Laten we bij het begin beginnen. Een positieve zwangerschapstest. Met onderdrukte hysterie deelde ik het blijde nieuws mede aan vriend E., die mij linea recta naar mijn huisarts, dr. M. uit H. verwees. Zijn positieve reactie was geruststellend, en na een filosofische dialoog over de maakbaarheid van het leven durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik deze baby graag zou willen houden. E. en ik besloten het aan zijn ouders, de toekomstige oma Hamster en opa Gadget, te vertellen. We kregen van hen de evenwichtige reactie waarop we hadden gehoopt.
De reacties die ik absoluut niet had kunnen verzinnen:
"Ik had liever gehoord dat er een diploma aan zat te komen dan een baby.", aldus oma Merkje, die overigens bekeerd is van deze opvatting. Dit was trouwens niet haar initiële reactie, maar dit flapte ze eruit toen ze van de schrik bekomen was.
"Mogen we je geschreeuw tijdens de bevalling opnemen? Dan kunnen we gore/deathmetal maken!" Wie anders dan het tuig van Alantia...?
"Dat hebben ze gewoon gepland. Ze hadden het al eerder over dat ze graag kinderen wilden." Kinderen, ja, maar begrijp me goed: dit zouden we nooit expres gedaan hebben in deze fase van ons leven, aangezien we voor 75% van ons inkomen op onze ouders leunen.
We hebben onze ouders trouwens plechtig beloofd dat we ze in ruil voor hun steun nooit in een bejaardentehuis zullen wegstoppen! ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten