Iets stelliger was mijn jongere broer in zijn mening. 'Dit komt nooit meer goed, hè?' zei hij tegen mijn moeder nadat hij me één dag na de bevalling had gezien. 'Ze blijft nu zeker zo dik.' Dat was trouwens niet zijn enige misvatting rond het proces van de reproductie. Hij geloofde namelijk ook dat de onderkant van iedere vrouw die een kind heeft voortgebracht onherroepelijk zou veranderen in de beruchte 'tovenaarsmouw'.
Hij had eigenlijk verwacht dat mijn buik als een elastiekje weer terug in vorm zou veren op het moment dat de baby eruit was. Tot op zekere hoogte deed het dat ook, maar je moet wel rekening houden met het feit dat het elastiekje maandenlang was uitgerekt. Het is niet alsof je in je in je zwangerschapskleding het ziekenhuis in waggelt en er in je jeans weer uit huppelt.
Aan de ene kant hoop je natuurlijk dat je zo snel mogelijk en met zo min mogelijk moeite je oude figuur weer terugkrijgt en kan het niet hard genoeg gaan, aan de andere kant is het verbazingwekkend hoe snel het gaat. Een week na de geboorte kon je bij mij al niet meer zien dat er net een baby van 7,5 pond ingezeten had.
Mooi was echter anders; je aantrekkelijkheidsfactor een week na de bevalling is toch wel beneden peil. Ik kon slechter lopen dan vlak voor de bevalling vanwege een stuk of tien hechtingen en een gevoel alsof mijn bekken was overreden door een lijnbus. Daarvan herstellen was nog het zwaarst. Je kunt natuurlijk paracetamol blijven slikken, maar na dag twee zei dr. E dat ik daar maar eens mee moest stoppen. Mijn buik had een heel maffe structuur met die verzwakte buikspieren, en voelde onnatuurlijk zacht, waardoor E er gefascineerd in bleef porren. Heel charmant. Mijn voormalig ivoren perzikhuidje moest ik al vanaf maand twee in de zwangerschap betreuren; hoewel ik nu een aanzienlijk grotere cupmaat heb, was het toch fijner geweest als dat iets geleidelijker was gegaan.
De verloskundige gaf me met 36 weken nog hoop voor mijn buik: ze vertelde dat de kans klein was dat ik daar nog striae zou krijgen in dat stadium. Maar helaas, het zag er twee weken later uit alsof ik met een tijger geworsteld had. Toch jammer, maar, zoals mijn vriendinnen me er fijntjes op attendeerden, het was toch echt een gevalletje 'Eigen schuld, dikke bult.'
Het goede nieuws is dat ik, nu Aurora drie maanden is, weer volledig in shape ben. De littekens blijven nog wel een jaar zichtbaar, maar ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Het feit dat de tenondergang en wederopbouw van mijn lichaam precies zo verliepen als ik me had voorgesteld zegt ook wel iets over de invloed van je mentaliteit. Na twee weken heb ik mezelf de maat genomen en een plan opgesteld om mijn conditie en spierspanning weer op peil te krijgen, en dat is uitstekend gelukt, al zeg ik het zelf.
Dus dames, wanneer je gezond bent en de tijd neemt om aan jezelf te werken en jezelf goed te verzorgen kan je gewoon verwachten dat het weer goedkomt na een zwangerschap.* Niet bang zijn.
* Vooropgesteld dat je normaal blijft eten. Als je je regelmatig te buiten gaat aan koek, frituur, chocola, pizza en/of ijs 'omdat de baby daar trek in heeft' kan ik niets garanderen, hè. ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten