Verandering

... ten goede welteverstaan.

27 juni jl. mocht ik mijn Bachelordiploma Theologie in ontvangst nemen. Na zes jaar voelde ik me nogal gelaten tijdens de uitreiking. Ik had in die tijd al zoveel meer kunnen bereiken als ik mijn tijd en hersens beter had gebruikt- zoals arts worden bijvoorbeeld.
Het weekend erna zijn we meteen maar een kleine 150 km verderop gaan wonen zodat dr. E eindelijk kon gaan dokteren.Zijn nieuwe baan en collega's bevallen uitstekend en hij is weer helemaal in zijn element.

De verhuizing heeft een einde gemaakt aan onze lethargische symbiose van de maand ervoor, en dat werd ook wel eens tijd. Wanneer we met zijn drieën de hele dag vrij zijn komt er echt niets uit onze handen.
Hoewel het wel wat heeft om elke dag tot half tien uit te slapen en de rest van de dag een beetje in huis te hangen doet de onzekerheid over toekomstig werk en het totale gebrek aan geld daar enorm afbreuk aan.

We hebben met de hele familie bergen werk moeten verzetten, maar we zitten nu comfortabel in een eengezinswoning mét tuin in een rustige wijk in de stad. Een mooi park achter de deur maakt dat we lekker veel buiten op pad zijn.

Dan rest mij nog onze nieuwe huisgenoot te introduceren:

Kan ik hier ook in?

De leukste

Dr E heeft eindelijk de baan die hij graag wil - hij gaat aan het werk als arts niet in opleiding tot specialist voor de Chirurgie, oftewel 'zaalslaafje' (Zijn woorden, niet de mijne!). Daar zijn we allemaal enorm blij mee, want hij heeft er hard voor gewerkt. Er is alleen één addertje onder het gras: het UMC waar hij is aangenomen ligt buiten de randstad. VER buiten de randstad, diep in 'de provincie' zoals wij randstedelingen dat spottend plachten te noemen. Hoe dan ook, het is geen optie om te gaan forenzen, dan zouden dr E en ik elkaar nooit meer spreken.

Per 1 juli zullen we moeten verhuizen, al onze familie en vrienden achterlatend. Hoe jammer we dat ook vinden, niemand vind het zo erg als oma Merkje. De dag dat dr E het nieuws kreeg stonden mijn ouders meteen op de stoep, mijn vader met een fles champagne en mijn moeder in alle staten. De ongenuanceerde opmerkingen zoals 'Ik zal mijn kleinkind nooooit meer zien!' vlogen ons om de oren.
Dat zette verder de toon van de meerderheid van de reacties die we kregen - 'Wat jammer dat we Aurora dan minder vaak zien.' Geen woord over eventueel gemis van onze personen. Misschien zijn wij ook wel minder leuk dan Aurora.

Ik ben de leukste!

SOG

Dit is waarschijnlijk de laatste dag waarop ik aan mijn bachelor Theologie hoef te werken. Ik heb net mijn scriptie terug met commentaar van mijn begeleider en als ik de verbeterpunten doorvoer kan ik het laten drukken. Dit is tevens ook de laatste dag waarop ik moet vechten tegen het zogenaamde SOG, studieontwijkend gedrag. 

Mijn favoriete studieontwijkende gedragingen door de jaren heen variëren van compleet zinloos tot enigszins vermakelijk of nuttig. Beproefde methoden zijn paardrijden, op het internet hangen, schoonmaken, muziek maken en sinds dit jaar dus ook de baby. Hoewel Aurora niet echt een stoorzender genoemd kan worden is het voor mij wel een enorme afleiding, aangezien ik de aandachtsspanne van een eekhoorn heb.

Gelukkig kent mijn moeder me te goed; ze heeft Aurora meegenomen voor een blokje om, zodat ik in mijn ouderlijk huis met zo min mogelijk afleiding kan werken. 

Zodra ik mijn scriptie af heb ga ik mij eens flink verheugen in het feit dat ik zeker tot september niet hoef te studeren. De vraag is überhaupt of ik binnen afzienbare tijd doorga met studeren. Het geld is voorlopig op, de langstudeerdersboete hangt boven mijn hoofd en ik heb geen idee waar we het komende jaar terechtkomen in verband met dr E's werk. Maar die mastertitel moet er toch binnen vier jaar komen. Beter 5000 euro betalen voor een diploma waar je een goede baan mee kan krijgen dan de stufi die ik al voor mijn master heb ontvangen terugbetalen voor niets, lijkt me zo. Nu alleen nog een master die aansluit op theologie uitzoeken waar je ook daadwerkelijk iets aan hebt ;)

Kamertje

Sinds half februari wonen we in een ander appartement. Onze huisbaas was zo aardig om ons het appartement naast ons vorige huisje aan te bieden. Dit huis heeft een extra kamer en significant meer ruimte. Aurora heeft haar intrek genomen in het extra kamertje. Wat een ruimte ineens!

Onze vorige slaapkamer van krap 3 bij 4,5 meter stond nogal vol met een tweepersoonsbed, een peuterbedje, dressoir, commode, grote kledingkast en Aurora's kledingkast. Ook konden we 's avonds de badkamer niet in omdat die alleen toegankelijk was via de slaapkamer....

De eerste nacht was het wel vreemd zonder de kleine. Ik heb de halve nacht wakker gelegen en geluisterd, want een babyfoon hebben we niet. Ze is ook meteen heel ver weg. Tussen onze slaapkamers zitten de woonkamer, keuken en hal. Als wij gaan slapen zetten we alle deuren op een kier, zodat we het snel horen als er iets is.

Omdat we zo onverwacht gingen verhuizen hebben we nooit nagedacht over een thema voor Aurora's kamertje, dus het oogt nog een beetje kaal. We weten ook niet hoe lang we hier blijven wonen; dr E zou wel eens een baan buiten de randstad kunnen krijgen. In ieder geval heeft ze genoeg ruimte om te spelen nu!

 

Loslaten!

Loslaten moet je noodgedwongen leren als je moeder wordt. Het begint bij de geboorte, maar dat is op zich niet zo moeilijk.Na deze initiële scheiding wil je je kind echter nooit meer loslaten. Twee weken na de bevalling was het voor mij weer tijd om te gaan repeteren met de band. Tijdens de drie uur durende sessie was ik aan mijn telefoon gekluisterd. Dr. E en Aurora sloegen zich er dapper doorheen.

Een week later gingen een stel vrienden van ons naar de nieuwe 'Pirates of the Caribbean' film. Mijn moeder vond dat het wel tijd werd om eens zonder baby op pad te gaan en zette mij behoorlijk onder druk om mee te gaan. Ik verzette me elke stap in het proces, en vond het zo vreselijk om Aurora achter te laten bij onze familie dat ik de hele film op hete kolen heb gezeten.

Nadat er bijna zes maanden verstreken waren liet ik haar iets makkelijker achter bij onze ouders, en tijdens een Halloweenfeest dacht ik er amper aan hoe ik haar miste. In december zijn we zelfs twee dagen naar Gent geweest zonder Aurora. Het was absoluut de moeite waard, maar we waren alle drie dolblij elkaar weer te zien. Nu dumpen we haar met de regelmaat van de klok bij haar opa's en oma's. Festivals, afstudeerfeestjes, uitgaan, sporten... Het leuke is dat ze er zelf ook lol in heeft. Ze is echt dol op ze; als we thuis foto's van de grootouders laten zien begint ze te zingen van blijheid.


Aurora daarentegen kreeg juist steeds meer moeite met loslaten. Met ijzeren vuist stort ze zich op de objecten van haar begeerte. Het begon met het haar van mensen binnen haar bereik. Als ze die kleine knuistjes in je haar vastzet kan je maar beter de rest van je afspraken afzeggen. Één voor één moet je die kleine vingertjes los pulken van de pluk die je wenst te behouden. Dr. E is meer dan eens gillend uit zijn (uit)slaap gerukt doordat er plukken van zijn staart in een onbewaakt moment boven de dekens uitkwamen. Dit is echt een probleem als je allebei moeilijk bedwingbare krullen tot halverwege je rug hebt. Het heeft overigens niet geholpen dat hij zijn haar heeft laten kortwieken.

'Los!' was dan ook het eerste commando is dat we haar geleerd hebben, eerder dan 'nee' of 'afblijven'.

Sinds dr. E niet zo'n vaste dagbesteding meer heeft zijn er een aantal plantjes getransplanteerd uit een grote pot uit zijn ouderlijk huis. Deze plantjes staan nu in boerenbontborden in onze vensterbank. Je raadt het al: zodra het verdacht stil wordt kunnen we 'los!' weer uit de kast halen. Aurora schuift met smaak vuistenvol potgrond naar binnen, zonder acht te slaan op de subtropische stekjes. 


Als een stoute kat die zich op een gebakje stort moeten we haar dan weg sleuren, een spoor van aarde achterlatend.

Papa's beminde plantjes in de zon op het balkon... niet te versmaden

Tanden

Wat hebben we er lang op gewacht en wat hebben we over hun komst gespeculeerd; de tanden van Aurora. In de babybijbels en Pampersnieuwsbrieven werden ze met vijf maanden al aangekondigd. Van vriendin Juliëtte had ik tijdens de babyshower twee weken voor de geboorte al een peutertandenborstel gehad, dus ik was goed voorbereid.

Enkele weken na het vijf maandenpunt begon Aurora erg te kwijlen en met haar handjes in haar mond te zitten. Vol goede moed sloeg ik alvast de peutertandpasta en de Dentinox in. Bij onverklaarbaar huilen tijdens slaapjes smeerden dr. E en ik braaf een paar druppels van het goedje op haar tandvlees, wat soms leek te helpen. Alleen de tandjes bleven uit....

Met zeven maanden begon er weer een periode van excessief gekwijl, tong uitsteken en bijten op handjes. Zou het nu zover zijn? We waren overtuigd van wel. Bij elke mopperbui werd er gezegd: 'Ze heeft vast last van haar tandjes...' Nee hoor.

Na negen maanden... 'Nu krijgt ze vast tandjes, het kan niet lang meer duren.' Tegen die tijd kon ze in principe al volledige maaltijden eten - tandjes zouden wel van pas komen. Nou, vergeet het maar.

Elf maanden.... 'Ons kind heeft geen tanden. We moesten maar eens naar een prothese omzien.' Of toch? 

Één week voor haar eerste verjaardag heeft Aurora eindelijk een volwaardige ondertand. Haar twee boventanden staan eindelijk ook op doorkomen. Ze leert ze al goed te gebruiken: bijvoorbeeld als ze kusjes komt geven om even sneaky in je lip of neus te bijten.

Snorretje

Wat gebeurt er in het onwaarschijnlijke geval dat een arts langere tijd vrij heeft? Eerst komt er natuurlijk de inhaalslag met betrekking tot slapen en recreatieve bezigheden zoals muziek maken en tv-series kijken. Daarna begint het toch weer te kriebelen en gaat hij elke gelegenheid aangrijpen om de handelingen behorend bij zijn professie weer te oefenen. Zo ook het hanteren van de chirurgische marker.

De pest is alleen dat het drie dagen zichtbaar blijft....

Uit eten

"Ze lust van het hele beest!" Zegt mijn grootmoeder goedkeurend als we op zondagochtend langskomen.

 
Zondag is de vaste dag waarop mijn familie van mijn moeders kant bij mijn oma thuis komt om volgens Katwijkse traditie gezellig samen te zijn, door te nemen wie er ziek en dood zijn en te eten. Het programma is doorgaans als volgt: Taart en koffie, sap en salade, stokbrood en chips en vervolgens frituur, bier en wijn. Aurora en ik gaan ook graag met mijn ouders mee. Ik ga meestal eerst met de auto van mijn ouders door naar mijn verzorgpaard om even een stuk te rijden en uit te waaien in de polder.

Wanneer ik terugkeer vertel mijn moeder me verhit dat ze oma heeft proberen tegen te houden, maar dat Aurora al twee lange vingers, een froufroutje en een schep zalmsalade achter de kiezen heeft. Ik bedenk er dan maar zelf bij dat ze waarschijnlijk ook al mijn ooms en tantes langs is geweest om van ieder een hapje taart te bietsen. Gelukkig is het maar één keer in de week.

Doordeweeks valt er niet zoveel te snaaien voor Auroor. Op het consultatiebureau zien we zoveel monsterlijk dikke baby's dat we er wel een beetje op letten, met succes. Ze krijgt als ontbijt wisselend een volkoren boterham met appelstroop of yoghurt met havermoutvlokken en rozijnen, voor de lunch wederom een boterham, tussendoor wat fruit en 's avonds een zelfgemaakte (door mijn moeder dan) maaltijd met lekker veel groente. Melk, water, thee en diksap zorgen voor de hydratatie. Geen wonder dat ze helemaal los gaat bij mijn oma.

Dinsdagavond had mijn moeder mijn oma, Aurora en mij uitgenodigd om een hapje te eten bij Hotel Noordzee, ons 'stamrestaurant' op de Katwijkse boulevard. Heerlijke pizza's, enorme porties en bijbehorende gastvrijheid maken dat wij er altijd graag eten. Nadat we voor onszelf pizza en saté hadden besteld probeerden we Aurora te overtuigen een potje fruit en een paar soepstengels te eten. Met een zuur gezicht nam ze een paar happen tot zich.

Ze zal wel geen honger hebben, dachten we, totdat mijn moeders tonijnpizza ten tonele verscheen. Na vijf minuten elke hap uit haar mond gekeken te hebben kreeg Aurora haar zin. Een lekker hapje zonder kappertjes en ui ging er wel in. En de twintig hapjes die volgden ook.

Hierrr met die pizza!

Nou ja, dat is dan duidelijk. Voortaan gaat oma ook pizza's bakken voor die kleine stinkerd. Dat heeft ze weer mooi voor elkaar. Terwijl mijn moeder en ik elkaar verbaasd aankeken om de hoeveelheid pizza die Aurora wederrechtelijk had ingepikt vroeg mijn oma, gebarend met haar bestek: "Mot ze geen patatje dan? Of mag ze dat nou nog steeds niet?"

 

 Nog even over de boulevard om het eten te laten zakken

Overbruggen

We zijn weer terug! Van de studerende ouders is er nog maar één over. Dr. E is officieel tot arts bevorderd en druk zoekende naar een passende baan. Ik ben ook niet ver verwijderd van een diploma. Dat betekent overigens niet dat we geen studenten lifestyle meer hebben, nu eigenlijk meer dan ooit. Sinds vorige week heb ik de eerste versie van mijn afstudeerscriptie voor mijn Bachelor ingeleverd. Dat geeft weer wat tijd en ruimte voor het nastreven van andere dingen.

Ook heeft dr. E op miraculeuze wijze mijn pc, die ik bijna had opgegeven, weer uit den dode opgewekt, zodat ik weer overzichtelijk aan ons blog kan werken. 

Genoeg over ons, jullie willen natuurlijk weten hoe het met Aurora gaat! Drie maanden geleden ging de term 'baby' nog op voor haar, maar we zijn bang dat ze die benaming ontgroeid is. Volgende week wordt ze alweer 1 jaar. Hoewel haar ranke gestalte en schijnbaar kale hoofdje de meeste mensen nog in de luren weet te leggen is ze enorm gegroeid. Met haar lange benen staat ze af en toe helemaal los, totdat ze van pure verbazing weer gaat zitten.

