Even serieus 3: Requiem voor een carrièreplan?

Zwangere vrouwen kunnen zich vreselijk ergeren aan vragen à la: 'Wanneer ben je uitgerekend?' 'Weet je al wat het wordt?' 'Weet je zeker dat er geen tweeling in zit, je bent zo enorm?' 'Waarom dit, waarom dat?' Toegegeven, dat wordt na een tijdje ook vervelend.

De opmerking die mij echter het meest de keel uit ging hangen was: 'Wat zonde van je studie en je carrière.'

Zoals Annet Heijerman het prachtig verwoordt in haar boek Moeder worden voor je 25ste: Je hoeft je diploma niet in te leveren bij de geboorteaangifte, hoor!

Al mijn eventuele kinderen zitten al op de basisschool wanneer ik 30 ben. Ik kan dan in alle rust aan mijn carrière werken, en hoef mijn werk niet meer te onderbreken voor zwangerschapsverlof, slopende ivf-pogingen of burn-outs omdat kleine kinderen op het hoogtepunt van je carrière/pubers tijdens de overgang al je energie opeisen. Dat is toch ook wat waard?


Het is zo normaal geworden dat je als (hoogopgeleide) vrouw het kinderen krijgen maar zo lang mogelijk uitstelt, en dat vind ik een zorgwekkende trend. Voor mijn scriptie ben ik bij de ethische commissie van het meest toonaangevende ziekenhuis op fertiliteitsgebied in Nederland geweest, en wat ik daar gehoord en gezien heb is beangstigend en verdrietig. Vrouwen leggen tienduizenden euro's neer om op hun 38ste nog eicellen te laten invriezen, in de hoop op de 5% kans dat die zich bij terugplaatsing voor hun 45ste tot een levensvatbare foetus zullen ontwikkelen.

Het is wreed dat vrouwen van jongs af aan wordt voorgehouden dat ze in hun leven alles kunnen krijgen wat ze willen, en tegelijkertijd ook. Dat is namelijk maar voor heel weinig mensen waar. De vrouwelijke fertiliteit is nu eenmaal beperkt houdbaar, en hoewel het niet eerlijk is moet je er toch rekening mee houden.

Je zult concessies moeten doen als je uiteindelijk alles uit je leven wil halen. Tussen je twintigste en veertigste moet er gefeest en gereisd worden, je moet je studie met goed gevolg afronden, een goede baan vinden en daarin hard aan de slag. Er moet een huis gekocht worden, en alle materiële zaken die daarbij komen kijken. Tussendoor moet je nog een geschikte partner vinden, en dan ook nog kinderen op de wereld zetten?

Noem me onverantwoord, noem me wat je wilt, maar ik ben dolgelukkig met mijn situatie. Een geluk bij een ongelukje. Zo hadden wij het ook niet gepland, maar het stond eigenlijk wel op de agenda wanneer onze studies klaar waren. Nu zorg ik voor onze prachtige dochter terwijl ik rustig mijn studie afmaak en nog wat bij klus. Die carrière van mij moet gewoon nog even wachten, net als dat huis en die reizen. We blijven gewoon nog even hangen in ons bescheiden onderkomen terwijl we onze schulden aan onze ouders afbetalen, zodat we de tropenjaren achter ons hebben wanneer we de dertig gepasseerd zijn. 


Doe vooral wat belangrijk voor je is. Sommige mensen willen helemaal geen kinderen, of vinden dat de carrière echt prioriteit heeft. Dat kan ook, je hebt de keus. Maar denk er in ieder geval over na! Realiseer je dat je wel moet kiezen wat je wanneer wil. Laat je niet overvallen door het gemis als het te laat is.

Persoonlijk word ik op mijn sterfbed liever omringd door een liefhebbende familie dan door diploma's en herinneringen aan mijn fabuleuze werkzame leven. Dixi. :P