Tanden

Wat hebben we er lang op gewacht en wat hebben we over hun komst gespeculeerd; de tanden van Aurora. In de babybijbels en Pampersnieuwsbrieven werden ze met vijf maanden al aangekondigd. Van vriendin Juliëtte had ik tijdens de babyshower twee weken voor de geboorte al een peutertandenborstel gehad, dus ik was goed voorbereid.

Enkele weken na het vijf maandenpunt begon Aurora erg te kwijlen en met haar handjes in haar mond te zitten. Vol goede moed sloeg ik alvast de peutertandpasta en de Dentinox in. Bij onverklaarbaar huilen tijdens slaapjes smeerden dr. E en ik braaf een paar druppels van het goedje op haar tandvlees, wat soms leek te helpen. Alleen de tandjes bleven uit....

Met zeven maanden begon er weer een periode van excessief gekwijl, tong uitsteken en bijten op handjes. Zou het nu zover zijn? We waren overtuigd van wel. Bij elke mopperbui werd er gezegd: 'Ze heeft vast last van haar tandjes...' Nee hoor.

Na negen maanden... 'Nu krijgt ze vast tandjes, het kan niet lang meer duren.' Tegen die tijd kon ze in principe al volledige maaltijden eten - tandjes zouden wel van pas komen. Nou, vergeet het maar.

Elf maanden.... 'Ons kind heeft geen tanden. We moesten maar eens naar een prothese omzien.' Of toch? 

Één week voor haar eerste verjaardag heeft Aurora eindelijk een volwaardige ondertand. Haar twee boventanden staan eindelijk ook op doorkomen. Ze leert ze al goed te gebruiken: bijvoorbeeld als ze kusjes komt geven om even sneaky in je lip of neus te bijten.