Goor

Baby's zijn vies, daar is iedereen het over eens. Wie echter denkt dat het vanaf de geboorte alleen maar beter kan worden vanwege de ontwikkelende motoriek en de verworven vaardigheden komt van een koude kermis thuis.

De eerste drie maanden beperkt de viezigheid zich tot twee beheersbare eenheden: de poepluier en de ondergekwijlde slab. Tussen de drie en zes maanden wordt daar de slab met etensresten aan toegevoegd. Tot zo ver: geen punt. Het kan allemaal in de was danwel de prullenbak.

Na zes maanden neemt de gorigheid helaas weer toe. Leren kruipen betekent dat uw baby het hele oppervlak van uw vloer erbij krijgt om onder te spugen. Als u tapijt heeft: sterkte.

Dingen leren pakken en in de mond stoppen betekent dat het lepeltje met eten niet meer veilig is. Vanuit de kinderstoel zal uw kind het lepeltje bij het gedeelte met fijngestampte aardappel en wortel erop uit uw handen grissen, om het vervolgens met hand en al in de mond te stoppen.

Even later voegt zich als vanzelf het tweede handje, al dan niet met mouw, bij de eerste, waarna beide handjes vol enthousiasme op de tafel gaan slaan/zichzelf betasten/u bij uw haar pakken.

Uw baby zal na zes maanden waarschijnlijk zijn eerste virusje oplopen. Bereid u voor op stromende snotneuzen, de terugkeer van de spuitluier en in het holst van de nacht ondergekotst worden zodra u uw kuchende baby oppakt.

 Sperzieboon... of wat...?

Voor zover ik bij mijn oppaskinderen kan zien houdt dit tot een jaar of drie aan, maar tegen de tijd dat het kind vier jaar wordt is het weer over.

Nog drie en een half jaar...

Stuntbaby

De colleges 'Religion & Ethics' zijn voorbij en dat is te merken! We zijn weer terug van weggeweest!

In de afgelopen zeven weken heeft Aurora zich ontpopt tot een ware stuntbaby. Waar ze de eerste helft van die tijdspanne nog als een dwaas over de grond tijgerde zonder enig respect voor schoenen, tafels en witgoed, beschikt ze sinds drie weken over het vermogen zich op te trekken aan allerhande meubels. Het leven was zo simpel in de ene maand dat Aurora nog genoegen schepte in het feit dat ze vrij rond mocht kruipen en zichzelf zo de hele dag vermaakte. Maar die mooie tijd is helaas voorbij...

Haar nieuw verworven vaardigheid oefent ze het liefst de hele dag, onder triomfantelijk gegil en gekraai. Ze staat de eerste helft van de dag aan de rand van de box te brabbelen, en wanneer ze dat zat is wil ze op de grond, alwaar ze zelf haar nieuwe uitzicht kan bepalen. Favoriet zijn: de boekenkast, de stofzuiger, de salontafel, bedden, banken en de kinderstoel.

Afgelopen vrijdag wilde ze zich even uitsloven voor opa Rinus en heeft ze besloten dat ze wel de box in de rondte kon lopen. Wij waren allemaal verbijsterd dat het haar nog lukte ook. Alleen haar plan om dan meteen de hoeken af te snijden faalde jammerlijk en resulteerde in herhaaldelijk hang- en vliegwerk dat haar zo te horen niet aanstond.


Nu is ons 'rustiek-antieke' interieur vrijwel onverwoestbaar, maar Auroor heeft enigszins moeite om te begrijpen dat zij sneller kapot gaat dan de massief houten tafels en dekenkisten die ons huis sieren. Vanochtend dacht ik slim te zijn door het gat tussen de salontafel en het tv-meubel te dichten met een kussen. Aurora vond dat ook een prachtig idee en lanceerde zich meteen vanaf de tafel op het kussen, waarbij haar hoofd de hoekpunt op een haar na miste.

Terwijl ik dit typ heeft ze eigenhandig een kartonnen doos met oude studieboeken opengemaakt en is ze bezig om de boeken over Sociologie en de Apocriefen van het Nieuwe Testament te 'lezen'. Ik denk dat ik haar maar even naar haar speelkleed ga dirigeren.

Even serieus 4: Shaken baby

Zaterdagochtend las ik in de krant het achtergrondartikel over de baby van zwakzinnige ouders, die begin maart overleed aan het shaken baby syndroom. Van dat soort berichten word ik altijd even niet goed. Uit het commentaar van mensen die het gezin meegemaakt hebben bleek dat de baby soms twaalf uur op een dag huilde. Wat een miserabel, kort bestaan voor zo'n klein wezentje.

Wat moeilijk ook dat je dit soort leed als samenleving waarschijnlijk nooit volledig kunt uitbannen. Er zijn een aantal dilemma's die bijna onoverkomelijk zijn voor de autoriteiten, aangezien je moet kiezen tussen meerdere kwaden:

Als je de beslissing vóór de zwakzinnige mensen gaat maken dat ze geen kinderen mogen krijgen, begeef je je op een hellend vlak richting de praktijken van meneer H. uit D.. En hoewel het wat mij betreft de effectiefste manier is om onnodig lijden bij hun baby's en kinderen te voorkomen, heeft het iets engs om mensen tegen hun wil te steriliseren. Het schendt niet alleen de integriteit van hun lichaam, maar ook de integriteit van de arts die zo'n procedure zou moeten uitvoeren.

Het lijkt ideaal om de baby's van zwakzinnige ouders geboren te laten worden, en de ouders te begeleiden bij de opvoeding, maar het toezicht kan nooit zo intensief zijn als nodig is om dit soort situaties te ondervangen. Is er ooit genoeg personeel in een zorginstelling om om te zien naar alle bewoners, en ze alle hulp te geven die ze nodig hebben?

De uithuisplaatsing van zulke kinderen is tegelijkertijd een goede én een zinloze oplossing. De ouders mochten de kinderen blijkbaar krijgen omdat niemand inbreuk wilde maken op hun autonomie, maar uiteindelijk worden de kinderen ze toch afgenomen. Voor het kind is het waarschijnlijk een redding om in de handen van capabele ouders terecht te komen, maar komt het nog goed met een kind na zo'n slechte start?

Dan is er nog het kind zelf: Heeft het kind zelf ook een mentale achterstand, of heeft het een normale intelligentie? In het ene geval zal het kind net als de ouders levenslang zorg en begeleiding nodig hebben, in het andere geval zal het kind als snel het zelfstandigheids- en denkniveau van de ouders overstijgen. Hoe kan je tot een evenwichtig mens uitgroeien wanneer je vanaf je vroege jeugd al over meer capaciteiten beschikt dan je ouders?

Als jonge ouders én wetenschappers kunnen dr. E en ik niet uit over het duivelse dilemma van dit probleem. Dr. E verzuchtte dat het helaas puur Darwinisme is dat de kinderen van zwakzinnige ouders het niet overleven. Maar we gaan als mensen juist koste wat kost tegen Darwinisme in door de zwakkeren in onze samenleving te verzorgen en te proberen een goede kwaliteit van leven te bieden. Wij mensen doen al lang niet meer aan 'survival of the fittest'.

Toen ik nog op de middelbare school zat heeft deze discussie ook gewoed in onze lessen in Algemene Natuurwetenschappen. Als je 15 bent lijkt alles veel simpeler. Het voornaamste wat wij ons toen afvroegen was waarom het niet centraal geregeld werd dat alle zwakzinnige vrouwen de prikpil kregen.

Nu, als aspirerend ethicus, weet ik dat de zaak oneindig veel gevoeliger en genuanceerder is dan dat.

Het is ook een kwestie van de maakbaarheid van het leven. Wat willen wij in onze samenleving wel en niet toelaten?

Als moeder kan ik alleen maar denken aan dat arme kindje, dat na een ellendige bestaan uit het leven werd gerukt door het onnozele geschud van een zwakzinnige man.

Metalmum

Zondagavond bevond ik mij in het kleine toilet van rockclub The Cave in Amsterdam, samen met de zangeressen van de Noorse metalband Ancestral Legacy en de Venezolaanse band Bleeding Tears. We stonden nogal opeengepakt omdat we ons nog moesten omkleden voor het optreden. Ik meldde dat ik nog 5 minuten nodig had voor mijn makeup, dat thuis vergeten was te doen vanwege baby's bedtijd.

De damesch in kwestie

Zangeres 1 viel van verbazing verstrikt in haar korset van het toilet, en zangeres 2 zocht steun bij de deurpost. Deze enigszins overdreven reactie is te wijten aan het feit dat beide dames van Zuid-Amerikaanse afkomst zijn en daarom een nogal... uitbundig temperament hebben. Met puilende ogen staarden ze naar mijn extreem korte jurkje bezet met gespen (later meer over deze fashion fail) en vroegen zich luidkeels af hoe ik in godsnaam een baby op de wereld had gezet, 'want ik was zo mooi en slank'.

Ja, je kan niet anders dan van ze houden, die hispanitas. Ze zijn erg hartelijk en complimenteus, een zeldzaam gegeven in een wereld die gedomineerd word door koele kaukasische mannen. Bij ons in de band hebben we meer schik in elkaar afzeiken en in de maling nemen.

Het optreden zelf was hartstikke leuk, en we hadden behalve ongecoördineerde outfits en de afwezigheid van de geluidsman weinig te klagen. Drummer Nan en gitarist Mark hadden dezelfde broek aangetrokken, ik dezelfde schoenen als Mark, en alledrie outfits die ons achterwerk niet welgezind waren qua bukken. Wat helaas nogal vaak moet gebeuren als je een podium probeert in te richten.

Na ons optreden waren de andere bands helemaal lyrisch (wat voor 50% weer te wijten viel aan het Spaanse temperament), en mocht ik het mooiste compliment in mijn korte carrière als metal zangeres in ontvangst nemen: 'Je zingt beter dan Simone Simons (van Epica, red.), maar je bent gelukkig niet zo'n uitslover.' Dat kwam onverwacht, want Epica is enorm populair in Zuid-Amerika en ik ben zelf ook een groot fan. En hoewel ik weet dat ik me nog lang niet met Simone kan meten als performer is het toch wel leuk als je zangkunsten zo gewaardeerd worden.

Wijzelf waren erg onder de indruk van Ancestral Legacy, en hebben ook genoten van het andere optreden. Aan het eind van de avond stapelden wij ons met zeven man in één auto en keerden lichtelijk geplet huiswaarts. Dr. E lag al lang te slapen naast baby, maar jullie hoeven geen medelijden met hem te hebben. Hij heeft doordeweeks al oneindig veel meer avontuurlijke dagen dan ik.

Drs. E

Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Na zes jaar studeren ontving dr. E van de week zijn doctoraal. Hoera! Hij had zijn bul anderhalf jaar geleden al kunnen ophalen, maar zo werkt dat niet bij mijn man, dus daar hebben we het maar niet over.

Nu mag hij de titel doctorandus voeren, en mijn schoonmoeder vroeg me quasi-bezorgd of hij al naast zijn schoenen is gaan lopen. Gelukkig deed hij dat reeds sinds zijn eerste co-schap Chirurgie ('Ik ben God!'), dus wat dat betreft is er niets veranderd.

Zijn co-schappen gaan uitstekend (cijfergemiddelde is een acht of hoger), dus in februari is het helemaal feest! Maar niet getreurd, lectori, want er blijft in ieder geval nog één studerende ouder over.

Om de witte olifant in de kamer dan meteen maar even te adresseren: Nu ik nog, ja.
Toevallig staat mijn bachelor afstuderen rond dezelfde datum gepland.

'Dokter, wat doet u nu?'

"Aurora"

Dat Aurora een naam is die zelden voorkomt hadden we van te voren wel bedacht. Wat we niet voorzien hadden is dat elke keer dat we hem toevallig wel tegen zouden komen het de naam van iets compleet willekeurigs zou zijn. Zoals het tankstation langs de A4, bijvoorbeeld.

Ook mijn oom had niet de associatie met een meisjesnaam, of de naam van de Romeinse godin waar hij van afgekeken is. Toen mijn tante hem vertelde hoe wij onze dochter genoemd hadden was zijn verbaasde reactie: Wie noemt zijn kind nu naar een tunnelboor? (Franse tunnelboormachine in het Groene Hart, red.)

Begin oktober zijn we eindelijk een andere Aurora in levende lijve tegengekomen. Het was een lief meisje van een jaar of acht, die met haar moeder mee was gekomen naar de Fairday, een evenement voor traditionele boogschutters.

 

De dames bij de clout-verschieting - de tweede van links is ondergetekende

Dr. E met zijn trots, een Engelse oorlogsboog met 100 pond trekkracht

Wij waren natuurlijk ook van de partij, aangezien dr. E en ik allebei boogschieten. Maar omdat oma Merkje niet kon oppassen zaten we een beetje met die kleine in onze maag. Gelukkig bood een lieve dame van de organisatie, die we een beetje kennen, aan om samen met nog iemand op te passen. De andere mevrouw bleek dus de moeder te zijn van het meisje Aurora.

 

 Aurora en Aurora doen een middagdutje...

 

...onder het toeziend oog van Aurora's moeder

Zo zie je maar weer, zo'n zeldzame naam is het niet; je moet alleen in de goede kringen zoeken!

Hiatus!

De avonturen van Aurora laten nog even een paar dagen uitgesteld worden, excuses voor de lange wachttijd.

Vrijdag heb ik namelijk tentamen hellenistisch Grieks. Ik hoor het jullie al denken; Wat een feest.
Dat is het ook, en om aan de feestvreugde toe te voegen heb ik ook nog lees- en schrijfopdrachten voor het masterseminar Ethics en moet ik werken. Gelukkig heeft dr. E een weekje vrij en past hij op terwijl ik bij mijn ouders studeer. Tot volgende week! :P

Loodscherm

Ons autotje staat al sinds vorige week zondag bij de garage, want dr. E kreeg hem niet aan de praat toen hij wilde gaan sporten. Opa Gadget kon ook niet vinden wat er mis was, en heeft hem naar de garage gesleept. Ik had nog het idee om zelf even te proberen om de auto te starten, maar besloot er vanaf te zien, aangezien ik wel vaker wordt uitgelachen als ik met een ongefundeerd idee kom om technologie aan de praat te krijgen.

Zoals die ene keer, toen we nog in Leiden woonden, dat dr. E en huisgenoot M - beiden mijn superieur waar het om technologie gaat - na twee uur troubleshooten het internet nog niet geïnstaleerd kregen op hun pc's. Mijn suggestie om de computers opnieuw op te starten werd met hoongelach begroet. Na een uur aandringen besloten ze dat er niets anders op zat, en wat denk je?

Afgelopen donderdag belde de garage me op mijn werk. Of ik even míjn sleutel langs wilde brengen. Ja hoor, als ik gewoon even naar de auto was gelopen en hem met mijn sleutel had gestart had hij het gewoon gedaan. De chip in E's sleutel was kapot. Lekker dan, daar staat je auto dus ruim een week voor bij de garage. Er zal binnenkort wel een gepeperde rekening op de mat vallen.

Donderdag ga ik weer voor het eerst naar college, en aangezien ik mijn studenten OV-kaart heb laten stopzetten kwam het goed uit dat de auto sinds gister klaar is. Helaas had dr. E een ander plan met de auto. Hij vond het een goed idee om zijn papa-dag door te brengen met oma Hamster, die radiotherapie moet ondergaan. Dat is ook een uitstekend idee! Jammer alleen dat hij wel gratis met de trein kan en ik niet.

Voor baby is het natuurlijk niet zo fijn als ze eerst met papa in de trein moet, om vervolgens in een ziekenhuis te moeten rondhangen. Voor Aurora's welzijn ben ik bereid om de auto deze keer af te staan.

'Maar wacht... is dat wel veilig voor ons kind, in dezelfde kamer zijn waar oma bestraald wordt? Laten we niet vergeten dat er radioactieve straling aan te pas komt.'

'Er is toch een loodscherm!'


Wat een geruststelling. >.>

Theologie versus Medische wetenschap

De combinatie van een geneeskundestudent en een theologiestudent klinkt de meeste mensen vreemd in de oren. De algemene verwachting is dan ook dat we constant met elkaar in de clinch liggen over onze ogenschijnlijk onverenigbare interesses en vakgebieden. Ik wil alleen één misvatting voor eens en altijd uit de weg ruimen: Theologie is ook een wetenschappelijke studie, ja! Iedereen die nu nog denkt dat wij in Leiden de hele dag over de Here Jezus zitten zwijmelen moet zich in een hoekje gaan zitten schamen.

Studenten van de opleiding Godgeleerdheid houden zich bezig met het aanleren van klassieke talen, van Grieks, Latijn en Hebreeuws tot Syrisch en Arabisch om de bronnen te kunnen lezen en onderzoeken. We worden geschoold in geschiedenis, psychologie, antropologie, sociologie en alle facetten van de filosofie, van ethiek en hermeneutiek tot metafysica. Deze kennis gebruiken we om het gedrag en de werken van mensen met betrekking tot hun religieuze leven te analyseren en verklaren.

Theologie is sinds 1876 georganiseerd in de duplex ordo, wat betekend dat de bacheloropleiding Godgeleerdheid bestuurd wordt door de overheid, niet door de kerk. Met dat deel ben ik nu bezig, zonder enige intentie om daarna de Predikantsopleiding van een bepaalde kerk te volgen. Op de Predikantsopleiding ga je pas in op dogmatiek, pastoraal werk en preken. Ik wil hierna graag een master medische ethiek doen, want daar ligt mijn persoonlijke interesse.

Vandaar dat dr. E en ik in ons dagelijks leven elkaar niet constant in de haren vliegen. Hij hoeft mij niet meer te overtuigen van de evolutietheorie, en ik probeer hem niet te bekeren.

Eigenlijk is het pas twee keer voorgekomen dat we een geschil over religieuze onderwerpen hadden, te weten; bij ons huwelijk en de doop van Aurora.

Dr. E wilde wel in de kerk trouwen, maar alleen omdat het prachtige 13de eeuwse gebouw met zijn gebrandschilderde ramen en kroonluchters een mooie achtergrond zou zijn voor de voltrekking van ons huwelijk. Echter, toen we bij de dominee thuis de dienst gingen bespreken en organiseren kreeg hij er lucht van hoe de liturgie in elkaar stak, en ging hij op zijn achterste benen staan.

Vreemd, hoe iemand die in principe niet gelooft huiverig kan zijn voor het vragen/ontvangen van de zegen van God. Het is niet alsof Darwin je ineens met de 'Origin of Species' om de oren komt slaan als je daar in meegaat voor je vrouwtje.

Uiteindelijk stemde hij ermee in, en het hielp dat onze liberale predikant een hele uitnodigende dienst had voorbereid voor onze gasten van gemengde achtergrond: katholieke Amsterdammers, hervormde Katwijkers, atheïsten, agnosten, liberale protestanten, Leidse theologen (en christelijke geneeskundestudenten, jawel!)
Al met al bleek het een hele mooie toevoeging aan onze trouwdag.

Het gedonder begon natuurlijk weer toen ik Aurora wilde laten dopen. Omdat meneer besloot dat hij zich deze keer niets zou laten welgevallen heeft hij geweigerd de vraag van de dominee ('Beloof je dat je Aurora aan God op zult dragen?') te beantwoorden. Hij wilde mij er wel in ondersteunen, gelukkig, maar ik geneerde me dood dat het ook op die manier in de dienst naar voren kwam.

Nou ja, het enige dat telt is natuurlijk dat ik mijn zin heb gekregen. ;)

Moederarmen

Op twitter las ik van de week dat er een wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar de invloed van de fysieke aspecten van het moederschap op vrouwen. Veel moeders klagen natuurlijk over moeheid, maar dat was niet in alle gevallen aan slaapgebrek te wijten. Er was iemand op het idee gekomen dat dit misschien zou kunnen komen door de plotselinge toename van fysieke arbeid die moeders na de bevalling moeten doen.

De conclusie van het onderzoek was dat de gemiddelde thuisblijfmoeder van een baby van 9 maanden bijna een ton aan babygewicht per dag optilt en verplaatst in 90 handelingen, waaronder: voeden, wassen, te slapen leggen, entertainen, in en uit de kinderwagen en maxicosi halen...

Geen wonder dat vrouwen die voor hun zwangerschap een kantoorbaan hadden het ineens zwaar hebben!

Het lijkt me dat het wel verschil maakt welk geboortegewicht je kind heeft hoe hard het aankomt. Als het een fijn poppetje van zes pond is wen je er natuurlijk geleidelijker aan dan wanneer je meteen Hollands glorie in je armen krijgt. 

'Til mij, ik ben maar 6 kilo, en barst helemaal niet bijna uit mijn pakje!'

Zelf kan ik niet zeggen dat ik last heb van die halve ton die ik op een dag verplaats, maar ik ben ook wel wat gewend. Als je tot zes maanden de hoeven van een paard van 700 kilo staat uit te krabben scheelt dat.

Ik vraag me nu wel af of de beruchte zwabberarmen bij oudere vrouwen een overblijfsel zijn van dit fenomeen. Een baby neemt natuurlijk nog meer toe in gewicht voordat je eindelijk klaar bent met het tillen en ze op eigen benen staan. Zou het dan helpen om tegen die tijd, net als een topsporter, die spiermassa bewust af te bouwen in plaats van plotseling te stoppen?

Wanneer mijn laatste kind op eigen benen gaat staan zal ik dat eens onderzoeken.

Anticonceptie

In de week na de geboorte van je kind komt de verloskundige als het goed is het 'anticonceptiepraatje' met je houden. Bij mij viel dat tegelijkertijd met het verwijderen van mijn hechtingen. 'Je moet er nu misschien nog niet aan denken...'

Inderdaad.

Hoewel, je weet dat je het toch zo gauw mogelijk weer gaat proberen, dus wij hadden er al over nagedacht. Je wordt als zwangere vrouw er immers vaak genoeg op geattendeerd dat je voorzichtig moet zijn, een ongeluk zit in een klein hoekje. Volledige borstvoeding geven werkt alleen wanneer je dat stipt binnen elke drie uur doet, en het aantal voedingen dat een baby op een dag nodig heeft wordt al snel naar vijf teruggebracht. Reken maar uit. 

De verloskundige legde mij alle opties voor, en ik vertelde haar dat ik waarschijnlijk een spiraaltje ging laten zetten wanneer dat mogelijk was. Daarvoor houden artsen geloof ik een interval van 10 weken na de bevalling aan. 10 weken duren best lang met zo'n kleintje, en het had voor mij niet zo'n prioriteit - eigenlijk vind ik het een beetje eng - dus dat liep niet zo'n vaart. Daarbij moet ik ook zeggen dat een co-schap Chirurgie ook altijd prima werkt als anticonceptie, vooral als je op 1,5 uur reizen van het ziekenhuis in kwestie woont.

Manlief bleef wel aandringen, tot hij op een dag, ongeveer een maand geleden, zei dat hij helemaal geen kinderen meer wilde. Ik schrok daar wel van, in de eerste plaats omdat ik wel een groot gezin wil, en in de tweede plaats omdat zo'n uitspraak toch betekent dat het hem tegenvalt dat we een kind hebben. Het maakte me ook een beetje verdrietig, want zo'n houding verdient Aurora niet. Het is wat mij betreft het liefste en beste kind wat we ons kunnen wensen, dus ik snapte echt niet waar dat idee ineens vandaan kwam. Als we nou een huilbaby hadden was het begrijpelijker geweest...

In de dagen nadat hij zich deze uitspraak had laten ontvallen probeerde ik te peilen of het echt zo was, en hoe diepgeworteld dit idee al zat. Hij hield een week lang voet bij stuk, en zelf oma Merkjes diepgravende inquisitie bracht geen twijfel naar boven.

Op een avond kreeg ik een idee, gebaseerd op het feit dat hij weer over anticonceptie begonnen was.
Ik zei tegen hem: 'Lieverd, als je toch zo zeker weet dat je geen kinderen meer wil hoef ik zeker niet meer aan een spiraaltje?'

'Hoezo dat nou weer?'

'Dan laat jij je toch lekker steriliseren, zijn we meteen overal vanaf!'

'...'

De volgende dag wandelden we door het dorp, en midden in het gesprek zei hij ineens: 'Als we een zoon krijgen...' Ik grijnsde van oor tot oor; mijn snode plan was meesterlijk gelukt. Precies de uitwerking waar ik op gehoopt had.


Deze week heb ik de dokter maar eens gebeld, het wordt tijd voor dat spiraaltje.

Baby troubleshooting

Vanochtend, toen dr. E en ik compleet brak opstonden en met onze slaperige hoofden het hemeltje van Aurora's wieg opzij deden, lag ze ons breed grijnzend en brabbelend aan te kijken. Dan vergeef je haar toch meteen weer alle stampij die ze vannacht tot vijf keer toe heeft liggen maken. Gelukkig doet ze zoiets normaal nooit, dus we kunnen wel wat van haar hebben. Maar fijn is anders.

Het kwam waarschijnlijk door haar avonturen op vrijdag. Als er iets spannends gebeurd is kan ze vaak 's nachts van slag zijn. Ik moest van 9 tot 5 werken, en omdat mijn ouders op vakantie zijn paste mijn drie jaar jongere broer, die we oom Narcis zullen noemen, op Aurora. Hij had nog vrij, want Engelse taal en cultuur begint ook pas volgende week in Leiden. Toen we om 8.15 uur aankwamen lag Oom Narcis nog in bed, op zijn matras op de grond voor de tv in de woonkamer, zoals hij altijd placht te doen wanneer hij lang alleen thuis is.

Aurora zag er wel moe uit, want we waren om 6 uur al opgestaan om alles voor te bereiden. Ze liet zich zonder problemen in bed leggen en sliep meteen. Nadat ik alle flesjes en toebehoren klaar had gezet liet ik oom Narcis gerustgesteld achter. Het zou vast goed gaan.

Om 9.30 uur ging mijn telefoon. 'Ze heeft een kwartier geslapen en is nu al non-stop aan het huilen...'

Tijd om de troubleshooting lijst af te werken. Die ziet er zo uit:

1) Baby huilt, is het:

7, 11, 14, 16, 18 uur? Zo ja, ze heeft zeker eten nodig, zo nee, ga door naar vraag twee.

2) Wat voor geluid maakte baby voordat ze begon te krijsen:

Neh, Heh, Eh, Owh of Eair?  (De vijf universele babygeluiden volgens Dunstan)
Dan is de oplossing respectievelijk: voeden, verschonen, laten boeren, in bed leggen of buikliggen/buikmassage.

Wanneer ik baby verzorg zit ik op deze manier nooit langer dan vijf minuten met een huilende baby, wat voor ons allebei erg fijn is. Voor oom Narcis werkte het helaas niet. Baby was namelijk na het voeden en verschonen gewoon boos en verdrietig dat ik haar had achtergelaten bij een of andere harige jongeman die geenszins op mama, papa of oma leek.

Arme Narcis heeft in totaal ongeveer drie uur met een mopperende, huilende en krijsende Aurora gezeten tot ik om 13 uur thuiskwam met de lunch. Ze was toen net vijf minuten stil en zat ons met rode ogen kwaad aan te kijken. Nadat ik haar gevoed had was ze weer blij en besloot ze haar vrolijke kant aan haar oom te laten zien. Ze kletste er op los en lachte haar tandeloze grijns.

Het was een zegen voor hen allebei dat ze 2,5 uur heeft geslapen toen ik haar stevig ingebakerd in bed had gelegd. Toen ik weer aan het werk was hebben ze een leuke middag samen gehad, en ik trof ze om 17 uur zo aan:

Gekke/oude* vrouwtjes (doorhalen wat niet van toepassing is)

Dat baby's leuk zijn, daar zijn de meeste vrouwen het wel over eens. De interesse in baby's gedurende het verloop van een vrouwenleven laat zich over het algemeen in een grafiek afbeelden als een omgekeerde parabool: Kleine meisje zijn dol op baby's (en poppen), pubers niet zo, jong volwassenen meestal ook niet, volwassen vrouwen weer wel, en oudere dames heel heel erg!

Van de bovengenoemde catergoriën vind ik het niet erg als ze in een winkel een blik in de kinderwagen werpen en een complimentje maken over hoe mooi/schattig/blij Aurora eruitziet. Gezellig toch?

Maar je hebt nog een categorie die jouw baby als aanknopingspunt zien om je dingen aan te smeren, te weten: gehaaide maar dementerende oude vrouwtjes. Daar ben ik weer wat minder dol op.

Drie weken na de geboorte van Aurora stapte ik op een mooie dag naar buiten. Voor de gemeenschappelijke ingang van ons appartementencomplex stond een oud dametje. Ze vroeg mij: Ken jij die mevrouw die net een baby heeft gehad? Ik hoorde het van haar buurvrouw, mijn vriendin, en wil haar iets geven. Ik dacht: Wat lief! Dus ik vertelde haar dat ik dat was, waarop ze een zakje met zelfgebreide blauwe sokjes tevoorschijn toverde. Ze waren nogal vormeloos en enorm groot en dik, maar ik loog dat ze er mooi uitzagen. Zegt dat oude mensje zonder blikken of blozen:

'Dat is dan vijf euro.'

Snel raapte ik mijn zelfbeheersing weer bij elkaar en zei naar waarheid dat ik geen losgeld bij me had. Ze zou het wel bij mijn man kunnen proberen, die was thuis.
Dat was een laaghartige zet van mij natuurlijk, ik had haar meteen moeten vertellen dat we geen interesse hadden. Maar goed, ik wist dat dr. E de bel niet zou horen omdat hij onder de douche stond, en dacht dat het dametje dan weer naar huis zou gaan.

Niets was minder waar. Toen ik na drie uur shoppen weer thuiskwam stond ze er nog steeds. E had op mijn aanraden niet opengedaan toen ze in het voorportaal belde. Toen iemand anders haar echter had binnengelaten belde ze aan bij onze voordeur, en E deed open, denkende dat het een van onze aardige buurvrouwen was. Hij zei toen waar het op stond, dat we geen interesse hadden, maar blijkbaar was ze nog niet verslagen. Ik sloop dus als een lafaard via een andere ingang naar binnen met het idee dat de kous daarmee af was.

Wederom had ik het mis. Hoewel ze weg was toen wij 's middags boodschappen gingen doen stond ze er weer toen we terugkwamen, verdekt opgesteld, zodat we haar pas zagen toen het te laat was.
Vraagt ze aan ons: 'Kennen jullie die mensen met die baby?'
Wij, hoofdschuddend terwijl E zijn buik met baby in draagdoek afwendde: 'Nee, we kennen die mensen niet.'
'Kunnen jullie me dan binnenlaten zodat ik kan aanbellen? Ze doen niet open.'
Dr. E: 'We kunnen niet zomaar vreemde mensen binnenlaten. Dag.'
Onder zacht gegniffel slopen wij naar binnen -  we moesten de deur praktisch barricaderen want ze wilde zich achter ons naar binnen wurmen - dit was zo bizar!

Na een uur ging E thuis het balkon op, terwijl ik gierend van de lach verslag zat te doen aan mijn moeder door de telefoon. Na vijf seconden stoof hij weer naar binnen, want wie zat er op het balkon van de buurvrouw? Juist. Wij snel de gordijnen dichtgedaan - ze zou het eens in haar hoofd halen om door het hekje heen te gaan en op ons raam te gaan staan kloppen!

Dat gebeurde gelukkig niet, maar na een halfuur ging de bel weer. Dr. E weet dat ik laf ben en niet snel nee durf te zeggen, dus hij stapte onbevreesd op de telefoon af. Mijn held!
Hij vertelde het dametje dat we nog steeds geen interesse hadden en dat het tijd werd om naar huis te gaan. Waarom ze dit keer wel de boodschap doorkreeg is me nog steeds een raadsel. Hoewel, het was wel een vermoeiende en lange dag, en dr. E heeft natuurlijk het voordeel van zijn patiënten communicatietraining...

Gisteren liep ik met Aurora door de straat tussen onze flat en de flat waar het oude dametje woont. En wie stond er te posten bij de eendenvijver? Ik realiseerde het me pas toen ze een zakje met roze sokken onder mijn neus duwde. Dit keer rechtte ik mijn schouders en zei: 'Bedankt voor het aanbod, maar ik heb geen interesse. Mijn baby heeft het nogal snel warm.' 'Oh ja, zei het vrouwtje, dan zijn ze niet geschikt.'

Weer iets geleerd, van mijn eigen vent nota bene.

Graaien verboten!

Vandaag zullen we het even hebben over nog zo'n fantastisch fenomeen dat zich voordoet als je je voortplant: Andere mensen gaan zich je lichaam toe-eigenen. Alsof je ineens publiek bezit bent! Iedereen wil je aanraken op manieren waarvoor je makkelijk aangifte van aanranding zou kunnen doen als je dat zou willen.
Op Baby and Bump (Engels forum, red.) werd ik al vroeg in mijn zwangerschap gewaarschuwd dat mensen aan je buik willen zitten, en dat het zich niet beperkt tot familieleden en intimi. Sterker nog, er zijn mensen die zich niet laten tegenhouden door het feit dat ze wildvreemden zijn. Er klaagden vele vrouwen in evenveel topics over dit onderwerp, en ik vreesde met grote vrezen.

Toen mijn buik nog nauwelijks zichtbaar was zat ik al te griezelen bij het idee dat vreemden me op deze manier zouden aanraken. Ik ben niet zo'n held met ongewenste intimiteiten. Van mijn man, vróuwelijke familieleden en vriendinnen kan ik het buikvoelen uitstekend verdragen, maar verder moet het per geval bepaald worden. Als baby schijn ik al niet dol op knuffelen geweest te zijn, laat staan dat een wildvreemde ineens je buik aanraakt! Stel je maar eens voor hoe het zou zijn als iemand je in de supermarkt zomaar naar je buik zou graaien.


Gelukkig voor mij viel het grootste gedeelte van mijn dikke buikheid in de winter, en sloeg ik mijn mantel als een pantser om me heen elke keer dat ik boodschappen ging doen. Daarom ben ik godzijdank niet geconfronteerd met dit gruwelijke fenomeen. Wanneer dit wel het geval geweest zou zijn had ik nog een laatste defensiemechanisme - razendsnelle jiujitsu reflexen die grijpgrage handen onbewust blokkeren dan wel hardhandig weg meppen. Helaas is mijn moeder daar wel eens in een onbewaakt moment aan ten prooi gevallen... Vragen was in dat geval trouwens wel beleefd geweest.

Aan de familie ontkwam ik dus niet, helaas. Het allerstomste is dat familie al in het eerste trimester 'de baby wil voelen'. Dan leggen ze hun hand ter hoogte van je maag om te 'voelen' wat jij van binnen nog niet eens gevoeld hebt. (Bij een eerste kind zijn de bewegingen ongeveer pas vanaf week 17 merkbaar.) Eh, ja... wat je nu voelt zijn mijn ingewanden. De baby zit nog achter het schaambeen, en als je daar aan probeert te zitten kan je er op rekenen dat je die handen kwijt bent. En dat is op zijn zachtst gezegd.

Grrrr!

Even serieus 3: Requiem voor een carrièreplan?

Zwangere vrouwen kunnen zich vreselijk ergeren aan vragen à la: 'Wanneer ben je uitgerekend?' 'Weet je al wat het wordt?' 'Weet je zeker dat er geen tweeling in zit, je bent zo enorm?' 'Waarom dit, waarom dat?' Toegegeven, dat wordt na een tijdje ook vervelend.

De opmerking die mij echter het meest de keel uit ging hangen was: 'Wat zonde van je studie en je carrière.'

Zoals Annet Heijerman het prachtig verwoordt in haar boek Moeder worden voor je 25ste: Je hoeft je diploma niet in te leveren bij de geboorteaangifte, hoor!

Al mijn eventuele kinderen zitten al op de basisschool wanneer ik 30 ben. Ik kan dan in alle rust aan mijn carrière werken, en hoef mijn werk niet meer te onderbreken voor zwangerschapsverlof, slopende ivf-pogingen of burn-outs omdat kleine kinderen op het hoogtepunt van je carrière/pubers tijdens de overgang al je energie opeisen. Dat is toch ook wat waard?


Het is zo normaal geworden dat je als (hoogopgeleide) vrouw het kinderen krijgen maar zo lang mogelijk uitstelt, en dat vind ik een zorgwekkende trend. Voor mijn scriptie ben ik bij de ethische commissie van het meest toonaangevende ziekenhuis op fertiliteitsgebied in Nederland geweest, en wat ik daar gehoord en gezien heb is beangstigend en verdrietig. Vrouwen leggen tienduizenden euro's neer om op hun 38ste nog eicellen te laten invriezen, in de hoop op de 5% kans dat die zich bij terugplaatsing voor hun 45ste tot een levensvatbare foetus zullen ontwikkelen.

Het is wreed dat vrouwen van jongs af aan wordt voorgehouden dat ze in hun leven alles kunnen krijgen wat ze willen, en tegelijkertijd ook. Dat is namelijk maar voor heel weinig mensen waar. De vrouwelijke fertiliteit is nu eenmaal beperkt houdbaar, en hoewel het niet eerlijk is moet je er toch rekening mee houden.

Je zult concessies moeten doen als je uiteindelijk alles uit je leven wil halen. Tussen je twintigste en veertigste moet er gefeest en gereisd worden, je moet je studie met goed gevolg afronden, een goede baan vinden en daarin hard aan de slag. Er moet een huis gekocht worden, en alle materiële zaken die daarbij komen kijken. Tussendoor moet je nog een geschikte partner vinden, en dan ook nog kinderen op de wereld zetten?

Noem me onverantwoord, noem me wat je wilt, maar ik ben dolgelukkig met mijn situatie. Een geluk bij een ongelukje. Zo hadden wij het ook niet gepland, maar het stond eigenlijk wel op de agenda wanneer onze studies klaar waren. Nu zorg ik voor onze prachtige dochter terwijl ik rustig mijn studie afmaak en nog wat bij klus. Die carrière van mij moet gewoon nog even wachten, net als dat huis en die reizen. We blijven gewoon nog even hangen in ons bescheiden onderkomen terwijl we onze schulden aan onze ouders afbetalen, zodat we de tropenjaren achter ons hebben wanneer we de dertig gepasseerd zijn. 


Doe vooral wat belangrijk voor je is. Sommige mensen willen helemaal geen kinderen, of vinden dat de carrière echt prioriteit heeft. Dat kan ook, je hebt de keus. Maar denk er in ieder geval over na! Realiseer je dat je wel moet kiezen wat je wanneer wil. Laat je niet overvallen door het gemis als het te laat is.

Persoonlijk word ik op mijn sterfbed liever omringd door een liefhebbende familie dan door diploma's en herinneringen aan mijn fabuleuze werkzame leven. Dixi. :P

Even serieus 2: 'Komt dit ooit nog goed?'

vroeg ik me af toen ik met 39 weken de indrukwekkende 'taille' omvang van 100cm had bereikt. Ter vergelijking, vorig jaar was die gemiddeld 65 cm...

Iets stelliger was mijn jongere broer in zijn mening. 'Dit komt nooit meer goed, hè?' zei hij tegen mijn moeder nadat hij me één dag na de bevalling had gezien. 'Ze blijft nu zeker zo dik.' Dat was trouwens niet zijn enige misvatting rond het proces van de reproductie. Hij geloofde namelijk ook dat de onderkant van iedere vrouw die een kind heeft voortgebracht onherroepelijk zou veranderen in de beruchte 'tovenaarsmouw'.

Hij had eigenlijk verwacht dat mijn buik als een elastiekje weer terug in vorm zou veren op het moment dat de baby eruit was. Tot op zekere hoogte deed het dat ook, maar je moet wel rekening houden met het feit dat het elastiekje maandenlang was uitgerekt. Het is niet alsof je in je in je zwangerschapskleding het ziekenhuis in waggelt en er in je jeans weer uit huppelt.

Aan de ene kant hoop je natuurlijk dat je zo snel mogelijk en met zo min mogelijk moeite je oude figuur weer terugkrijgt en kan het niet hard genoeg gaan, aan de andere kant is het verbazingwekkend hoe snel het gaat. Een week na de geboorte kon je bij mij al niet meer zien dat er net een baby van 7,5 pond ingezeten had.

Mooi was echter anders; je aantrekkelijkheidsfactor een week na de bevalling is toch wel beneden peil. Ik kon slechter lopen dan vlak voor de bevalling vanwege een stuk of tien hechtingen en een gevoel alsof mijn bekken was overreden door een lijnbus. Daarvan herstellen was nog het zwaarst. Je kunt natuurlijk paracetamol blijven slikken, maar na dag twee zei dr. E dat ik daar maar eens mee moest stoppen. Mijn buik had een heel maffe structuur met die verzwakte buikspieren, en voelde onnatuurlijk zacht, waardoor E er gefascineerd in bleef porren. Heel charmant. Mijn voormalig ivoren perzikhuidje moest ik al vanaf maand twee in de zwangerschap betreuren; hoewel ik nu een aanzienlijk grotere cupmaat heb, was het toch fijner geweest als dat iets geleidelijker was gegaan.

De verloskundige gaf me met 36 weken nog hoop voor mijn buik: ze vertelde dat de kans klein was dat ik daar nog striae zou krijgen in dat stadium. Maar helaas, het zag er twee weken later uit alsof ik met een tijger geworsteld had. Toch jammer, maar, zoals mijn vriendinnen me er fijntjes op attendeerden, het was toch echt een gevalletje 'Eigen schuld, dikke bult.'



Het goede nieuws is dat ik, nu Aurora drie maanden is, weer volledig in shape ben. De littekens blijven nog wel een jaar zichtbaar, maar ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Het feit dat de tenondergang en wederopbouw van mijn lichaam precies zo verliepen als ik me had voorgesteld zegt ook wel iets over de invloed van je mentaliteit. Na twee weken heb ik mezelf de maat genomen en een plan opgesteld om mijn conditie en spierspanning weer op peil te krijgen, en dat is uitstekend gelukt, al zeg ik het zelf.
Dus dames, wanneer je gezond bent en de tijd neemt om aan jezelf te werken en jezelf goed te verzorgen kan je gewoon verwachten dat het weer goedkomt na een zwangerschap.* Niet bang zijn.

* Vooropgesteld dat je normaal blijft eten. Als je je regelmatig te buiten gaat aan koek, frituur, chocola, pizza en/of ijs 'omdat de baby daar trek in heeft' kan ik niets garanderen, hè. ;)

 

Kinderopvang Designerbabies

Eigenlijk zou Aurora volgende maand naar een kinderopvang in H. gaan. Het idee was dat ik haar daar twee dagen in de week zou brengen, vanwege mijn werk en om een dag ongestoord te kunnen studeren. Dr. E en ik hadden een leuke, pedagogisch verantwoorde kinderopvang gevonden, de financiering bijna geregeld en er een plekje voor Aurora gereserveerd.

Een maand na de geboorte werden we uitgenodigd om eens te komen kijken op een doordeweekse dag, zodat we konden zien hoe de kinderen er werden opgevangen. Er waren aparte ruimtes voor de verschillende leeftijdsgroepen en het zag er gezellig en schoon uit. In de kamer aan de straatkant speelden een tiental 3-jarigen onder begeleiding van een leuke blonde leidster, in een kamer aan de tuinkant speelden de 1- en 2-jarigen onder het toeziend oog van een lief meisje met een zwart hoofddoekje.

In diezelfde ruimte bevonden zich boxen voor de 0- tot 1-jarigen op verhoogde plateaus, zodat de oudere kinderen er niet bij konden. Buiten was er een tuin met een grasveld zodat de kinderen ook nog frisse lucht konden krijgen. De boxen waren op dat moment leeg, want de baby's lagen op bed. De dame die ons rondleidde deed de deur open naar een kamertje waar de baby's sliepen.

Nou ja... sliepen... Het kamertje was donker en er werden glow in the dark maantjes en sterren geprojecteerd. De baby's lagen in wiegjes die boven elkaar waren ingebouwd in de muren en veilige luikjes met spijlen hadden die alleen van buiten open konden. Ongeveer de helft van de baby's lag keihard te huilen. Ze hadden blijkbaar geen zin in hun slaapje. Ik onderdrukte de vergelijking met achtergelaten dieren in een asiel en zei snel dat het er mooi en verzorgd uitzag.

's Middags belde oma Merkje hoe we de opvang vonden. 'Wel okee,' zei ik, 'niets mis mee.' En dr. E en ik gingen verder met het papierwerk invullen.

Een uur later belde mijn moeder weer. 'Weet je wat, breng Aurora maar bij mij als je moet werken. Ik las net een artikel over verhoogde cortisolspiegels (stresshormoon, red.) bij baby's in kinderdagverblijven en ik moest er bijna van huilen. Het is veel beter als ik een dagje oppas.'
(Dit artikel greep mijn moeder waarschijnlijk extra aan omdat ze zelf vanwege een auto-immuun ziekte, waarbij haar bijnieren geen cortisol aanmaken, elke dag medicijnen moet slikken om stress, vermoeienissen en ziekte op te vangen. Deze ziekte werd pas heel laat gediagnostiseerd, dus ze weet alles van eindeloze stress.)

Zodoende ging ik na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk, en de regeling werkte perfect, tot op een onheilspellende morgen alles in de soep liep. Er miste een cruciaal ringetje van Aurora's flesje, en de melk kwam overal terecht, behalve in baby's mondje. Arme oma Merkje zat er helemaal doorheen met een bank vol melkvlekken, een krijsende baby en een gemiste afspraak.
Als ze op dat moment mijn moeders cortisolspiegel hadden gemeten was daar ook een interessante conclusie uitgekomen. Iets over gezondheidsrisico's bij oppasoma's...

Deze week besloot ik naar aanleiding van een super interessant Master seminar over ethiek en religie, dat ik dit semester toch wel graag één dag in de week naar de universiteit wilde. Over de Whatsapp typte ik voorzichtig: 'Mam, denk je dat ik op de donderdag van 11 tot 13 uur een college kan gaan volgen?'
Als het oma Merkje teveel zou zijn kon ik altijd oma Hamster of overgrootmoeder Snoepje nog proberen.

Tot mijn verbazing verscheen er meteen: 'Natuurlijk, dan ga ik lekker drie dagen werken.'

Dus vanaf 15 september nieuwe verwikkelingen. Kan oma Merkje twee dagen oppassen aan zonder extra hydrocortison te moeten slikken? Zal Aurora zich gedragen? Zal Liselotte weer essentiële benodigdheden vergeten? Blijf kijken voor de volgende aflevering van kinderopvang Designerbabies!

Vroegah

Vroegah was alles anders, zeker wat het grootbrengen van kinderen betreft. Één van de leuke dingen aan een kind krijgen is dat de oudere vrouwen in je omgeving je eindelijk voor vol aan gaan zien. Daarmee is het vertellen over hun eigen ervaringen op het gebied van opvoeding onlosmakelijk verbonden. 

Een oudere dame voor wie ik een tijdje gewerkt heb vertelde mij elke week verbazingwekkende verhalen. Bijvoorbeeld dat de jongsten van haar negen broertjes en zusjes regelmatig een fles met een paar druppels brandewijn in de melk kregen om ze rustig te houden. Haar vader was een goede man, zei zij. Hij hield het na tien kinderen voor gezien en liet haar moeder met rust. Want aan de rand van hun dorp woonde een gezin met wel twintig kinderen. Moeder de vrouw moest helaas na haar laatste eigen kind nog doorgaan met het opvoeden van de buitenechtelijke kinderen van haar oudste dochters, en had op het hoogtepunt van haar gezinsgeluk 25 kinderen onder één dak. 

Mijn eigen oma (door haar jongste kleinzoon liefkozend oma Snoepje genaamd) had er vier onder de vijf jaar, en mijn opa moest zich elke dag een weg door de drogende luiers in het trapgat banen als hij thuiskwam uit zijn werk. Ze woonden bij mijn overgrootouders in, samen met enkele broers van mijn oma, die mijn moeder als baby de hele dag uit haar slaap hielden.

Oma Snoepje paste toen mijn broertje en ik klein waren één keer in de week op. Zodra oma haar intrede deed in onze woning kwamen wij eerst koekeloeren wat er in oma's tas zat, om daarna oma te begroeten. Je kunt wel raden wat er altijd in die tas zat. Oma Snoepje leerde mij ook mijn eerste woordje, 'Poes', door mij met een grote pluche kat te vermaken. Blijkbaar zeggen niet alle kinderen eerst 'mama'.

Mijn moeder past nu op de vrijdagen op Aurora. Ze stuurt mij meestal de avond van te voren berichtjes over wat ik mee moet brengen, want ze weet dat ik soms echt een zeef kan zijn. Zo ook vanavond: Melk en een fles heb ik al, maar neem je wel even wat Oililykleertjes en de Bugaboo (de kinderwagen, red.) mee?

Ik hoef waarschijnlijk niet bang te zijn dat ik Aurora's eerste woordje ga missen. 'Oilily' en 'Bugaboo' liggen niet echt in het verlengde van babygebrabbel.

(Aurora in Tommy Hilfiger for babies)

Tijd voor een schoonheidsslaapje!

Onze kleine Houdini is te groot geworden om haar met een hydrofielluier in bedwang te houden, maar te klein voor de Swaddle Me inbakerdoek. Zodoende heeft dr. E deze hybride uitgevonden. Welterusten!

Welkom op het vernieuwde blog!

De vorige naam dekte de lading van mijn blog niet echt, en het was een nogal veelgebruikte term, dus hier is Epic!Parenting 2.0

Geboorterituelen oftewel: mjamjamjam

Twee dagen na de geboorte van Aurora haalden wij om het te vieren de laatste laag van onze bruidstaart uit de vriezer. We hadden de taart voor deze gelegenheid bewaard na onze bruiloft eind vorig jaar. Deze lekkere traktatie was wat mij betreft een leuk ritueel om stil te staan bij deze heuglijke dag.

Vandaag heb ik besloten jullie te trakteren op een gruwelijk verhaal over moderne geboorterituelen.

Zodra je zwanger bent schept dat een band met andere vrouwen die zwanger zijn. Aangezien mijn vriendinnen allemaal van dezelfde leeftijd zijn als ik en ook studeren hebben ze zoiets van: liever jij dan ik. De rest van de vrouwen in mijn leven hebben allemaal langer dan 21 jaar geleden hun laatste kind gehad. Afgezien van één vriendin bij wie ik een tijd haar paard mocht verzorgen zat er niemand in mijn directe omgeving in dezelfde situatie.
Na enig zoeken naar een uitlaatklep voor mijn baby-enthousiasme vond ik een Engels forum op het internet om gezellig tegen andere dames te kakelen over kleine kleertjes en kinderwagens en te jeremiëren over de kwaaltjes.  

Daar leerde ik onder andere dat de wereld van zwangeren en nieuwe moeders verdeeld is in verschillende kampen: de borst- tegen de flesvoeders, de katoenen- tegen wegwerpluiers, de moeders die hun kind bij elke kik oppakken tegen de de voorstanders van eindeloos laten huilen... Er zijn vrouwen die de hele dag hun kind in een draagdoek bij zich hebben en moeders die hun kind met 3 maanden vier dagen naar de opvang brengen. Sommige dames alarmeren bij de eerste weeën de hele familie zodat die met zijn allen hun steun kunnen komen betuigen, anderen versturen de geboortekaartjes pas na een week zodat de oudtantes  niet meteen op de stoep staat. Er zijn ouders die de stamcellen in de navelstreng laten opslaan voor het geval dat baby een levensbedreigende ziekte krijgt, anderen begraven de placenta in de tuin en planten er een boom op.  
Het verhaal dat me het best is bijgebleven is die van een mevrouw die wel een heel bijzonder idee had over hoe ze haar leven als nieuwe moeder wilde inluiden.

Nu kunnen degenen met hartproblemen en bijnierinsufficiënties misschien beter even wegkijken.

...

Enkele dagen na de geboorte haalde de mevrouw in kwestie ook een lekker hapje uit de vriezer. Jawel, dames en heren, de placenta ging met bosbessen in de blender om een heilzame smoothie te maken voor moeders.

Eet u smakelijk.

Ik heb wel eens een merrie een placenta op zien eten na het veulenen, en dat was geen prettig gezicht. Wel begrijpelijk, want het laatste wat je wilt is een bloederig spoor achter laten zodat de roofdieren jou en je jong kunnen vinden. Ook kan je als dier met misschien een karig dieet zo weer enkele vitaminen en mineralen absorberen.

Waarom een gezond mens in een welvarend land er echter deze vreemde gewoonte op nahoudt...? Als ik dit geboorteritueel dus zou moeten duiden zou ik het waarschijnlijk onder de noemer 'je reinste kannibalisme' scharen.

En zie! De delicatessen waren toen nog niet op, want ook de navelstreng was bleek niet te versmaden. Elke keer wanneer de kleine verkouden is wordt er thee van de navelstreng getrokken en krijgt hij dit toegediend.

Gelukkig is Aurora nog niet verkouden geweest.

Help!

Jaha. Katoenen luiers. Hoe milieuvriendelijk het is hebben de experts nog niet kunnen uitzoeken, maar het is vooral Goedkoop. Een set katoenen luiers waar je twee jaar mee doet kost je gemiddeld 600 euro, en wegwerpluiers ongeveer het dubbele. Wij hebben onze set, overigens in perfecte staat, overgenomen van iemand voor 150 euro (hoe krenterig!).

Voor de oude garde: katoenen luiers zijn niet langer vierkante lappen, maar gewoon pampers van katoen, bamboevezels, of gemixte materialen. Er is een grote variatie aan kleuren en prints beschikbaar, en ze zijn bijzonder goed voor baby's huid. Ze zijn ook best makkelijk in gebruik, maar je hebt wel drie of vier wassen meer per week.

Over het algemeen zijn we zeer ingenomen met onze slimme aankoop, totdat Aurora weer eens een spuitluier produceert. Vergezeld door een geconcentreerde blik en een geluid alsof je een hogedrukreiniger in de modder richt kondigt het fenomeen zich aan. Waar pampers de hele boel meteen zouden absorberen alsof er niets is gebeurd, falen de katoenen luiers hier toch jammerlijk. Dan begint de ingewikkelde dans om de luier te vervangen zonder het gelige goedje overal aan te smeren. Katoenen luiers sluiten namelijk ook niet zo mooi aan op de beentjes als wegwerpluiers....

Vanmiddag bracht Aurora haar moeilijkheid onder onze aandacht met het inmiddels welbekende Geluid gevolgd door een opgeluchte zucht. Manlief zei me dat hij haar wel zou verschonen en verdween met baby richting slaapkamer. Ik ging verder met wat ik aan het doen was, tot een urgent 'Help!' uit de openstaande deur klonk.

Het was werkelijk een slagveld, en mijn anders redelijk handige man had mijn hulp als veredelde dwangbuis hard nodig. Het laatste wat je in zo'n geval kan gebruiken is een kind dat haar wapperende armpjes in één beweging omtovert tot gele stempels. Mede dankzij onze goede samenwerking brachten we het er zonder kleerscheuren of poepvlekken vanaf.  

Een uur later deed het Geluid ons weer een gealarmeerde blik wisselen. 'Ik pak haar wel,' zei ik, 'hoe erg kan het zijn na vanmiddag?' Twee minuten later besloot ik eieren voor mijn geld te kiezen.

'Help!'

'Wat?'

'Of je het bad klaar wilt zetten...'

Huis-arts

Nu hoor ik jullie denken: Wat handig dat jouw man bijna arts is. Als er iets is met de baby weet hij wat jullie moeten doen. Eh... nee. Hoewel dr. E. het vast prima zou doen als kinderarts - tijdens zijn co-schap diagnosticeerde hij een kind op de Intensive Care met Coeliakie terwijl de IC-artsen nog in het duister tastten - heeft hij iets tegen het behandelen van familie. Als hem iets willekeurigs gevraagd wordt op een verjaardag heb je tien procent kans dat hij zijn mening geeft, maar in elk ander geval wijst hij zwijgend naar de specialist behorende bij de vraag. Hij durft amper de dood vast te stellen wanneer hij zelf een vlieg heeft platgeslagen.

Toen Aurora koortsig huilde en er oranje prut uit haar oor kwam beperkte hij zich tot een gelaten schouderophalen als antwoord op mijn vraag of ze misschien oorontsteking had. Dan ga je zelf maar met een zetpil aan de slag. 

Je komt toch een beetje bedrogen uit als je afgaat op de collectie stethoscopen, ok-gereedschap, scalpels, pincetten, tangen, infuusnaalden, pillen, stukken hechtdraad, poeders, verband, pleisters en stuwbanden die zich de afgelopen jaren via de zakken van doktersjassen in ons huis verzameld hebben.

We hadden het er onlangs alweer voor de derde keer over dat hij zijn krat met medicamenten goed op moet bergen voordat Aurora gaat kruipen. Ze doet al flink haar best zich al flapperend met haar armpjes en beentjes te verplaatsen, dus ik dacht er goed aan te doen hem een beetje onder druk te zetten. Ze mag van mij best torens bouwen van verbandrollen, maar het lijkt me toch minder wenselijk dat ze straks met haar grijpgrage graaihandjes een infuusnaald in je voet steekt als je langsloopt. 

Hoewel de protesten niet van de lucht waren behoeft het geen verdere uitleg dat de krat in kwestie een nieuw onderkomen heeft. De berging.
 

Even serieus 1: Slaap

Twaalf uur 's middags, tijd voor Aurora's middagslaapje! Voor mij is dat altijd een fijn moment, omdat ik meestal twee uur ongestoord kan studeren tijdens haar dutje. Het valt namelijk niet mee om bijvoorbeeld de naamvallen van het Koinè-Grieks (het steenkool Engels van de Hellenistische wereld uit nieuwtestamentische tijden) te stampen als er een kleine baby tegen je pruttelt.

De afgelopen week viel het nogal tegen met de rust, want dr. E. heeft deze week vrij in afwachting van zijn volgende co-schap. Deze vrije weken kenmerken zich door een exponentieel toegenomen chaos in huis en het onmiskenbare geluid van first-person shooters. "Oog-hand coördinatietraining voor pro chirurgen, ja".
 
Vandaag is het echter weekend, en met de realisatie dat hij nog maar twee dagen vrij heeft gaat dr. E. alvast 'voorslapen'. Blijkbaar is het feit dat hij zich maandag om 7.30 op de poli chirurgie in een niet nader te noemen ziekenhuis in Noord-Holland moet melden genoeg om alle wetenschap uit het raam te gooien, aangezien het nooit bewezen is dat je met extra slaap een buffer kunt opbouwen voor toekomstige vermoeienissen. Desalniettemin ligt hij nu al twaalf uur onafgebroken in bed.

'Verwend' is het woord dat in je opkomt als je beseft dat hij sinds de geboorte van Aurora nog steeds gemiddeld zeven uur per nacht kan slapen. Als je daar zijn dutje tussen het avondeten en baby's avondvoeding bij optelt kom je uit op ongeveer acht uur slaap per dag.

Hoe doen wij dat in 's hemelsnaam?

Nee, onze baby is geen wonderkind dat uit zichzelf een fantastisch dag- en nachtritme heeft gecreëerd. Ze slaapt al sinds dag 6 regelmatig van elf uur tot zes uur door omdat wij dat bewust zo geregeld hebben. (Het scheelt natuurlijk wel dat ze gezond is en na drie dagen weer op haar geboortegewicht zat!)

De eerste drie dagen na de geboorte maakten wij dezelfde fout als de meeste nieuwe ouders: We lieten Aurora haar eigen ritme bepalen. Dat betekende dat ze overdag onafgebroken sliep en 's nachts een feestje ging bouwen in haar wieg omdat ze toch ooit eens wakker moest zijn. N.B. Haar wieg is een soort ovalen bakje met een hemeltje, dat boven het voeteneind van ons bed hangt, dus negeren is geen optie. Dit was extreem vermoeiend, want sinds de bevalling hadden wij nog niet echt de gelegenheid gehad om eens lekker uit te rusten.

Gelukkig hebben twee chirurgen waarmee E. werkte tijdens kindergeneeskunde hem de helpende hand toegestoken in de vorm van een levensreddend boek: 'De tevreden baby' van Gina Ford. De chirurgen in kwestie vormen een echtpaar, en zij hebben drie kleine kinderen. Voor hen is goede slaap misschien nóg essentiëler dan voor ons, maar dr. E. houdt toch zo van zijn slaap. Ik ook trouwens, van zijn slaap dan, omdat slaap het verschil maakt tussen poeslief en niet te genieten!

De truc is om te zorgen dat baby naar gelang zijn leeftijd en gewicht het overgrote deel van zijn voedingen overdag binnenkrijgt, zodat hij er 's nachts maar één of geen nodig heeft. Ook moet je zorgen dat baby overdag een aantal uur wakker is en gestimuleerd wordt, onderbroken door slaapjes. Je creëert voor je gezin rust en regelmaat door middel van vaste schema's die zich ontwikkelen naarmate baby ouder wordt. Voor ons werkt deze methode super, en Aurora is een gezonde, tevreden baby die weinig tot niet huilt en zich bijzonder goed ontwikkeld. Ze weet waar ze aan toe is en daarom vormen uitjes nooit een probleem. Wij hebben als ouders veel zelfvertrouwen gekregen en het gevoel dat we het goed doen, en dat is voor ons onbetaalbaar. Als je nieuwsgierig bent geworden is dit boek echt een aanrader.

Het reizende circus is weer in de stad

Gisteren kreeg ik een nieuwsbrief over de email van Pampers. Geen idee hoe ze er bij komen, maar blijkbaar houden ze bij wanneer onze baby geboren is en in welke fase van ons leven we ons zouden moeten bevinden. Het begon met: "Geachte P.L., jouw baby is nu drie maanden, tijd om voor het eerst een uitje te ondernemen. "
Verbazingwekkend genoeg was het ze ontgaan dat ons gezin al twee maanden met trots de bijnaam 'Het reizende circus' voert. Vorig weekend was het tijd voor de Reis der Reizen, de culminatie van al het gesleep met weekendtassen dat wij al ruim vier jaar ondergaan onderweg van Amsterdam naar Leiden en alles wat daar tussen ligt:

Castlefest, middeleeuws- en fantasyfestival bij kasteel Keukenhof.

Dr. E. en ik zijn de fase van verkleedpartijen en ridders en prinsessen nooit ontstegen, zoals het ware gottiks en fantasie-gekkies betaamt. We gingen de volle drie dagen naar het festival en logeerden 's nachts bij oma Merkje en opa Rinus.
Op woensdag begonnen wij met goede moed onze Daewoo Matiz in te laden en kwamen erachter dat onze bagage onmogelijk in één keer verscheept kon worden. Wij hadden namelijk bij ons:

1 baby in maxicosi
1 bugaboo kinderwagen
1 luiertas
3 weekendtassen
2 eastpaks
2 kledingzakken vol kostuums
1 oorlogsboog van twee meter met pijlenkoker
6 paar schoenen en laarzen
3 hoeden

Dus...

Mede dankzij onze opzienbarende parafernalia is het een fantastisch weekend geworden, en Aurora heeft ook de grootste lol gehad met kijken naar alle kleuren en verklede mensen. Een tip voor alle dames die zich graag in kostuum laten fotograferen: Baby's zijn uitstekende accessoires, verrotte oude kinderwagens trouwens ook.

De meest bizarre reacties op de zwangerschap

Laten we bij het begin beginnen. Een positieve zwangerschapstest. Met onderdrukte hysterie deelde ik het blijde nieuws mede aan vriend E., die mij linea recta naar mijn huisarts, dr. M. uit H. verwees. Zijn positieve reactie was geruststellend, en na een filosofische dialoog over de maakbaarheid van het leven durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik deze baby graag zou willen houden. E. en ik besloten het aan zijn ouders, de toekomstige oma Hamster en opa Gadget, te vertellen. We kregen van hen de evenwichtige reactie waarop we hadden gehoopt.

De reacties die ik absoluut niet had kunnen verzinnen:

"Ik had liever gehoord dat er een diploma aan zat te komen dan een baby.", aldus oma Merkje, die overigens bekeerd is van deze opvatting. Dit was trouwens niet haar initiële reactie, maar dit flapte ze eruit toen ze van de schrik bekomen was.

"Mogen we je geschreeuw tijdens de bevalling opnemen? Dan kunnen we gore/deathmetal maken!" Wie anders dan het tuig van Alantia...?

"Dat hebben ze gewoon gepland. Ze hadden het al eerder over dat ze graag kinderen wilden." Kinderen, ja, maar begrijp me goed: dit zouden we nooit expres gedaan hebben in deze fase van ons leven, aangezien we voor 75% van ons inkomen op onze ouders leunen.

We hebben onze ouders trouwens plechtig beloofd dat we ze in ruil voor hun steun nooit in een bejaardentehuis zullen wegstoppen! ;)
 

Zeau. Het langverwachte blog is dan eindelijk hier!

Aangezien ik de laatste tijd een aantal keer de vraag heb gekregen of ik onze hobbelige weg naar het ouderschap wilde documenteren in een blog heb ik er uiteindelijk maar aan toegegeven.
Twee studenten die onverwacht een baby krijgen staan natuurlijk garant voor hilariteit. We zullen wel eens zien wie er het laatst lacht! In ieder geval niet onze dochter Aurora, want zij is een vrolijke model-baby met een brede, tandeloze grijns die te pas en te onpas tevoorschijn komt.

Dat brengt ons bij de Dramatis Personae van dit blog:

Aurora, de Tevreden Baby

Liselotte, de moeder, tevens slechtste theoloog aller tijden en klassiek en niet zo klassiek zangeres.

Bijna-dokter E., vader en geneeskundestudent die maar niet kan beslissen of hij nu chirurg, internist, gynaecoloog of helikopterpiloot wil worden.


Oma Merkje, een enigmatisch persoon die hyper en moe moeiteloos combineert en altijd op jacht is naar merk-kleding en -spullen om Aurora onder te bedelven.

Opa Rinus, veruit de meest evenwichtige figuur die je hier zult tegenkomen, en net als op de meeste dieren lijkt hij ook op Aurora een magische uitwerking te hebben. De andere optie is dat ze hem al begint in te palmen om een pony voor haar te kopen. 


Oma Hamster, bij gebrek aan beter alias, renaissance-vrouw die alles kan, van goud smeden tot coachen, is alvast begonnen met Aurora's muziekonderwijs in dierenliedjes.

Opa Gadget, met de meest opzienbarende collectie elektronica sinds de Mediamarkt, speelt in op Aurora's ijdelheid door haar regelmatig op de foto te zetten.

Tot zover de personages, er zullen er vast meer aan deze lijst toegevoegd worden naar mate het plot ingewikkelder wordt.