Zelf lopen is er nog niet bij, maar als ze zin heeft laat ze zich overhalen om rond te stappen, het liefst zwaar leunend op één van de opa's. Klimmen, daar is ze wel vaardig in. Van de grond de salontafel op, dan het gat naar een stoel overbruggen, op de leuning van de luie stoel zich optrekken aan de spijlen van de box en dan triomfantelijk gillen.

Dat is trouwens haar favoriete manier om zich uit te drukken. Gillen van plezier om het spelen in bad, om het lopen met de opa's, om de aandacht te trekken van de andere kinderen in een restaurant... 

Haar woordenschat is nog niet echt opgeschoten; die beperkt zich tot een stuk of vijf woorden waar ze de betekenis ook echt van kent. Mama, papa, poes, hond, kat, eten... Ze heeft geen haast. Het helpt waarschijnlijk ook niet dat ze thuis veel Engels hoort. Aurora is al enige tijd compleet geobsedeerd door dieren en andere kinderen en haar dag kan niet meer stuk als ze er één kan aaien. De kat van mijn ouders, jeweetwel kater Megas Alexandros,  heeft haar al meer dan eens terecht moeten wijzen met een ferme tik omdat ze hem te ruw aaide/kneep/aan zijn staart trok.

Vorig weekend hielden we ons hart vast toen ze haar speelkleed deelde met achternichtje O. van drie maanden oud. Na drie pogingen tot kussen en een zacht kneepje in haar neus hield ze het gelukkig voor gezien, dus er zijn geen kleine baby's gewond geraakt bij deze gevaarlijke exercitie. Aurora zelf wel, omdat ze zichzelf met haar tandvlees probeerde op te vangen na een wilde manoeuvre. Typisch.

Tot zover deze globale update, komende week zal ik weer wat meer stukjes genereren!

Ontdekken

Wat is het toch een vreemde manier om de wereld te verkennen: jezelf vol overgave met je mond eerst op een object storten om er eens flink je tandvlees in te zetten (tanden zijn nog in geen velden of wegen te bekennen). Hoewel ik het gewend ben van paarden en honden, die het ook met hun mond als primair tastzintuig moeten stellen, heb ik bij Aurora vaak het idee 'moet dat nou zo?'.

Dan heb ik nu nog het geluk dat ze nu alleen in gecontroleerde en relatief schone kamers scharrelt, maar ik vrees met grote vrezen voor het moment dat ze buiten een pissebed of spin te pakken krijgt. Helaas ben ik vaak te laat met haar tegenhouden om even een likje te nemen van de kinderwagenwielen of één van de prullenbakken. Ach, anders zou het maar zo'n allergisch kind worden...

Wanneer ik achter mijn pc zit te werken komt Aurora graag even een kijkje nemen onder de tafel. Mijn sloffen ben ik dan al gauw kwijt, die verdwijnen meteen in dat grote gapende gat. Dan is het moment aangebroken om mijn voeten buiten haar bereik te halen. Als ik niet oplet resulteert dat 9 van de 10 keer in één of meerdere natte sokken, en daar heb ik wel een hekel aan!

Wat wel heel leuk is, is dat ze sinds kort kusgeluidjes maakt en af en toe een maffe babykus in mijn gezicht geeft, maar nog niet synchroon. Ook heeft ze ontdekt dat ze haar tong autonoom kan bewegen, omrollen en uitsteken. Dit nieuwe spel neemt haar de halve dag in beslag. Dr E vindt het niet om aan te zien, omdat ze er een beetje een geretardeerd gezicht bij trekt, en kan het niet nalaten haar tong terug te duwen wanneer hij het ziet.