Een maand na de geboorte werden we uitgenodigd om eens te komen kijken op een doordeweekse dag, zodat we konden zien hoe de kinderen er werden opgevangen. Er waren aparte ruimtes voor de verschillende leeftijdsgroepen en het zag er gezellig en schoon uit. In de kamer aan de straatkant speelden een tiental 3-jarigen onder begeleiding van een leuke blonde leidster, in een kamer aan de tuinkant speelden de 1- en 2-jarigen onder het toeziend oog van een lief meisje met een zwart hoofddoekje.
In diezelfde ruimte bevonden zich boxen voor de 0- tot 1-jarigen op verhoogde plateaus, zodat de oudere kinderen er niet bij konden. Buiten was er een tuin met een grasveld zodat de kinderen ook nog frisse lucht konden krijgen. De boxen waren op dat moment leeg, want de baby's lagen op bed. De dame die ons rondleidde deed de deur open naar een kamertje waar de baby's sliepen.
Nou ja... sliepen... Het kamertje was donker en er werden glow in the dark maantjes en sterren geprojecteerd. De baby's lagen in wiegjes die boven elkaar waren ingebouwd in de muren en veilige luikjes met spijlen hadden die alleen van buiten open konden. Ongeveer de helft van de baby's lag keihard te huilen. Ze hadden blijkbaar geen zin in hun slaapje. Ik onderdrukte de vergelijking met achtergelaten dieren in een asiel en zei snel dat het er mooi en verzorgd uitzag.
's Middags belde oma Merkje hoe we de opvang vonden. 'Wel okee,' zei ik, 'niets mis mee.' En dr. E en ik gingen verder met het papierwerk invullen.
Een uur later belde mijn moeder weer. 'Weet je wat, breng Aurora maar bij mij als je moet werken. Ik las net een artikel over verhoogde cortisolspiegels (stresshormoon, red.) bij baby's in kinderdagverblijven en ik moest er bijna van huilen. Het is veel beter als ik een dagje oppas.'
(Dit artikel greep mijn moeder waarschijnlijk extra aan omdat ze zelf vanwege een auto-immuun ziekte, waarbij haar bijnieren geen cortisol aanmaken, elke dag medicijnen moet slikken om stress, vermoeienissen en ziekte op te vangen. Deze ziekte werd pas heel laat gediagnostiseerd, dus ze weet alles van eindeloze stress.)
Zodoende ging ik na mijn zwangerschapsverlof weer aan het werk, en de regeling werkte perfect, tot op een onheilspellende morgen alles in de soep liep. Er miste een cruciaal ringetje van Aurora's flesje, en de melk kwam overal terecht, behalve in baby's mondje. Arme oma Merkje zat er helemaal doorheen met een bank vol melkvlekken, een krijsende baby en een gemiste afspraak.
Als ze op dat moment mijn moeders cortisolspiegel hadden gemeten was daar ook een interessante conclusie uitgekomen. Iets over gezondheidsrisico's bij oppasoma's...
Deze week besloot ik naar aanleiding van een super interessant Master seminar over ethiek en religie, dat ik dit semester toch wel graag één dag in de week naar de universiteit wilde. Over de Whatsapp typte ik voorzichtig: 'Mam, denk je dat ik op de donderdag van 11 tot 13 uur een college kan gaan volgen?'
Als het oma Merkje teveel zou zijn kon ik altijd oma Hamster of overgrootmoeder Snoepje nog proberen.
Tot mijn verbazing verscheen er meteen: 'Natuurlijk, dan ga ik lekker drie dagen werken.'
Dus vanaf 15 september nieuwe verwikkelingen. Kan oma Merkje twee dagen oppassen aan zonder extra hydrocortison te moeten slikken? Zal Aurora zich gedragen? Zal Liselotte weer essentiële benodigdheden vergeten? Blijf kijken voor de volgende aflevering van kinderopvang Designerbabies!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten