maandag 31 oktober 2011

Even serieus 4: Shaken baby

Zaterdagochtend las ik in de krant het achtergrondartikel over de baby van zwakzinnige ouders, die begin maart overleed aan het shaken baby syndroom. Van dat soort berichten word ik altijd even niet goed. Uit het commentaar van mensen die het gezin meegemaakt hebben bleek dat de baby soms twaalf uur op een dag huilde. Wat een miserabel, kort bestaan voor zo'n klein wezentje.

Wat moeilijk ook dat je dit soort leed als samenleving waarschijnlijk nooit volledig kunt uitbannen. Er zijn een aantal dilemma's die bijna onoverkomelijk zijn voor de autoriteiten, aangezien je moet kiezen tussen meerdere kwaden:

Als je de beslissing vóór de zwakzinnige mensen gaat maken dat ze geen kinderen mogen krijgen, begeef je je op een hellend vlak richting de praktijken van meneer H. uit D.. En hoewel het wat mij betreft de effectiefste manier is om onnodig lijden bij hun baby's en kinderen te voorkomen, heeft het iets engs om mensen tegen hun wil te steriliseren. Het schendt niet alleen de integriteit van hun lichaam, maar ook de integriteit van de arts die zo'n procedure zou moeten uitvoeren.

Het lijkt ideaal om de baby's van zwakzinnige ouders geboren te laten worden, en de ouders te begeleiden bij de opvoeding, maar het toezicht kan nooit zo intensief zijn als nodig is om dit soort situaties te ondervangen. Is er ooit genoeg personeel in een zorginstelling om om te zien naar alle bewoners, en ze alle hulp te geven die ze nodig hebben?

De uithuisplaatsing van zulke kinderen is tegelijkertijd een goede én een zinloze oplossing. De ouders mochten de kinderen blijkbaar krijgen omdat niemand inbreuk wilde maken op hun autonomie, maar uiteindelijk worden de kinderen ze toch afgenomen. Voor het kind is het waarschijnlijk een redding om in de handen van capabele ouders terecht te komen, maar komt het nog goed met een kind na zo'n slechte start?

Dan is er nog het kind zelf: Heeft het kind zelf ook een mentale achterstand, of heeft het een normale intelligentie? In het ene geval zal het kind net als de ouders levenslang zorg en begeleiding nodig hebben, in het andere geval zal het kind als snel het zelfstandigheids- en denkniveau van de ouders overstijgen. Hoe kan je tot een evenwichtig mens uitgroeien wanneer je vanaf je vroege jeugd al over meer capaciteiten beschikt dan je ouders?

Als jonge ouders én wetenschappers kunnen dr. E en ik niet uit over het duivelse dilemma van dit probleem. Dr. E verzuchtte dat het helaas puur Darwinisme is dat de kinderen van zwakzinnige ouders het niet overleven. Maar we gaan als mensen juist koste wat kost tegen Darwinisme in door de zwakkeren in onze samenleving te verzorgen en te proberen een goede kwaliteit van leven te bieden. Wij mensen doen al lang niet meer aan 'survival of the fittest'.

Toen ik nog op de middelbare school zat heeft deze discussie ook gewoed in onze lessen in Algemene Natuurwetenschappen. Als je 15 bent lijkt alles veel simpeler. Het voornaamste wat wij ons toen afvroegen was waarom het niet centraal geregeld werd dat alle zwakzinnige vrouwen de prikpil kregen.

Nu, als aspirerend ethicus, weet ik dat de zaak oneindig veel gevoeliger en genuanceerder is dan dat.

Het is ook een kwestie van de maakbaarheid van het leven. Wat willen wij in onze samenleving wel en niet toelaten?

Als moeder kan ik alleen maar denken aan dat arme kindje, dat na een ellendige bestaan uit het leven werd gerukt door het onnozele geschud van een zwakzinnige man.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten