij onze opzienbarende parafernalia is het een fantastisch weekend geworden, en Aurora heeft ook de grootste lol gehad met kijken naar alle kleuren en verklede mensen. Een tip voor alle dames die zich graag in kostuum laten fotograferen: Baby's zijn uitstekende accessoires, verrotte oude kinderwagens trouwens ook.
Verbazingwekkend genoeg was het ze ontgaan dat ons gezin al twee maanden met trots de bijnaam 'Het reizende circus' voert. Vorig weekend was het tijd voor de Reis der Reizen, de culminatie van al het gesleep met weekendtassen dat wij al ruim vier jaar ondergaan onderweg van Amsterdam naar Leiden en alles wat daar tussen ligt:
Castlefest, middeleeuws- en fantasyfestival bij kasteel Keukenhof.
Dr. E. en ik zijn de fase van verkleedpartijen en ridders en prinsessen nooit ontstegen, zoals het ware gottiks en fantasie-gekkies betaamt. We gingen de volle drie dagen naar het festival en logeerden 's nachts bij oma Merkje en opa Rinus.
Op woensdag begonnen wij met goede moed onze Daewoo Matiz in te laden en kwamen erachter dat onze bagage onmogelijk in één keer verscheept kon worden. Wij hadden namelijk bij ons:
1 baby in maxicosi
1 bugaboo kinderwagen
1 luiertas
3 weekendtassen
2 eastpaks
2 kledingzakken vol kostuums
1 oorlogsboog van twee meter met pijlenkoker
6 paar schoenen en laarzen
3 hoeden
Dus...
Mede dankzij onze opzienbarende parafernalia is het een fantastisch weekend geworden, en Aurora heeft ook de grootste lol gehad met kijken naar alle kleuren en verklede mensen. Een tip voor alle dames die zich graag in kostuum laten fotograferen: Baby's zijn uitstekende accessoires, verrotte oude kinderwagens trouwens ook.
De meest bizarre reacties op de zwangerschap
Laten we bij het begin beginnen. Een positieve zwangerschapstest. Met onderdrukte hysterie deelde ik het blijde nieuws mede aan vriend E., die mij linea recta naar mijn huisarts, dr. M. uit H. verwees. Zijn positieve reactie was geruststellend, en na een filosofische dialoog over de maakbaarheid van het leven durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik deze baby graag zou willen houden. E. en ik besloten het aan zijn ouders, de toekomstige oma Hamster en opa Gadget, te vertellen. We kregen van hen de evenwichtige reactie waarop we hadden gehoopt.
De reacties die ik absoluut niet had kunnen verzinnen:
"Ik had liever gehoord dat er een diploma aan zat te komen dan een baby.", aldus oma Merkje, die overigens bekeerd is van deze opvatting. Dit was trouwens niet haar initiële reactie, maar dit flapte ze eruit toen ze van de schrik bekomen was.
"Mogen we je geschreeuw tijdens de bevalling opnemen? Dan kunnen we gore/deathmetal maken!" Wie anders dan het tuig van Alantia...?
"Dat hebben ze gewoon gepland. Ze hadden het al eerder over dat ze graag kinderen wilden." Kinderen, ja, maar begrijp me goed: dit zouden we nooit expres gedaan hebben in deze fase van ons leven, aangezien we voor 75% van ons inkomen op onze ouders leunen.
We hebben onze ouders trouwens plechtig beloofd dat we ze in ruil voor hun steun nooit in een bejaardentehuis zullen wegstoppen! ;)
De reacties die ik absoluut niet had kunnen verzinnen:
"Ik had liever gehoord dat er een diploma aan zat te komen dan een baby.", aldus oma Merkje, die overigens bekeerd is van deze opvatting. Dit was trouwens niet haar initiële reactie, maar dit flapte ze eruit toen ze van de schrik bekomen was.
"Mogen we je geschreeuw tijdens de bevalling opnemen? Dan kunnen we gore/deathmetal maken!" Wie anders dan het tuig van Alantia...?
"Dat hebben ze gewoon gepland. Ze hadden het al eerder over dat ze graag kinderen wilden." Kinderen, ja, maar begrijp me goed: dit zouden we nooit expres gedaan hebben in deze fase van ons leven, aangezien we voor 75% van ons inkomen op onze ouders leunen.
We hebben onze ouders trouwens plechtig beloofd dat we ze in ruil voor hun steun nooit in een bejaardentehuis zullen wegstoppen! ;)
Zeau. Het langverwachte blog is dan eindelijk hier!
Aangezien ik de laatste tijd een aantal keer de vraag heb gekregen of ik onze hobbelige weg naar het ouderschap wilde documenteren in een blog heb ik er uiteindelijk maar aan toegegeven.
Twee studenten die onverwacht een baby krijgen staan natuurlijk garant voor hilariteit. We zullen wel eens zien wie er het laatst lacht! In ieder geval niet onze dochter Aurora, want zij is een vrolijke model-baby met een brede, tandeloze grijns die te pas en te onpas tevoorschijn komt.
Dat brengt ons bij de Dramatis Personae van dit blog:
Aurora, de Tevreden Baby
Liselotte, de moeder, tevens slechtste theoloog aller tijden en klassiek en niet zo klassiek zangeres.
Bijna-dokter E., vader en geneeskundestudent die maar niet kan beslissen of hij nu chirurg, internist, gynaecoloog of helikopterpiloot wil worden.
Oma Merkje, een enigmatisch persoon die hyper en moe moeiteloos combineert en altijd op jacht is naar merk-kleding en -spullen om Aurora onder te bedelven.
Opa Rinus, veruit de meest evenwichtige figuur die je hier zult tegenkomen, en net als op de meeste dieren lijkt hij ook op Aurora een magische uitwerking te hebben. De andere optie is dat ze hem al begint in te palmen om een pony voor haar te kopen.
Oma Hamster, bij gebrek aan beter alias, renaissance-vrouw die alles kan, van goud smeden tot coachen, is alvast begonnen met Aurora's muziekonderwijs in dierenliedjes.
Opa Gadget, met de meest opzienbarende collectie elektronica sinds de Mediamarkt, speelt in op Aurora's ijdelheid door haar regelmatig op de foto te zetten.
Tot zover de personages, er zullen er vast meer aan deze lijst toegevoegd worden naar mate het plot ingewikkelder wordt.
Twee studenten die onverwacht een baby krijgen staan natuurlijk garant voor hilariteit. We zullen wel eens zien wie er het laatst lacht! In ieder geval niet onze dochter Aurora, want zij is een vrolijke model-baby met een brede, tandeloze grijns die te pas en te onpas tevoorschijn komt.
Dat brengt ons bij de Dramatis Personae van dit blog:
Aurora, de Tevreden Baby
Liselotte, de moeder, tevens slechtste theoloog aller tijden en klassiek en niet zo klassiek zangeres.
Bijna-dokter E., vader en geneeskundestudent die maar niet kan beslissen of hij nu chirurg, internist, gynaecoloog of helikopterpiloot wil worden.
Oma Merkje, een enigmatisch persoon die hyper en moe moeiteloos combineert en altijd op jacht is naar merk-kleding en -spullen om Aurora onder te bedelven.
Opa Rinus, veruit de meest evenwichtige figuur die je hier zult tegenkomen, en net als op de meeste dieren lijkt hij ook op Aurora een magische uitwerking te hebben. De andere optie is dat ze hem al begint in te palmen om een pony voor haar te kopen.
Oma Hamster, bij gebrek aan beter alias, renaissance-vrouw die alles kan, van goud smeden tot coachen, is alvast begonnen met Aurora's muziekonderwijs in dierenliedjes.
Opa Gadget, met de meest opzienbarende collectie elektronica sinds de Mediamarkt, speelt in op Aurora's ijdelheid door haar regelmatig op de foto te zetten.
Tot zover de personages, er zullen er vast meer aan deze lijst toegevoegd worden naar mate het plot ingewikkelder wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)