De leukste

Dr E heeft eindelijk de baan die hij graag wil - hij gaat aan het werk als arts niet in opleiding tot specialist voor de Chirurgie, oftewel 'zaalslaafje' (Zijn woorden, niet de mijne!). Daar zijn we allemaal enorm blij mee, want hij heeft er hard voor gewerkt. Er is alleen één addertje onder het gras: het UMC waar hij is aangenomen ligt buiten de randstad. VER buiten de randstad, diep in 'de provincie' zoals wij randstedelingen dat spottend plachten te noemen. Hoe dan ook, het is geen optie om te gaan forenzen, dan zouden dr E en ik elkaar nooit meer spreken.

Per 1 juli zullen we moeten verhuizen, al onze familie en vrienden achterlatend. Hoe jammer we dat ook vinden, niemand vind het zo erg als oma Merkje. De dag dat dr E het nieuws kreeg stonden mijn ouders meteen op de stoep, mijn vader met een fles champagne en mijn moeder in alle staten. De ongenuanceerde opmerkingen zoals 'Ik zal mijn kleinkind nooooit meer zien!' vlogen ons om de oren.
Dat zette verder de toon van de meerderheid van de reacties die we kregen - 'Wat jammer dat we Aurora dan minder vaak zien.' Geen woord over eventueel gemis van onze personen. Misschien zijn wij ook wel minder leuk dan Aurora.

Ik ben de leukste!