Hiatus!

De avonturen van Aurora laten nog even een paar dagen uitgesteld worden, excuses voor de lange wachttijd.

Vrijdag heb ik namelijk tentamen hellenistisch Grieks. Ik hoor het jullie al denken; Wat een feest.
Dat is het ook, en om aan de feestvreugde toe te voegen heb ik ook nog lees- en schrijfopdrachten voor het masterseminar Ethics en moet ik werken. Gelukkig heeft dr. E een weekje vrij en past hij op terwijl ik bij mijn ouders studeer. Tot volgende week! :P

Loodscherm

Ons autotje staat al sinds vorige week zondag bij de garage, want dr. E kreeg hem niet aan de praat toen hij wilde gaan sporten. Opa Gadget kon ook niet vinden wat er mis was, en heeft hem naar de garage gesleept. Ik had nog het idee om zelf even te proberen om de auto te starten, maar besloot er vanaf te zien, aangezien ik wel vaker wordt uitgelachen als ik met een ongefundeerd idee kom om technologie aan de praat te krijgen.

Zoals die ene keer, toen we nog in Leiden woonden, dat dr. E en huisgenoot M - beiden mijn superieur waar het om technologie gaat - na twee uur troubleshooten het internet nog niet geïnstaleerd kregen op hun pc's. Mijn suggestie om de computers opnieuw op te starten werd met hoongelach begroet. Na een uur aandringen besloten ze dat er niets anders op zat, en wat denk je?

Afgelopen donderdag belde de garage me op mijn werk. Of ik even míjn sleutel langs wilde brengen. Ja hoor, als ik gewoon even naar de auto was gelopen en hem met mijn sleutel had gestart had hij het gewoon gedaan. De chip in E's sleutel was kapot. Lekker dan, daar staat je auto dus ruim een week voor bij de garage. Er zal binnenkort wel een gepeperde rekening op de mat vallen.

Donderdag ga ik weer voor het eerst naar college, en aangezien ik mijn studenten OV-kaart heb laten stopzetten kwam het goed uit dat de auto sinds gister klaar is. Helaas had dr. E een ander plan met de auto. Hij vond het een goed idee om zijn papa-dag door te brengen met oma Hamster, die radiotherapie moet ondergaan. Dat is ook een uitstekend idee! Jammer alleen dat hij wel gratis met de trein kan en ik niet.

Voor baby is het natuurlijk niet zo fijn als ze eerst met papa in de trein moet, om vervolgens in een ziekenhuis te moeten rondhangen. Voor Aurora's welzijn ben ik bereid om de auto deze keer af te staan.

'Maar wacht... is dat wel veilig voor ons kind, in dezelfde kamer zijn waar oma bestraald wordt? Laten we niet vergeten dat er radioactieve straling aan te pas komt.'

'Er is toch een loodscherm!'


Wat een geruststelling. >.>

Theologie versus Medische wetenschap

De combinatie van een geneeskundestudent en een theologiestudent klinkt de meeste mensen vreemd in de oren. De algemene verwachting is dan ook dat we constant met elkaar in de clinch liggen over onze ogenschijnlijk onverenigbare interesses en vakgebieden. Ik wil alleen één misvatting voor eens en altijd uit de weg ruimen: Theologie is ook een wetenschappelijke studie, ja! Iedereen die nu nog denkt dat wij in Leiden de hele dag over de Here Jezus zitten zwijmelen moet zich in een hoekje gaan zitten schamen.

Studenten van de opleiding Godgeleerdheid houden zich bezig met het aanleren van klassieke talen, van Grieks, Latijn en Hebreeuws tot Syrisch en Arabisch om de bronnen te kunnen lezen en onderzoeken. We worden geschoold in geschiedenis, psychologie, antropologie, sociologie en alle facetten van de filosofie, van ethiek en hermeneutiek tot metafysica. Deze kennis gebruiken we om het gedrag en de werken van mensen met betrekking tot hun religieuze leven te analyseren en verklaren.

Theologie is sinds 1876 georganiseerd in de duplex ordo, wat betekend dat de bacheloropleiding Godgeleerdheid bestuurd wordt door de overheid, niet door de kerk. Met dat deel ben ik nu bezig, zonder enige intentie om daarna de Predikantsopleiding van een bepaalde kerk te volgen. Op de Predikantsopleiding ga je pas in op dogmatiek, pastoraal werk en preken. Ik wil hierna graag een master medische ethiek doen, want daar ligt mijn persoonlijke interesse.

Vandaar dat dr. E en ik in ons dagelijks leven elkaar niet constant in de haren vliegen. Hij hoeft mij niet meer te overtuigen van de evolutietheorie, en ik probeer hem niet te bekeren.

Eigenlijk is het pas twee keer voorgekomen dat we een geschil over religieuze onderwerpen hadden, te weten; bij ons huwelijk en de doop van Aurora.

Dr. E wilde wel in de kerk trouwen, maar alleen omdat het prachtige 13de eeuwse gebouw met zijn gebrandschilderde ramen en kroonluchters een mooie achtergrond zou zijn voor de voltrekking van ons huwelijk. Echter, toen we bij de dominee thuis de dienst gingen bespreken en organiseren kreeg hij er lucht van hoe de liturgie in elkaar stak, en ging hij op zijn achterste benen staan.

Vreemd, hoe iemand die in principe niet gelooft huiverig kan zijn voor het vragen/ontvangen van de zegen van God. Het is niet alsof Darwin je ineens met de 'Origin of Species' om de oren komt slaan als je daar in meegaat voor je vrouwtje.

Uiteindelijk stemde hij ermee in, en het hielp dat onze liberale predikant een hele uitnodigende dienst had voorbereid voor onze gasten van gemengde achtergrond: katholieke Amsterdammers, hervormde Katwijkers, atheïsten, agnosten, liberale protestanten, Leidse theologen (en christelijke geneeskundestudenten, jawel!)
Al met al bleek het een hele mooie toevoeging aan onze trouwdag.

Het gedonder begon natuurlijk weer toen ik Aurora wilde laten dopen. Omdat meneer besloot dat hij zich deze keer niets zou laten welgevallen heeft hij geweigerd de vraag van de dominee ('Beloof je dat je Aurora aan God op zult dragen?') te beantwoorden. Hij wilde mij er wel in ondersteunen, gelukkig, maar ik geneerde me dood dat het ook op die manier in de dienst naar voren kwam.

Nou ja, het enige dat telt is natuurlijk dat ik mijn zin heb gekregen. ;)

Moederarmen

Op twitter las ik van de week dat er een wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar de invloed van de fysieke aspecten van het moederschap op vrouwen. Veel moeders klagen natuurlijk over moeheid, maar dat was niet in alle gevallen aan slaapgebrek te wijten. Er was iemand op het idee gekomen dat dit misschien zou kunnen komen door de plotselinge toename van fysieke arbeid die moeders na de bevalling moeten doen.

De conclusie van het onderzoek was dat de gemiddelde thuisblijfmoeder van een baby van 9 maanden bijna een ton aan babygewicht per dag optilt en verplaatst in 90 handelingen, waaronder: voeden, wassen, te slapen leggen, entertainen, in en uit de kinderwagen en maxicosi halen...

Geen wonder dat vrouwen die voor hun zwangerschap een kantoorbaan hadden het ineens zwaar hebben!

Het lijkt me dat het wel verschil maakt welk geboortegewicht je kind heeft hoe hard het aankomt. Als het een fijn poppetje van zes pond is wen je er natuurlijk geleidelijker aan dan wanneer je meteen Hollands glorie in je armen krijgt. 

'Til mij, ik ben maar 6 kilo, en barst helemaal niet bijna uit mijn pakje!'

Zelf kan ik niet zeggen dat ik last heb van die halve ton die ik op een dag verplaats, maar ik ben ook wel wat gewend. Als je tot zes maanden de hoeven van een paard van 700 kilo staat uit te krabben scheelt dat.

Ik vraag me nu wel af of de beruchte zwabberarmen bij oudere vrouwen een overblijfsel zijn van dit fenomeen. Een baby neemt natuurlijk nog meer toe in gewicht voordat je eindelijk klaar bent met het tillen en ze op eigen benen staan. Zou het dan helpen om tegen die tijd, net als een topsporter, die spiermassa bewust af te bouwen in plaats van plotseling te stoppen?

Wanneer mijn laatste kind op eigen benen gaat staan zal ik dat eens onderzoeken.

Anticonceptie

In de week na de geboorte van je kind komt de verloskundige als het goed is het 'anticonceptiepraatje' met je houden. Bij mij viel dat tegelijkertijd met het verwijderen van mijn hechtingen. 'Je moet er nu misschien nog niet aan denken...'

Inderdaad.

Hoewel, je weet dat je het toch zo gauw mogelijk weer gaat proberen, dus wij hadden er al over nagedacht. Je wordt als zwangere vrouw er immers vaak genoeg op geattendeerd dat je voorzichtig moet zijn, een ongeluk zit in een klein hoekje. Volledige borstvoeding geven werkt alleen wanneer je dat stipt binnen elke drie uur doet, en het aantal voedingen dat een baby op een dag nodig heeft wordt al snel naar vijf teruggebracht. Reken maar uit. 

De verloskundige legde mij alle opties voor, en ik vertelde haar dat ik waarschijnlijk een spiraaltje ging laten zetten wanneer dat mogelijk was. Daarvoor houden artsen geloof ik een interval van 10 weken na de bevalling aan. 10 weken duren best lang met zo'n kleintje, en het had voor mij niet zo'n prioriteit - eigenlijk vind ik het een beetje eng - dus dat liep niet zo'n vaart. Daarbij moet ik ook zeggen dat een co-schap Chirurgie ook altijd prima werkt als anticonceptie, vooral als je op 1,5 uur reizen van het ziekenhuis in kwestie woont.

Manlief bleef wel aandringen, tot hij op een dag, ongeveer een maand geleden, zei dat hij helemaal geen kinderen meer wilde. Ik schrok daar wel van, in de eerste plaats omdat ik wel een groot gezin wil, en in de tweede plaats omdat zo'n uitspraak toch betekent dat het hem tegenvalt dat we een kind hebben. Het maakte me ook een beetje verdrietig, want zo'n houding verdient Aurora niet. Het is wat mij betreft het liefste en beste kind wat we ons kunnen wensen, dus ik snapte echt niet waar dat idee ineens vandaan kwam. Als we nou een huilbaby hadden was het begrijpelijker geweest...

In de dagen nadat hij zich deze uitspraak had laten ontvallen probeerde ik te peilen of het echt zo was, en hoe diepgeworteld dit idee al zat. Hij hield een week lang voet bij stuk, en zelf oma Merkjes diepgravende inquisitie bracht geen twijfel naar boven.

Op een avond kreeg ik een idee, gebaseerd op het feit dat hij weer over anticonceptie begonnen was.
Ik zei tegen hem: 'Lieverd, als je toch zo zeker weet dat je geen kinderen meer wil hoef ik zeker niet meer aan een spiraaltje?'

'Hoezo dat nou weer?'

'Dan laat jij je toch lekker steriliseren, zijn we meteen overal vanaf!'

'...'

De volgende dag wandelden we door het dorp, en midden in het gesprek zei hij ineens: 'Als we een zoon krijgen...' Ik grijnsde van oor tot oor; mijn snode plan was meesterlijk gelukt. Precies de uitwerking waar ik op gehoopt had.


Deze week heb ik de dokter maar eens gebeld, het wordt tijd voor dat spiraaltje.

Baby troubleshooting

Vanochtend, toen dr. E en ik compleet brak opstonden en met onze slaperige hoofden het hemeltje van Aurora's wieg opzij deden, lag ze ons breed grijnzend en brabbelend aan te kijken. Dan vergeef je haar toch meteen weer alle stampij die ze vannacht tot vijf keer toe heeft liggen maken. Gelukkig doet ze zoiets normaal nooit, dus we kunnen wel wat van haar hebben. Maar fijn is anders.

Het kwam waarschijnlijk door haar avonturen op vrijdag. Als er iets spannends gebeurd is kan ze vaak 's nachts van slag zijn. Ik moest van 9 tot 5 werken, en omdat mijn ouders op vakantie zijn paste mijn drie jaar jongere broer, die we oom Narcis zullen noemen, op Aurora. Hij had nog vrij, want Engelse taal en cultuur begint ook pas volgende week in Leiden. Toen we om 8.15 uur aankwamen lag Oom Narcis nog in bed, op zijn matras op de grond voor de tv in de woonkamer, zoals hij altijd placht te doen wanneer hij lang alleen thuis is.

Aurora zag er wel moe uit, want we waren om 6 uur al opgestaan om alles voor te bereiden. Ze liet zich zonder problemen in bed leggen en sliep meteen. Nadat ik alle flesjes en toebehoren klaar had gezet liet ik oom Narcis gerustgesteld achter. Het zou vast goed gaan.

Om 9.30 uur ging mijn telefoon. 'Ze heeft een kwartier geslapen en is nu al non-stop aan het huilen...'

Tijd om de troubleshooting lijst af te werken. Die ziet er zo uit:

1) Baby huilt, is het:

7, 11, 14, 16, 18 uur? Zo ja, ze heeft zeker eten nodig, zo nee, ga door naar vraag twee.

2) Wat voor geluid maakte baby voordat ze begon te krijsen:

Neh, Heh, Eh, Owh of Eair?  (De vijf universele babygeluiden volgens Dunstan)
Dan is de oplossing respectievelijk: voeden, verschonen, laten boeren, in bed leggen of buikliggen/buikmassage.

Wanneer ik baby verzorg zit ik op deze manier nooit langer dan vijf minuten met een huilende baby, wat voor ons allebei erg fijn is. Voor oom Narcis werkte het helaas niet. Baby was namelijk na het voeden en verschonen gewoon boos en verdrietig dat ik haar had achtergelaten bij een of andere harige jongeman die geenszins op mama, papa of oma leek.

Arme Narcis heeft in totaal ongeveer drie uur met een mopperende, huilende en krijsende Aurora gezeten tot ik om 13 uur thuiskwam met de lunch. Ze was toen net vijf minuten stil en zat ons met rode ogen kwaad aan te kijken. Nadat ik haar gevoed had was ze weer blij en besloot ze haar vrolijke kant aan haar oom te laten zien. Ze kletste er op los en lachte haar tandeloze grijns.

Het was een zegen voor hen allebei dat ze 2,5 uur heeft geslapen toen ik haar stevig ingebakerd in bed had gelegd. Toen ik weer aan het werk was hebben ze een leuke middag samen gehad, en ik trof ze om 17 uur zo aan:

Gekke/oude* vrouwtjes (doorhalen wat niet van toepassing is)

Dat baby's leuk zijn, daar zijn de meeste vrouwen het wel over eens. De interesse in baby's gedurende het verloop van een vrouwenleven laat zich over het algemeen in een grafiek afbeelden als een omgekeerde parabool: Kleine meisje zijn dol op baby's (en poppen), pubers niet zo, jong volwassenen meestal ook niet, volwassen vrouwen weer wel, en oudere dames heel heel erg!

Van de bovengenoemde catergoriën vind ik het niet erg als ze in een winkel een blik in de kinderwagen werpen en een complimentje maken over hoe mooi/schattig/blij Aurora eruitziet. Gezellig toch?

Maar je hebt nog een categorie die jouw baby als aanknopingspunt zien om je dingen aan te smeren, te weten: gehaaide maar dementerende oude vrouwtjes. Daar ben ik weer wat minder dol op.

Drie weken na de geboorte van Aurora stapte ik op een mooie dag naar buiten. Voor de gemeenschappelijke ingang van ons appartementencomplex stond een oud dametje. Ze vroeg mij: Ken jij die mevrouw die net een baby heeft gehad? Ik hoorde het van haar buurvrouw, mijn vriendin, en wil haar iets geven. Ik dacht: Wat lief! Dus ik vertelde haar dat ik dat was, waarop ze een zakje met zelfgebreide blauwe sokjes tevoorschijn toverde. Ze waren nogal vormeloos en enorm groot en dik, maar ik loog dat ze er mooi uitzagen. Zegt dat oude mensje zonder blikken of blozen:

'Dat is dan vijf euro.'

Snel raapte ik mijn zelfbeheersing weer bij elkaar en zei naar waarheid dat ik geen losgeld bij me had. Ze zou het wel bij mijn man kunnen proberen, die was thuis.
Dat was een laaghartige zet van mij natuurlijk, ik had haar meteen moeten vertellen dat we geen interesse hadden. Maar goed, ik wist dat dr. E de bel niet zou horen omdat hij onder de douche stond, en dacht dat het dametje dan weer naar huis zou gaan.

Niets was minder waar. Toen ik na drie uur shoppen weer thuiskwam stond ze er nog steeds. E had op mijn aanraden niet opengedaan toen ze in het voorportaal belde. Toen iemand anders haar echter had binnengelaten belde ze aan bij onze voordeur, en E deed open, denkende dat het een van onze aardige buurvrouwen was. Hij zei toen waar het op stond, dat we geen interesse hadden, maar blijkbaar was ze nog niet verslagen. Ik sloop dus als een lafaard via een andere ingang naar binnen met het idee dat de kous daarmee af was.

Wederom had ik het mis. Hoewel ze weg was toen wij 's middags boodschappen gingen doen stond ze er weer toen we terugkwamen, verdekt opgesteld, zodat we haar pas zagen toen het te laat was.
Vraagt ze aan ons: 'Kennen jullie die mensen met die baby?'
Wij, hoofdschuddend terwijl E zijn buik met baby in draagdoek afwendde: 'Nee, we kennen die mensen niet.'
'Kunnen jullie me dan binnenlaten zodat ik kan aanbellen? Ze doen niet open.'
Dr. E: 'We kunnen niet zomaar vreemde mensen binnenlaten. Dag.'
Onder zacht gegniffel slopen wij naar binnen -  we moesten de deur praktisch barricaderen want ze wilde zich achter ons naar binnen wurmen - dit was zo bizar!

Na een uur ging E thuis het balkon op, terwijl ik gierend van de lach verslag zat te doen aan mijn moeder door de telefoon. Na vijf seconden stoof hij weer naar binnen, want wie zat er op het balkon van de buurvrouw? Juist. Wij snel de gordijnen dichtgedaan - ze zou het eens in haar hoofd halen om door het hekje heen te gaan en op ons raam te gaan staan kloppen!

Dat gebeurde gelukkig niet, maar na een halfuur ging de bel weer. Dr. E weet dat ik laf ben en niet snel nee durf te zeggen, dus hij stapte onbevreesd op de telefoon af. Mijn held!
Hij vertelde het dametje dat we nog steeds geen interesse hadden en dat het tijd werd om naar huis te gaan. Waarom ze dit keer wel de boodschap doorkreeg is me nog steeds een raadsel. Hoewel, het was wel een vermoeiende en lange dag, en dr. E heeft natuurlijk het voordeel van zijn patiënten communicatietraining...

Gisteren liep ik met Aurora door de straat tussen onze flat en de flat waar het oude dametje woont. En wie stond er te posten bij de eendenvijver? Ik realiseerde het me pas toen ze een zakje met roze sokken onder mijn neus duwde. Dit keer rechtte ik mijn schouders en zei: 'Bedankt voor het aanbod, maar ik heb geen interesse. Mijn baby heeft het nogal snel warm.' 'Oh ja, zei het vrouwtje, dan zijn ze niet geschikt.'

Weer iets geleerd, van mijn eigen vent nota bene.