donderdag 1 september 2011

Gekke/oude* vrouwtjes (doorhalen wat niet van toepassing is)

Dat baby's leuk zijn, daar zijn de meeste vrouwen het wel over eens. De interesse in baby's gedurende het verloop van een vrouwenleven laat zich over het algemeen in een grafiek afbeelden als een omgekeerde parabool: Kleine meisje zijn dol op baby's (en poppen), pubers niet zo, jong volwassenen meestal ook niet, volwassen vrouwen weer wel, en oudere dames heel heel erg!

Van de bovengenoemde catergoriën vind ik het niet erg als ze in een winkel een blik in de kinderwagen werpen en een complimentje maken over hoe mooi/schattig/blij Aurora eruitziet. Gezellig toch?



Maar je hebt nog een categorie die jouw baby als aanknopingspunt zien om je dingen aan te smeren, te weten: gehaaide maar dementerende oude vrouwtjes. Daar ben ik weer wat minder dol op.

Drie weken na de geboorte van Aurora stapte ik op een mooie dag naar buiten. Voor de gemeenschappelijke ingang van ons appartementencomplex stond een oud dametje. Ze vroeg mij: Ken jij die mevrouw die net een baby heeft gehad? Ik hoorde het van haar buurvrouw, mijn vriendin, en wil haar iets geven. Ik dacht: Wat lief! Dus ik vertelde haar dat ik dat was, waarop ze een zakje met zelfgebreide blauwe sokjes tevoorschijn toverde. Ze waren nogal vormeloos en enorm groot en dik, maar ik loog dat ze er mooi uitzagen. Zegt dat oude mensje zonder blikken of blozen:

'Dat is dan vijf euro.'

Snel raapte ik mijn zelfbeheersing weer bij elkaar en zei naar waarheid dat ik geen losgeld bij me had. Ze zou het wel bij mijn man kunnen proberen, die was thuis.
Dat was een laaghartige zet van mij natuurlijk, ik had haar meteen moeten vertellen dat we geen interesse hadden. Maar goed, ik wist dat dr. E de bel niet zou horen omdat hij onder de douche stond, en dacht dat het dametje dan weer naar huis zou gaan.

Niets was minder waar. Toen ik na drie uur shoppen weer thuiskwam stond ze er nog steeds. E had op mijn aanraden niet opengedaan toen ze in het voorportaal belde. Toen iemand anders haar echter had binnengelaten belde ze aan bij onze voordeur, en E deed open, denkende dat het een van onze aardige buurvrouwen was. Hij zei toen waar het op stond, dat we geen interesse hadden, maar blijkbaar was ze nog niet verslagen. Ik sloop dus als een lafaard via een andere ingang naar binnen met het idee dat de kous daarmee af was.

Wederom had ik het mis. Hoewel ze weg was toen wij 's middags boodschappen gingen doen stond ze er weer toen we terugkwamen, verdekt opgesteld, zodat we haar pas zagen toen het te laat was.
Vraagt ze aan ons: 'Kennen jullie die mensen met die baby?'
Wij, hoofdschuddend terwijl E zijn buik met baby in draagdoek afwendde: 'Nee, we kennen die mensen niet.'
'Kunnen jullie me dan binnenlaten zodat ik kan aanbellen? Ze doen niet open.'
Dr. E: 'We kunnen niet zomaar vreemde mensen binnenlaten. Dag.'
Onder zacht gegniffel slopen wij naar binnen -  we moesten de deur praktisch barricaderen want ze wilde zich achter ons naar binnen wurmen - dit was zo bizar!

Na een uur ging E thuis het balkon op, terwijl ik gierend van de lach verslag zat te doen aan mijn moeder door de telefoon. Na vijf seconden stoof hij weer naar binnen, want wie zat er op het balkon van de buurvrouw? Juist. Wij snel de gordijnen dichtgedaan - ze zou het eens in haar hoofd halen om door het hekje heen te gaan en op ons raam te gaan staan kloppen!

Dat gebeurde gelukkig niet, maar na een halfuur ging de bel weer. Dr. E weet dat ik laf ben en niet snel nee durf te zeggen, dus hij stapte onbevreesd op de telefoon af. Mijn held!
Hij vertelde het dametje dat we nog steeds geen interesse hadden en dat het tijd werd om naar huis te gaan. Waarom ze dit keer wel de boodschap doorkreeg is me nog steeds een raadsel. Hoewel, het was wel een vermoeiende en lange dag, en dr. E heeft natuurlijk het voordeel van zijn patiënten communicatietraining...

Gisteren liep ik met Aurora door de straat tussen onze flat en de flat waar het oude dametje woont. En wie stond er te posten bij de eendenvijver? Ik realiseerde het me pas toen ze een zakje met roze sokken onder mijn neus duwde. Dit keer rechtte ik mijn schouders en zei: 'Bedankt voor het aanbod, maar ik heb geen interesse. Mijn baby heeft het nogal snel warm.' 'Oh ja, zei het vrouwtje, dan zijn ze niet geschikt.'

Weer iets geleerd, van mijn eigen vent nota bene.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten