woensdag 2 mei 2012

Overbruggen

We zijn weer terug! Van de studerende ouders is er nog maar één over. Dr. E is officieel tot arts bevorderd en druk zoekende naar een passende baan. Ik ben ook niet ver verwijderd van een diploma. Dat betekent overigens niet dat we geen studenten lifestyle meer hebben, nu eigenlijk meer dan ooit. Sinds vorige week heb ik de eerste versie van mijn afstudeerscriptie voor mijn Bachelor ingeleverd. Dat geeft weer wat tijd en ruimte voor het nastreven van andere dingen.



Ook heeft dr. E op miraculeuze wijze mijn pc, die ik bijna had opgegeven, weer uit den dode opgewekt, zodat ik weer overzichtelijk aan ons blog kan werken. 



Genoeg over ons, jullie willen natuurlijk weten hoe het met Aurora gaat! Drie maanden geleden ging de term 'baby' nog op voor haar, maar we zijn bang dat ze die benaming ontgroeid is. Volgende week wordt ze alweer 1 jaar. Hoewel haar ranke gestalte en schijnbaar kale hoofdje de meeste mensen nog in de luren weet te leggen is ze enorm gegroeid. Met haar lange benen staat ze af en toe helemaal los, totdat ze van pure verbazing weer gaat zitten.



Zelf lopen is er nog niet bij, maar als ze zin heeft laat ze zich overhalen om rond te stappen, het liefst zwaar leunend op één van de opa's. Klimmen, daar is ze wel vaardig in. Van de grond de salontafel op, dan het gat naar een stoel overbruggen, op de leuning van de luie stoel zich optrekken aan de spijlen van de box en dan triomfantelijk gillen.


Dat is trouwens haar favoriete manier om zich uit te drukken. Gillen van plezier om het spelen in bad, om het lopen met de opa's, om de aandacht te trekken van de andere kinderen in een restaurant... 

Haar woordenschat is nog niet echt opgeschoten; die beperkt zich tot een stuk of vijf woorden waar ze de betekenis ook echt van kent. Mama, papa, poes, hond, kat, eten... Ze heeft geen haast. Het helpt waarschijnlijk ook niet dat ze thuis veel Engels hoort. Aurora is al enige tijd compleet geobsedeerd door dieren en andere kinderen en haar dag kan niet meer stuk als ze er één kan aaien. De kat van mijn ouders, jeweetwel kater Megas Alexandros,  heeft haar al meer dan eens terecht moeten wijzen met een ferme tik omdat ze hem te ruw aaide/kneep/aan zijn staart trok.


Vorig weekend hielden we ons hart vast toen ze haar speelkleed deelde met achternichtje O. van drie maanden oud. Na drie pogingen tot kussen en een zacht kneepje in haar neus hield ze het gelukkig voor gezien, dus er zijn geen kleine baby's gewond geraakt bij deze gevaarlijke exercitie. Aurora zelf wel, omdat ze zichzelf met haar tandvlees probeerde op te vangen na een wilde manoeuvre. Typisch.

Tot zover deze globale update, komende week zal ik weer wat meer stukjes genereren!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten