Nu hoor ik jullie denken: Wat handig dat jouw man bijna arts is. Als er iets is met de baby weet hij wat jullie moeten doen. Eh... nee. Hoewel dr. E. het vast prima zou doen als kinderarts - tijdens zijn co-schap diagnosticeerde hij een kind op de Intensive Care met Coeliakie terwijl de IC-artsen nog in het duister tastten - heeft hij iets tegen het behandelen van familie. Als hem iets willekeurigs gevraagd wordt op een verjaardag heb je tien procent kans dat hij zijn mening geeft, maar in elk ander geval wijst hij zwijgend naar de specialist behorende bij de vraag. Hij durft amper de dood vast te stellen wanneer hij zelf een vlieg heeft platgeslagen.
Toen Aurora koortsig huilde en er oranje prut uit haar oor kwam beperkte hij zich tot een gelaten schouderophalen als antwoord op mijn vraag of ze misschien oorontsteking had. Dan ga je zelf maar met een zetpil aan de slag.
Je komt toch een beetje bedrogen uit als je afgaat op de collectie stethoscopen, ok-gereedschap, scalpels, pincetten, tangen, infuusnaalden, pillen, stukken hechtdraad, poeders, verband, pleisters en stuwbanden die zich de afgelopen jaren via de zakken van doktersjassen in ons huis verzameld hebben.
We hadden het er onlangs alweer voor de derde keer over dat hij zijn krat met medicamenten goed op moet bergen voordat Aurora gaat kruipen. Ze doet al flink haar best zich al flapperend met haar armpjes en beentjes te verplaatsen, dus ik dacht er goed aan te doen hem een beetje onder druk te zetten. Ze mag van mij best torens bouwen van verbandrollen, maar het lijkt me toch minder wenselijk dat ze straks met haar grijpgrage graaihandjes een infuusnaald in je voet steekt als je langsloopt.
Hoewel de protesten niet van de lucht waren behoeft het geen verdere uitleg dat de krat in kwestie een nieuw onderkomen heeft. De berging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten